Uyuni & La Paz

Uyuni was niet onze plek. We vonden het er grauw, grijs en stoffig. Omdat zoveel backpackers naar deze plek toe reizen, hadden wij het heel anders verwacht. Maar eigenlijk is het een plek waar je alleen je tour regelt en dan meteen weg gaat. Ook waren we helemaal klaar met de hoogte, aankleden werd een hele workout en tandenpoetsen was nog nooit zo zwaar. We voelde ons allebei niet helemaal fit dus waren we blij dat we na een dag weer door gingen reizen naar een andere pek. 

De plek waar we naar toe gingen was La Paz. La Paz is een grote stad in Bolivia vlakbij de grens met Peru. We gingen overdag met de bus en kwamen in de avond aan. Het was het weekend van Halloween en de hele stad vierde feest. Het was leuk om alle jongeren verkleed te zien samen met hun vrienden, ook families liepen in costum over straat. Opvallend was dat niemand alcohol dronk, in Nederland zou een Halloween feest in de stad er heel anders uit zien denk ik. Het was één grote chaos, overal waren mensen, de taxi deed er twee keer zo lang over om bij ons hostel te komen. Wij sliepen in een hostel waar elke avond feest werd gevierd, dus toen wij daar aankwamen was het Halloween feest in volle gang. Wij waren moe van de reis dag dus zijn gaan slapen. 

Sarien was klaar met haar prednison kuur, alleen voelde ze zich super slecht. Ze was extreem moe, slap, duizelig, rillerig, misselijk, had hoofdpijn en koorts. Onze eerste dag in La Paz zijn we naar een cafe gelopen om daar koffie te drinken en wat te eten, maar op de terug weg hebben we toch maar een taxi naar het hostel genomen omdat Sarien het lopen niet trok. Daarna zijn we er niet meer uit geweest behalve twee keer naar de supermarkt vlakbij. We hadden het geluk dat er een restaurant bij het hostel zat, dus om te eten hoefde we niet perse de deur uit. Rechtop zitten was al een hele opgave voor Sarien dus na vijf minuten zitten, trok ze het niet meer. We hadden het idee dat het een nare cocktail was van de hoogte, het afkicken van de prednison, vermoeidheid en haar darmen. We maakte een nieuw plan en besloten zo snel mogelijk naar lager gebied te gaan. Ons originele plan was om na La Paz naar Copacabana te gaan en daarna naar Puno in Peru. Alleen Copacabana en Puno liggen allebei nog steeds op hoogte, dus ons nieuwe plan was om in één keer naar Arequipa te gaan in Peru. Arequipa ligt een stuk lager namelijk op 2335m, dat zou al een stuk beter zijn dan La Paz op 3640m. 

Bij het hostel boekte we een bus ticket die ons helemaal naar Arequipa zou brengen. Het was een hop on hop off bus, met engelse gids die onder andere zou helpen bij de grens overgang. Onderweg stopte de bus bij Copacabana, hier hadden Sarien een tussen stop van 6 uur. Daarna zou de bus door rijden naar de grens. Je kon er voor kiezen om in die 6 uur naar Isla del sol te gaan, een eiland in het Titicaca meer. Hier hebben wij niet voor gekozen. Onderweg naar Copacabana moesten we het water over. Er was geen brug dus de bus ging op een vlonder het water over en wij in een kleine speedboot. Dat was wel een leuke afwisseling :) In die 6 uur in Copacabana hebben wij heerlijk op een dak terras gezeten met uitzicht over het Titicaca meer. We hebben geluncht en ons vermaakt met een luisterboek en het prachtige zicht. Sarien voelde zich gelukkig al een stuk beter, maar nog niet heel fit. Dus we deden het rustig aan. Na 6 uur reden we weer verder naar de grens, dit was maar 15 minuten rijden en daar moesten we onze uitreis stempel verzamelen. Daarna liepen we met al onze bagage een poort door en waren we in Peru. Daar moesten we opnieuw een stempel halen. Dit was in een hele kleine en in elkaar geknutselde kamer langs de weg. Eerst moest je een formulier invullen, daarna in de rij staan om het formulier te laten controleren en de stempel te ontvangen. Het duurde best wel lang. Sommige backpackers moesten heel veel vragen beantwoorden voordat ze de stempel kregen en één jongen kreeg een heel kruisverhoor. Hij werd steeds roder, begon te stotteren en je zag het zweet op zijn gezicht zitten. Ik hoopte alleen maar dat ik niet zulke moeilijke vragen zou krijgen omdat we nog niet wisten wanneer wij Peru zouden verlaten en dus ook geen uitreis ticket konden laten zien. Gelukkig kreeg ik een man die helemaal niks zei of vroeg en zonder op kijken de stempel zetten. 

In een andere bus reden we verder. De zon begon onder te gaan en dit gaf een prachtig uitzicht over het meer! We probeerde wat te slapen voordat we bij de volgende stop zouden zijn. Ik had het koud, dus ik had mijn deken over mijn hoofd gedaan, Sarien vertelde dat ze om de zoveel tijd even controleerde of ik nog wel ademde omdat ze het niet vertrouwde met die deken. Zij heeft dus niet geslapen. Na een paar uur waren we in Puno, daar zouden we voor een uur stoppen en hadden we de tijd om wat te eten. Wij hadden besloten om met een deel van de mede busreizigers en de gids bij het aanbevolen restaurant van de hop on hop off organisatie te eten. Dit restaurant was bij het grote plein in Puno, op de boven verdieping. In een grote ruimte waren lange tafels bij elkaar gezet. Een grote groep van ik denk ongeveer 50 man zat daar ook te eten. Later hoorde wij dat het een groep met kunstenaars uit het hele land was, die één keer per jaar bij elkaar kwamen om samen feest te vieren. Dit verklaarde een hoop want om de beurt stonden er mensen (uit het niets) op en hielden ze een speech. Als de speech klaar was gingen ze weer zitten en kregen ze een applaus, daarna stond de volgende op en herhaalde het tafereel zich. Heel even dachten we dat het een grap was en dat de camera's elk moment te voorschijn konden komen. Want alles was in het Spaans en we begrepen er niet veel van. 

Na het eten reden we weer door, gelukkig konden we deze keer allebei een beetje slapen. Midden in de nacht moesten we weer van bus wisselen. Wij zouden dan in de nieuwe bus naar Arequipa gebracht worden en de oude bus reed door naar Cusco. Het laatste deel van de tocht konden we niet meer slapen. Heel vroeg reden we Arequipa binnen. Misschien was deze bustocht langer dan het eigenlijk had hoeven zijn door alle tussen stops, maar wij vonden het wel heel prettig dat er een gids aanwezig was die alles regelde. Zo hoefde wij niet op te letten en bezig te zijn met de volgende overstap of de grensovergang. En zagen we toch een beetje van Copacabana en Puno. Dus voor ons was het een win win situatie.