San Blas eilanden

Wauw wat was de zeiltocht mooi! We waren helemaal verliefd op het helder blauwe water en het prachtige witte strand. Het was echt een droombestemming! We wisten al heel lang dat we de oversteek van Colombia naar Panama per boot wilde doen. Er zijn twee keuzes, je kan per speedboot gaan, of met een zeilboot. Natuurlijk kozen wij voor de zeilboot, we hebben altijd de verhalen over Opa Leeuw gehoord dus wilde we graag ontdekken of wij ook zeebenen hebben :)

We begonnen met een meeting bij de boot. Wij dachten dat we een hele uitleg zouden krijgen en kennis gingen maken met iedereen, maar dit was niet zo. Deze meeting was alleen om het geld te betalen, je paspoort af te geven en je tas achter te laten. Dus binnen een kwartier stonden we weer op straat en hoefde we pas om 20:00u weer terug te zijn. We deelde weer een taxi met Rebekka en gingen terug naar ons hostel. We liepen voor een laatste keer door de straatjes, kochten wat souveniertjes en aten een pasta bij een klein restaurant op een leuk pleintje. Toen het bijna tijd was om weer naar de haven te gaan, liepen we naar het hostel van Rebekka en gingen we weer met z’n drieën naar de haven toe. Daar aangekomen kreeg iedereen een kamer toe gewezen, wij sliepen met Rebekka in het midden van de boot, Sarien en ik sliepen onder, in een mini twee persoons bed en Rebekka lag boven ons. We hadden elke avond een na bespreking met z’n drieën over hoe de dag was geweest, dit was heel gezellig! Ik zou de bedden trouwens eerder planken noemen :) Alles was heel krap, maar tot onze grote verbazing had elke kamer een eigen wc! In totaal waren we met 12 mensen + dan nog 2 bemanningsleden en de kapitein. Doordat alles zo klein was en we vijf dagen met elkaar zaten opgescheept leerde we elkaar al snel kennen. 

De kapitein heten Sebastiaan, hij is de eigenaar van de boot, hij was op sommige momenten wel erg streng qua regels, maar daarin geef ik hem geen ongelijk. Sebastian vertelde dat zijn vrouw en twee kinderen in Argentinië wonen, hij probeert ze 3/4x in het jaar op te zoeken. Toen corona er was, zat hij voor een hele lange periode thuis, omdat er geen werk was, hij werd ongelukkig en depressief en had het gevoel dat hij opgesloten zat. Hij miste de zee, nu op deze manier hebben ze een goede balans gevonden en is hij weer gelukkig. Sebastiaan is al op heel veel plekken in de wereld geweest met zijn boot, zo leuk als je kan zeilen en als dat je manier van verplaatsen en nieuwe plekken ontdekken is! Dan had je nog German en Samuel, German kwam net als Sebastiaan uit Argentinië en Samuel uit Panama. German was een gezellige, lieve jongen die erg van eten (bbq) en koken hield, hij maakte met de hulp van Samuel hele lekkere maaltijden! Samuel was een stuk rustiger en veel meer op de achtergrond. Omdat er vijf kamers in de boot waren, die allemaal bezet werden door ons, sliepen Sebastiaan, German en Samuel op het dek. Sebastiaan had al meer dan 100x de oversteek van Colombia naar Panama gedaan of andersom. Wij vonden het heel leuk dat de organisatie Blue Sailing zoveel verschillende zeilboten heeft en dat deze allemaal hun eigen kapitein en bemanning hebben.

Naast Rebekka en wij, waren er twee stellen uit Duitsland, Danielle & Johannes en Lucien & Lara, dan was er Casey uit Australië en Matt & Michaella uit Australië en Hem & Troops uit Engeland. Een diverse groep waarbij de leeftijd wat hoger lag, ik was de jongste en daarna volgden Sarien en Rebekka, de rest was allemaal of eind 20 of begin 30. Hem en Troops waren de oudste met 35 jaar. Omdat we pas rond middernacht zouden uitvaren werd ons verzocht om eerst snacks te kopen bij de supermarkt. We kregen drie maaltijden op een dag, maar als je daarnaast nog iets anders wilde of bijvoorbeeld een sapje of alcohol, moest je dit zelf meenemen. We liepen met iedereen naar de supermarkt, Sarien en ik hadden echt geen idee wat we mee moesten nemen, dus hebben we maar gewoon wat in ons mandje gegooid. We kwamen er al snel achter dat de groep nog al van alcohol hield. De liters sterke drank gingen over de toonbank. Om 22:00u kregen we een uitleg van de regels op de boot en een globale planning van hoe de week eruit zou zien. We moesten eerst ongeveer 30 uur varen op open zee voordat we bij de eilanden zouden aankomen, daarna hadden we nog drie dagen bij de eilanden en dan gingen we aan land in Panama. De planning was om rond 1:00u te vertrekken in de nacht. Uiteindelijk werd dit 5:00u in de ochtend. We werden wakker in een schommelende boot. Rebekka was super misselijk en kwam haar bed niet uit, bijna iedereen bleef op hun kamer. Alleen Johannes en Casey vonden het helemaal geweldig op het dek. Ik ging af en aan van de kamer naar het dek, ik hield het elke keer een paar uur vol en dan moest ik weer even plat gaan liggen tegen de misselijkheid, ook Sarien kwam af en toe even boven kijken. Rebekka heeft meerdere keren over gegeven en ook Hem was aan het spugen. Troops hebben we de hele 31 uur niet gezien, we vroegen ons af of hij nog wel aan boord was. Sebastiaan vertelde dat de golven 2 meter hoog waren, dat was voor dat stuk zee wel hoger dan normaal. Het voelde een beetje alsof de oceaan een spelletje speelde met ons mini bootje op de reuze zee. Er was helemaal niks in de omgeving te zien behalve water en hoge golven. Het was wel ruiger dan normaal gaf Sebastiaan toe, zelfs Samuel heeft overgegeven, dus dan hebben wij het nog best goed gedaan vind ik :) De eerste 31 uur was het eten een beetje zelfservice, als je wakker was en je had trek, kreeg je een bord met wat simpels en als je geen trek had, dan at je niks. Naar de wc gaan was echt met gevaar voor eigen leven, want je werd letterlijk van muur tot muur alle kanten op gesmeten, je kwam sowieso met minimaal één blauwe plek de deur uit.

Maar na 31 uur varen kwamen we aan bij de San Blas eilanden en was het prachtige uitzicht alle misselijkheid van de afgelopen uren waard. San Blas zijn heel veel mini eilandjes bij elkaar volgens mij zijn het er 365 in totaal. Een heel groot deel van deze eilanden is onbewoond. Het eerste eiland had helder blauw water, echt het plaatje wat je op internet ziet. Iedereen sprong gelijk van de boot, de boot (Blues) lag een stukje van het eiland af, maar je kon deze afstand wel zwemmen. Sarien is bang voor diep water waarbij je de bodem niet ziet, dus zij wilde niet zwemmen, ik heb een klein rondje om de boot gezwommen en ben daarna samen met Sarien en de tassen met belangrijke spullen in het kleine rubber bootje naar het eiland gevaren. Sebastiaan bracht ons en elke keer als we in het bootje stapte zei hij ‘I’m taking my queens to their Island’ of ‘I have Maxima in the boat.’ We vermaakte ons de rest van de dag op het eiland, we liepen een klein rondje en maakte mooie foto’s. Op dit eiland waren redelijk wat andere boten, de ene nog groter en luxer dan de ander. Er waren veel gezinnen met kinderen, die allemaal met elkaar in het water speelde, zo leuk om te zien. De duurste boot was van een oude man met wit haar en een dikke buik, hij leek een beetje op de kerstman, hij had een hele jonge vrouw en meer personeel rondlopen dan gasten om van de boot te kunnen genieten. Toen de zon onder was gingen we allemaal terug naar de boot om ons om te kleden en te douchen. We hadden allemaal één zeemansdouche per dag, dus deze moest je goed timen als je niet vies en onder het zand in bed wilde liggen. Nu werd je van de zeemansdouche ook niet heel schoon, het was letterlijk een tuinslang aan de achterkant van de boot, maar het was beter dan niks. Iedereen kleden zich mooi aan want het was kerstavond. We gingen op het eiland BBQen en dit bleek één van Germans kwaliteiten te zijn! Hij maakte het lekkerste vlees en verse vis klaar. Voor het eten speelde Sarien, Lucien, Matt en ik nog een potje volleybal met een lokaal gezin. Het was een hele geslaagde eerste avond en dag!

We sliepen in de boot en de volgende ochtend vaarde we na het heerlijke ontbijt met prachtig uitzicht naar het volgende eiland. Dit eiland was zo anders dan het vorige, het was ongerepter, met meer natuur en geen speciale voorzieningen. Hier was het water zo helder dat je zelfs op hele diepe stukken nog de bodem van de zee kon zien. Dit eiland was perfect voor snorkelen. Sarien en ik hebben de hele dag gezwommen, we liepen samen met Rebekka een rondje om het eiland en toen het heel hard begon te regenen, hebben we een vreugde dansje in het water gedaan. Ik kon gewoon niet geloven hoe geweldig het was dat we daar op dat onbewoonde eiland zaten, zo bizar! Het eten was elke keer heerlijk, Sebastiaan kocht verse vis van de lokale vissers en German en Samuel maakte dit op een hele lekkere manier klaar.

Voordat het donker werd vaarde we door naar het laatste eiland, ook dit was echt weer een pareltje en mini klein, je kon van de ene kant van het eiland, naar de andere kant kijken. De zon ging prachtig onder en we zongen mee met allemaal kerst nummers. Het was namelijk eerste kerstdag, zo gek om kerst te vieren op een tropisch eiland, zonder wifi, bereik of enig contact met de buitenwereld. We hadden absoluut geen kerst gevoel, nu ik er aan terug denk lijkt het alsof we kerst dit jaar hebben overgeslagen.Na ons kerstdiner gingen we terug naar het eiland en werd er een kampvuur voor ons gemaakt, dit ging wat moeizaam omdat het had geregend dus alle palmbladeren waren nat. Maar de korte tijd dat het vuur aan was hebben we er van genoten! Er werd salsa gedanst en wij hebben heel erg gelachen met Matt en Danielle. Matt was helemaal gefascineerd door de Duitse taal, hij leerde allemaal nieuwe woorden van Danielle, Matt had een hele droge humor waar Sarien en ik elke keer weer stuk om gingen. Johannes, Matt en Danielle waren onze maatjes op de boot :) Michaella was helaas gevloerd door een buikvirus, zij voelde zich helemaal niet lekker en lag daardoor veel op bed.

De laatste dag brak alweer aan en Sarien en ik gingen na het ontbijt naar het eiland toe, we hadden al gemerkt dat er een soort rangorde hing, als Casey, Hem of Troops iets deden, dan ging de hele groep daarin mee. Dus als zij nog niet naar het eiland gingen, ging niemand. Behalve dan Sarien en ik en Danielle, Johannes, Matt en Michaella die ook hun eigen ding deden. Ik dacht dat dit soort achterna loop gedrag alleen op de basis / middelbare school was, maar blijkbaar kan dat ook nog als je 30+ bent. Wij trokken ons daar niks van aan en genoten van het mooie eiland :) In de middag kwam er een andere groep van Blue Sailing aan, zij deden de tocht andersom dus van Panama naar Colombia en waren pas net begonnen, we waarschuwde ze voor de open zee, in hun geval zou deze nog wilder zijn omdat ze tegen de golven in moesten varen. Op hun boot zaten best wel wat Nederlanders en we raakte aan de praat met een stel uit Amsterdam. Gusta was dierenarts en Milan bleek een bekende voetbal reporter te zijn. Ik herkende hem (sowieso) niet en Sarien op het eerste gezicht ook niet. Maar toen hij vertelde dat hij veel vliegt voor zijn werk en in de voetbal wereld zit, ging er bij Sarien een belletje rinkelen en wist ze wie het was. Nou is het ook wel een ander zicht, in zwembroek op een tropisch eiland, ipv in een net pak op tv. We hebben de rest van de middag met hen doorgebracht en nog wat tequila shotjes gedaan, dat kan toch niet iedereen zeggen :) We kregen verse kreeft en octopus en sloten de dag af met een feestje op het eiland. Zelfs Sebastiaan, German en Samuel feesten met ons mee, het was heel gezellig nu we met een grote groep waren en we weer nieuwe verhalen en mensen konden ontmoeten.

Iets wat wij wel minder leuk vonden aan onze groep was de hoeveelheid alcohol die er werd gedronken. Toen we op open zee waren heeft niemand gedronken, maar zodra we bij de eilanden aankwamen werd de ene fles na de ander open gemaakt. Ze hadden een regel ‘ 1 voor 10 uur of 10 voor 1 uur’ dus om 10 uur in de ochtend zaten ze al aan de rum. Wij stonden met verbazing te kijken hoeveel ze konden drinken. In drie dagen tijd is er 12 liter rum gedronken, 2 liter tequila, 1,5 liter wodka, 100+ biertjes en dan nog een paar flessen wijn. Sarien en ik dronken niet zo veel, heel af en toe een shotje tequila, Johannes, Rebekka, Michaella en Danielle dronken ook weinig, dus al deze alcohol is voornamelijk door de zes andere opgedronken. Ze waren dan ook elke dag dronken en Lucien heeft een hele dag in bed doorgebracht omdat hij zo’n erge kater had, toch zonde als je in het paradijs bent. Het grootste gespreksonderwerp wat elke dag terug kwam was rum. Maar het zorgde ook wel weer voor hele hilarische dronken gesprekken :) 

Helaas had de buikgriep zich op de laatste nacht over de boot verspreid en meerdere mensen waren aan het kotsen. Waaronder Rebekka. Ze is een paar keer uit bed gegaan om over te geven, de regel was als je moet kotsen, doe je dit op het dek, de zee in. Ze haalde het dek niet elke keer, dus om 4:00u werd Sarien wakker gemaakt met de vraag of ze de wc vol met kots wilde doorspoelen voor Rebekka want dit kon ze zelf niet. Niet echt een geweldige nacht.. Bij het ontbijt zaten allemaal zieke, slappe gezichten, was het niet van de buikgriep dan was het wel van de alcohol, al meer dan de helft van de boot was ziek en aan het overgeven. We hadden de dag van te voren een keuze gemaakt, we konden ervoor kiezen om in de nacht richting land te zeilen en dan daarna met een jeep naar Panama stad te gaan, of we konden bij het eiland blijven slapen en dan in de ochtend opgehaald worden door een speedboot en dan met de jeep. Sarien en ik hadden liever optie 1, maar het meerendeel koos voor optie 2, ze waren bang dat ze weer zee ziek zouden worden en weer moesten kotsen, achteraf gezien had het dus niks uitgemaakt :) Vroeg in de ochtend moesten we onze spullen pakken, ontbijten en wachten op de speedboot. Rebekka voelde zich te slecht om haar tas in te pakken dus hielp Michaella haar, Michaella voelde zich eindelijk weer stukken beter en had de meeste energie van iedereen op de boot. We namen afscheid van Blues en van Sebastiaan en German, Samuel ging met ons mee naar het vaste land. In de speedboot heeft Rebekka weer overgegeven en ook Danielle voelde zich steeds slechter. We verdeelde ons over twee jeeps. Wij gingen met Lara, Lucien, Johannes en Danielle in de jeep. Nadat we net 15 minuten onderweg waren hoorde we poef en kwam er heel veel rook uit de motorkap. We stapte allemaal snel uit en gingen in de berm staan. Danielle voelde zich met de minuut slechter en moest kotsen in de bosjes. Ook wij waren allemaal misselijk geworden van de 15 minuten rijden, het was namelijk rijden van speld bocht naar speld bocht. Normaal heb ik helemaal geen last van misselijkheid in de auto, maar nu wel. We namen allemaal een wagenziekte pilletje en dat deed wonderen, behalve helaas bij Danielle. We stonden precies in een bocht stil, dus dat was best wel gevaarlijk. De chauffeur verplaatste de auto een stukje en zetten pionnen op de weg. Elke voorbijgaande auto stopte even om te vragen wat er was gebeurt en of ze konden helpen, zo lief. Uiteindelijk hebben we een uur gewacht tot er een andere jeep kwam, waarmee we verder reden.

Het was ongeveer 3 uur rijden naar de stad en we werden allemaal om de beurt afgezet bij onze hotels. Sarien en ik hadden (niet zo heel slim) geen hostel geboekt, we hadden er ook niet zo goed over nagedacht want nu zaten we in de jeep, zonder contant geld en zonder simkaart waardoor we niks online konden opzoeken of boeken. Gelukkig wist Sarien dat er een Selina Hostel was, dus vroegen we of de chauffeur ons daar af wilde zetten. Selina is een heel groot hostel, met bijna altijd wel plek, ook nu :) En toen was het boot avontuur afgelopen. We hebben heel erg genoten en ik heb heel veel geluksmomentjes gehad, echt een onvergetelijke ervaring!