Tupiza

Omdat het nog zo vroeg in de ochtend was toen we aankwamen (4:30u), besloten we even te wachten op het busstation. Tupiza (2850m) was weer totaal anders dan Sucre of Santa Cruz. Het was veel kleiner, eerder een dorp dan een stad en omringt door prachtige natuur. We werden verwelkomt door een zonsopkomst tussen de rode bergen. Door de gloed van de zon werden de bergen nog roder dan ze al waren. Het was heel mooi! Terwijl wij bij het busstation zaten, kwamen er meerdere bussen aan. Een aantal mannen in warme kleding en wollen mutsen sjouwden grote zakken met aardappels van de bussen, deze werden dan op een houten karretje gelegd en weg gebracht het dorp in. Alles was nog een stukje ouderwetser dan in Sucre. Bijna alle vrouwen droegen de prachtige kleurrijke typische rokken, met wollen maillots en beenwarmers, prachtig lang zwart haar in vlechten en aan de onderkant van de vlechten hangen pompons. Ook dragen de vrouwen een schort en sandalen van rubber of leer, het is een kleurijk zicht :) De mannen vervoeren de spullen in de houten karretjes en de vrouwen in een prachtige doek achter op hun rug. 

Rond 5:45u besloten we naar ons hotel te lopen, het was niet ver weg. Ons hotel stond aan de voet van een berg, het was niet zo groot en werd gerund door een lief echtpaar. We mochten al meteen in onze kamer, wat echt super fijn was, want vaak moet je wachten tot de officiële incheck tijd en als je pech hebt is dit pas om 15:00u. We kropen dan ook meteen in bed en gingen nog even slapen. Vanaf Tupiza wilde wij de zoutvlakte tour gaan doen. Veel backpackers doen deze tour vanaf Uyuni, maar wij hadden begrepen dat de tours vanaf Tupiza rustiger zijn, met minder toeristen, een extra dag heeft en dat je de laatste dag niet helemaal terug hoefde te rijden omdat wij dan in Uyuni wilde blijven en niet terug naar Tupiza zouden gaan. De tour vanaf Tupiza eindigde namelijk in Uyuni en de tours vanaf Uyuni maken een rondje. Vele voordelen dus vonden wij :) 

Van te voren hadden we nog niks geboekt, we wilde in Tupiza langs een aantal organisaties gaan die de tour aanbieden om te vragen hoe en wat. Sarien had uit de lonely planet over Bolivia gelezen dat Alexandro tours een goede organisatie was. Sarien had al via whatapp informatie doorgestuurd gekregen en daarop zagen we staan dat de prijs per persoon af hangt van de hoeveelheid personen met wie je de tour doet. Hoe meer mensen hoe goedkoper het werd. Nu waren we nog maar met z'n tweeën, dus onze missie werd mensen ronselen. Alexander tours zou ook op zoek gaan naar meer geïnteresseerde. Sarien stuurde een berichtje in de groepsapp met alle Nederlandse backpackers in Bolivia en al snel kregen we reacties. Een solo backpackers was wel geïnteresseerd voor de tour op zondag en twee andere waren ook op zoek naar een tour rond de zelfde dagen als wij. Sarien heeft heel wat heen en weer bericht, want zij waren alle drie nog niet in Tupiza. Dus wij gingen op onderzoek uit. We zijn bij twee organisaties geweest, Alexandro tours en Tupiza tours. Wij vonden Alexandro tours leuker, de mensen waren heel betrokken en met Edgar (de man met wie wij alles regelde) konden we erg lachen, zijn gezicht stond altijd vrolijk en hij maakte graag grapjes. Al snel stond voor ons dan ook het besluit vast dat wij de tour bij hen zouden boeken. Edgar had twee Amerikanen gevonden die ook geïnteresseerd waren dus dan zouden we met z'n vieren zijn en waren wij niet afhankelijk van wat de Nederlandse backpackers zouden doen. Dit was fijn omdat de ene de tour pas op zondag wilde doen en dat was voor ons eigenlijk te laat en de andere twee een beetje vaag en ingewikkeld deden. Dus daar hadden we ook niet zo'n zin in haha. 

Naast de zoutvlakte tour hebben we nog iets heel leuks, engs en spannends geboekt bij Alexandro tours. Sarien had namelijk op haar wensenlijst staan dat ze wilde paardrijden in Bolivia. Nu zijn we allebei niet hele grote paarden fans, behalve het paard van Lisa natuurlijk :) En is Sarien bang voor paarden en blijf ik liever ook op gepaste afstand. Maar we wilde onze angst overwinnen en het een kans geven. We hadden allebei het idee dat de paarden in Bolivia wel lief en rustig zouden zijn, ook zijn de paarden hier een stuk kleiner dus dat is ook wel prettig. Met lichte spanning vertrokken we in de ochtend naar Alexandro tours, hier wachten Edgar op ons en hij stelde ons gerust dat de paarden heel lief zouden zijn. Ze hadden speciaal de makste voor ons uitgezocht. Met een tuktuk werden we naar een straat net buiten Tupiza gebracht. Daar zagen we de paarden al staan... De zenuwen werden steeds meer. Door een lieve vrouw en een meisje werden we mee genomen naar een hotel waar we een cowboy hoed op kregen, een soort laarzen die over onze schoenen gingen en een lapje tegen de stof voor onze mond. We vertelde dat wij het best wel eng vonden en dat we geen ervaring hadden. De vrouw stelde ons gerust en zei dat we alleen stapvoets zouden gaan. Terug bij de paarden kreeg Sarien als eerst een paard aangewezen. Het grootste van het stel, zijn naam was dan ook el Grande. Op het paard komen was nog even een kleine struggel, Sarien vond het heel eng en hoog, uiteindelijk lukte het haar om op el Grande te komen met behulp van een steen en de vrouw en het meisje. Daarna was het mijn beurt. Ik dacht dat ik het andere bruine paard zou krijgen die rustig bij de boom stond. Maar toen bleek dat ik op het kleine grijze paard moest. De man die bij dit paard stond was allemaal wilde dingen aan het doen waardoor het paard erg onrustig was. Ze schudden met zijn kop en bleef stapjes voor en achteruit zetten. Goed begin dacht ik... Het opstijgen ging gelukkig redelijk soepel, alleen Morita (naam van mijn paard) vond het allemaal niet zo leuk dus ze begon te bokken. De man stond nog steeds bij mij en hij trok Morita alle kanten op, hier werd ze nog wilder van. Ik vond het allemaal een beetje eng maar bedacht me dat mijn angst niet zou mee helpen om Morita rustig te krijgen. De man gaf mij een korte uitleg in het Spaans over hoe ik met de teugels om moest gaan en toen stond ik er alleen voor. Morita wilde volgens mij zo snel mogelijk weg bij deze man zijn dus zij begon te lopen. Gelukkig kreeg ik haar tot stilstand, maar ze was niet blij. Ze bewoog wild met haar hoofd op en neer. Sarien en ik keken elkaar aan en dachten 'waarom doen we dit ook al weer..?!' Maar goed, we zaten al op het paard dus gingen we er het beste van maken. 

Gelukkig ging het meisje met ons mee en niet de man die alle paarden onrustig maakten. Zij reed voorop, met Sarien naast haar en ik achteraan. We staken de weg over en toen kwamen we in de bergen. Morita en ik voelde elkaar heel goed aan, ze ging namelijk ontzettend langzaam, ik vond dat helemaal prima want ik wilde absoluut niet te snel gaan. Ze werd rustig en liep op haar dooie gemakje achter Sarien en het meisje aan. Sariens paard was juist mega enthousiast en wilde graag snel snel snel. Het eerste deel bleef Sarien naast het meisje lopen zodat zij Sarien kon helpen om el Grande rustig te laten lopen. Maar na een tijdje had el Grande genoeg van het slome lopen dus besloot hij het voortouw te nemen. Dus zo liep Sarien ver voor ons uit en ik ver achteraan. Het meisje probeerde een beetje in het midden te blijven om ons allebei in de gaten te houden. Op veel momenten zag ik Sarien en het meisje niet en zag Sarien ons niet. De omgeving was prachtig, we reden door de rode bergen. Gelukkig wist el Grande de weg want Sarien was te ver vooruit om de route instructies te horen van het meisje. Sarien vond het best wel spannend maar bleef heel rustig om el Grande niet aan te steken met haar zenuwen. Het lukte Sarien niet om el Grande tot stil stand te krijgen, dus Sarien was heel blij toen el Grande opeens uit het niets bij een grote rots stil bleef staan en wachten tot het meisje er was. Toen Morita en ik ook eindelijk de rots hadden bereikt kregen de paarden even rust en klommen Sarien en ik omhoog om van het uitzicht te genieten. We vonden het allebei minder eng dan gedacht, maar het was nou niet zo dat we super ontspannen op het paard zaten. Wat ons betreft konden we wel weer terug gaan, maar dit was nog even niet het geval. We liepen nog een stuk verder in weer dezelfde volgorde. Bij de volgende stop kregen wij een lokaal mais gerecht met vlees erin, het proefde erg bijzonder. Daarna begonnen we gelukkig aan de terug weg. Dit keer in een andere formatie, zodat we bij elkaar zouden blijven. Het meisje ging voorop, daarna ik en als laatste Sarien. Morita vond het niet zo leuk om tussen de twee andere paarden in te lopen, want toen het paard van het meisje te dichtbij kwam beet ze in z'n bil en toen el Grande te dichtbij kwam gaf ze een trap achteruit. Heel stout! Het werd mij duidelijk dat Morita het graag op haar eigen manier en onder haar eigen voorwaarden deed. Ik was erg opgelucht toen we terug bij het begin punt waren. Morita werd namelijk steeds chagrijniger en toen ze de paarden uit haar stal hoorden wilde ze bijna een eind sprint in zetten, toen kon ze opeens wel vaart maken... Al met al zijn we drie uur onderweg geweest en waren we allebei heel blij dat we weer met twee benen op de grond stonden. Maar we waren ook super trots op onszelf omdat we toch een stukje angst hadden overwonnen en helemaal zelf met de paarden door de natuur hadden gelopen! Het was een leuke manier om de omgeving te zien! 

Terug in het hotel kwamen we een bekende tegen... namelijk Francisca. Zij was die ochtend met de nachtbus aangekomen. Dit was een leuke verassing want we wisten niet van elkaar dat we in Tupiza zouden zijn en hoe toevallig dat we ook nog eens in hetzelfde kleine hotel zaten. Die avond keken we met z'n drieën naar de zonsondergang vanaf het dakterras. De volgende ochtend namen we afscheid want toen begon onze tour naar de zoutvlaktes. We werden met de auto opgehaald en naar Alexandro tours gebracht, daar ontmoeten we de twee Amerikanen. Edgar had het telkens over twee Amerikaanse jongens gehad. Maar het bleek een jong getrouwd stel te zijn, Holland en Alex. Alex was afgekort van Alexandra vandaar de verwarring. Met z'n vieren + Freud onze gids vertrokken we in een volgeladen 4x4 auto op weg naar het avontuur!