Sucre

Onze laatste dag in Santa Cruz brak aan en in de avond namen we de nachtbus naar Sucre. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat je hier niet van te voren online een bus ticket koopt, zoals wij wel in Azië deden. Maar dat je gewoon naar het busstation gaat en daar ter plekken je ticket koopt. Eerst vonden wij dit best wel spannend omdat we dit nog nooit hadden gedaan, zouden er wel genoeg bussen gaan en hoe laat zou de bus dan vertrekken. Maar we gingen het gewoon proberen. 

Samen met een Franse jongen Arthur gingen we met de taxi naar het busstation. Hij wilde met de bus naar Argentinië. We reden het station binnen en we werden overladen door mensen. Toen we de taxi uitstapte stonden er al meteen 5 mensen om ons heen verschillende dingen door elkaar heen te zeggen. Wij vonden het nog al overweldigend en wilde niet meteen het eerste de beste kiezen. Dus besloten we naar binnen te gaan. Hier was het nog 10x drukker, het was zo'n chaos.. Overal waren mensen aan het schreeuwen. Voor we het wisten werden we omringt door 6 mannen met allemaal een klapbord in hun hand die ze voor ons gezicht duwden. Wij wisten niet meer waar we kijken moesten. We besloten een ticket te kopen van een van deze mannen want ze zouden ons toch niet met rust laten tot we dat deden. Zelfs nadat we een ticket hadden gekocht bleven de andere mannen ons aandringen op hun ticket. Wij hebben onze backpacks bij het hokje (van ons ticket) achtergelaten en zijn op een bankje gaan zitten. We moesten een beetje bijkomen van deze cultuur shock. Even later kwam Arthur ook bij ons zitten, zijn bus ging een uur na die van ons. 

Toen het tijd was mochten we naar de bus. Onze bagage zouden zij in de bus doen zei de man dus die hoefde wij niet mee te nemen. Arthur en andere backpackers hadden ons allemaal als tip gegeven om je eigen tas in de bus te doen, of om te zorgen dat je ziet dat je tas in de bus wordt gedaan, omdat je anders kans loopt dat je backpack niet mee gaat. Dus dit zorgde ervoor dat ik een beetje onrustig was. Ik kon niet lekker in de bus zitten als ik wist dat onze tassen nog binnen stonden. Ik ben naar buiten gegaan om te kijken of iemand onze tassen ging verplaatsen. Er gebeurde helemaal niks. De tijd tikte door en op een gegeven moment was het 19:00u, de tijd dat de bus officieel zou moeten vertrekken. Omdat Sarien in de bus zat en ik erbuiten was. Besloot ik de tassen te pakken en mee de bus in te slepen. Er was ook niemand meer in het hokje aan wie ik iets kon vragen. Eén voor één heb ik de tassen uit het hok gehaald en naar onze stoelen gebracht. Het voelde een beetje alsof ik aan het stelen was. Gelukkig hadden we hele ruime plekken, dus de twee backpacks paste er makkelijk bij. Niet veel later vertrok de bus, dus ik was blij dat ik onze tassen had gepakt! We hadden nog nooit in zo'n luxe bus gezeten, de stoelen konden helemaal plat zodat je een bed had. Nu zijn de maten wel afgestemd op de Boliviaanse bevolking, dus voor ons was het alsnog te klein om recht te kunnen liggen. Maar het was wel echt heel comfortabel! Vroeg in de ochtend kwamen we aan in Sucre. Op het busstation zagen we veel vrouwen in prachtige traditionele kleding, veel meer dan in Santa Cruz. Het hoogte punt was toen er een vrouw mij passeerde in de wc's samen met een klein lammetje die braaf achter haar aan liep. Het beestje ging zelfs mee in het wc hokje.

Sarien had een mooi hostel uitgekozen, met een leuke binnentuin. We mochten alvast inchecken, wat super fijn was, want het was pas 6:00u in de ochtend! Toen het een redelijke tijd was om te gaan ontbijten zijn we naar een cafeetje vlakbij gelopen. Ook hier hadden ze een prachtige binnentuin waar we konden zitten. We bestelden ons eten helemaal in het Spaans, daar waren we toch wel een beetje trots op :) Toen we het ontbijt op hadden liepen we een rondje en deden we wat boodschappen. Bij het hostel zat een keuken dus zo konden we zelf af en toe ontbijtjes maken of avondeten. Gek genoeg missen we het zelf koken wel, elke dag uit eten gaan begint op z'n duur ook een beetje te vervelen. Wie had dat gedacht haha.

Terug in het hostel regelde we meteen Spaanse lessen. Sucre is namelijk een goede plek om Spaanse lessen te volgen! Online is hier veel informatie over te vinden en ook in de groepsapp met alle Nederlandse reizigers in Bolivia wordt er veel over gesproken en tips gedeeld. De groepslessen met homestay verblijf wordt erg aangeraden. Alleen omdat Sarien zich niet zo goed voelde door de collitis besloten we om dat niet te doen. Wij kozen voor privé les. Dit was bij het hostel te boeken en dit vonden we wel zo makkelijk. 

We hadden vijf dagen twee uur per dag les van Maria. Maria was een hele aardige vrouw, alleen vonden we haar manier van les geven af en toe een beetje vreemd. Bij de eerste kennismaking hadden we aangegeven dat we beginnend zijn in het Spaans en graag de basis dingen leren om onszelf verstaanbaar te maken de komende maanden. Zelf oefenen we elke dag op duolingo, alleen is dat toch anders dan echt les krijgen. Maria had denk ik een ander idee van de basis dingen leren.. we kregen namelijk vijf dagen lang les over alle grammatica in het Spaans. Nou vind ik grammatica sowieso een lastig onderdeel van een taal, maar al helemaal als je vocabulaire minimaal is. Zo moesten we verhaaltjes afmaken door de juiste grammatica vorm van een woord in te vullen, zonder dat we wisten wat het woord betekende of waar het verhaaltje überhaupt over ging. Laat ik het er op houden dat het een uitdaging was met een groot percentage gokken. Wij weten nu alles over de tegenwoordige tijd en al zijn uitzonderingen (dit zijn er heel veel!) en alle drie de verschillende vormen van de verleden tijd. Vraag ons vooral niet om een tekst te vertalen of een woord te ontcijferen maar we kunnen het woord wel in de juiste vorm zetten :) We sloten elke les af met een gesprekje in het Spaans, het werd een soort uitdaging om onze woorden kennis in een zin te formuleren zonder elke les het zelfde te zeggen. Zo heeft Maria vijf keer gehoord dat wij één broer hebben, dat we in Nederland wonen, dat Nederland een plat land is, dat ik aan het studeren ben en dat Sarien met schoenen werkt, dat we voor 11 maanden aan het reizen zijn, dat we Bolivia een prachtig land vinden, dat onze moeder ons binnenkort komt opzoeken en dat we samen met onze vader in Turkije zijn geweest. Probeer dat maar vijf keer op een andere manier te vertellen zonder dat het te veel opvalt dat je gister precies hetzelfde zei. Nou moet ik zeggen dat Maria ook wel open stond voor onze suggesties, alleen niet te lang, want de grammatica wachten op ons en die moest ook gedaan worden. Maar toch hebben we veel aan de lessen gehad! Op het moment zelf ontmoedigde het ons best wel omdat de taal ineens een stuk ingewikkelder was geworden en we ons heel bewust waren van alle fouten die we maakten. Maar een maand later (nu ik dit schrijf is het een maand later) kan ik zeggen dat we er heel erg op vooruit zijn gegaan, mede dankzij de lessen van Maria. 

Aan het begin van ons verblijf in Sucre voelde Sarien zich nog niet zo goed. Na twee uur Spaanse les was ze kapot en lukte het niet om daarnaast nog iets te ondernemen, behalve nog een keer ergens te gaan eten. Ze sliep in de middag en had weinig energie en voelde zich slapjes. We zochten restaurants dichtbij en paste onze dagen daarop aan, we rusten veel uit. Na een aantal dagen merkten we dat de prednison zijn werk ging doen. Sarien kreeg wat meer energie en hoefde in de middag niet meer te slapen / uit te rusten. Het lopen ging stukken beter en ze voelde zich weer sterker worden. Hier waren we heel blij om! 

Sucre heeft naast veel leuke koffie plekjes en binnentuinen, veel parkjes en mooie gebouwen. Bijna alles is wit, dit zorgt voor een leuk beeld als je door de stad loopt. We hadden het allebei heel erg naar ons zin in Sucre, al deden we niet veel op een dag, genoten we van de korte wandelingetjes door de straten, de lieve mensen en de lekkere koffie. Sucre ligt op 2800m boven zeelevel, dit was perfect om alvast te wennen aan de steden en plekken waar we nog naar toe zouden gaan die veel hoger liggen. We hebben Iglesia de San Felipe Neri bezocht, een oud klooster wat is omgetoverd tot een meisjes school met binnenplaats, kerk en prachtig uitzicht over de stad vanaf het dak. Overdag kon je er niet in want dan hadden de meisjes les, maar na 15:00u was het open voor publiek. Het was mooi om te zien hoe ze al deze dingen combineerden in één gebouw! Ook hebben we een kleine shop sessie gehouden bij een klein winkeltje vol spullen van wol. Omdat we de komende weken meer de hoogte in zouden gaan en dus ook meer kou zouden hebben, wilde we wat extra warme spullen kopen zoals een trui, muts en handschoenen. Het was super leuk om eindeloos verschillende prachtige zelfgebreide truien te passen. Het is zo fijn dat de mensen je hier rustig je gang laten gaan en niet constant bij je staan om opdringerig hun spullen te verkopen. Met goedgevulde tassen liepen we uiteindelijk geslaagd de winkel uit :) De markt hebben we ook bezocht, het is erg bijzonder hoe het vlees hier wordt verkocht. Er zijn geen koelte platen en al het vlees ligt gewoon op tafels, zonder afscherming of enige hygiëne. Je komt van alles tegen, ingewanden, kippenpoten, grote lappen vel, cavia's en vooral heel veel vliegen... Ik ben er heel snel doorheen gelopen want de geur was zo intens dat ik bijna moest overgeven. Sarien vond het wel heel interessant allemaal, maar niet zo interessant om lang in die vieze geur te blijven staan. 

In ons hostel ontmoeten we een Italiaanse vrouw, Francisca. Het was altijd leuk om even met haar te kletsen, want ze had boeiende verhalen en een zacht en behulpzaam karakter. Francisca is al 8 jaar aan het reizen. Ze heeft geen familie meer en heeft haar huis verkocht. Ze leeft van de erfenis van haar familie, de opbrengsten van haar huis en het beetje wel wat ze tijdens het reizen doet. Ze vertelde dat ze ongeveer 10 minuten in de week werkt, dan helpt ze met het kopen van drugs via crypto munten. Ik snapte er niet zo veel van maar volgens Francisca waren het vooral rijke, luie mensen die het zelf niet konden of niet wilde doen. Van die 10 minuten werk per week kon ze een aantal dagen leven in een goedkoop land zoals Bolivia. Daarnaast deed ze veel vrijwilligers werk. Ze was al in veel landen geweest of had er een tijdje gewoond dus dat was interessant om te horen! 

Elke dag eindigde wij met een filmavond in bed. We hadden een nieuwe serie die we volgende, dit was erg gezellig want het regende veel in Sucre, vooral in de avonden. Ook hebben we bijna elke avond onweer gehad. Hierdoor waren de filmavonden extra knus. Soms kochten we popcorn van een Boliviaanse straatverkoopster om het helemaal officieel te maken. Op één avond regende het zo ontzettend hard dat het plafon van onze dormroom helemaal bol hing. Het leek alsof het plafon elk moment kon scheuren en we een waterval in de kamer hadden. Samen met onze kamergenoten gingen we op onderzoek uit. Een Nederlandse jongen die boven Sarien sliep ging boven op zijn bed staan om te voelen of er water in de bolling zat. Een andere meid had druppels horen vallen, op een gegeven moment stond het hele hostel in onze kamer. Het was een gezellige drukte en we waren bijna van plan om onze matrassen naar de andere kamer te verslepen om er een groot slaapfeest van te maken (de andere kamer had geen last van een bol hangend plafon) toen de eigenaars binnen kwamen. Zij keken ernaar en zeiden manana manana. Of te wel, het geeft niks we kijken er morgen naar. We waren er allemaal niet heel gerust op, maar er zou die avond toch niks tegen gedaan worden dus moesten we maar gewoon gaan slapen en op het beste hopen. Sarien en ik waren heel blij met onze twee onderbedden in het stapelbed :) We zijn uiteindelijk allemaal droog de nacht door gekomen. 

Toen we op een ochtend wakker werden hoorden we een bekende Nederlandse stem vanuit de binnentuin komen. We keken naar beneden en daar zagen we Esmee zitten. Hoe toevallig dachten wij! We hebben even bijgekletst, zij zou voor één nacht in ons hostel slapen omdat er in het hostel wat zij had geboekt een groot feest was, wat tot vroeg in de ochtend door zou gaan. Esmee kwam net uit de nachtbus dus die zat daar niet op te wachten. De dagen daarna zijn we haar nog een aantal keer tegen gekomen in de stad. 

Op de brief die Sarien van het ziekenhuis in Santa Cruz had meegekregen stond dat ze na een aantal dagen opnieuw een dokter moest zien om te kijken of het goed ging en of de medicijnen aansloegen/ de juiste dosis waren. Dit vond Sarien niet echt nodig omdat ze zelf kon merken dat de prednison zijn werk deed. Alleen wilde ze wel graag haar ontlasting uitslag hebben. Zelf lukte het niet om deze online aan te vragen omdat ze dan via haar telefoonnummer een code toegestuurd zou krijgen waarmee ze kon inloggen. Alleen was het ziekenhuis vergeten om een telefoonnummer in te vullen, dus was dit een onmogelijke missie voor ons. We hadden goede hoop dat een dokter wel bij de gegevens zou kunnen komen. Ons plan was dat Sarien samen met Niara (mede eigenaar van het hostel) in de ochtend naar de dokter zou bellen om te vragen of er een engelse dokter aanwezig was. Voordat Sarien naar Naira zou gaan, zou ze mij wakker maken. Nog geen 5 minuten nadat Sarien mij had wakker gemaakt kwam ze vertellen dat we moesten opschieten want de dokter verwachten ons. Dit was nogal abrupt al helemaal omdat we diezelfde ochtend ook moesten uitchecken dus al onze spullen de kamer uit moesten en in de opberg ruimte gezet moesten worden. Maar niet veel later lippen we richting de dokters praktijk. Hier werden we opgewacht door een hele enthousiaste engels sprekende man. Hij vertelde dat hij de eigenaar was van de praktijk samen met zijn moeder. Sarien moest weer een dokter zien en zij sprak geen engels dus de man vertaalde alles voor ons. Hij was erg chaotisch en had adhd, maar hij bedoelde het allemaal heel goed en wilde heel graag helpen. De dokter snapte er niet zo veel van, ze stelde allemaal gekke vragen en volgens mij wist ze niet wat Collitis Ulcerosa in hield. Ze wilde dat Sarien een specialist zou zien omdat ze dacht dat Sariens dagelijkse medicatie aangepast moest worden. Wij vonden dit een beetje raar want waarom zouden we speciaal uitgemeten medicatie door de artsen in Nederland laten aanpassen in Bolivia waar ze niet goed snappen wat de hele ziekte in houdt of wat de medicijnen zijn. Wij wilde gewoon de uitslag van de ontlasting en verder niks. De dokter en de engels sprekende man konden helaas allebei ook niet inloggen op de uitslagen website. De dokter drong aan dat Sarien een specialist zou zien, dus wij werden in de wacht kamer gezet. Ondertussen probeerde de engels sprekende man het ziekenhuis in Santa Cruz te bereiken, alleen bleek dit een onmogelijke taak. Hij was erg verbaasd omdat dat ziekenhuis het beste van het land was. Uiteindelijk besloten wij om maar weer terug naar het hostel te gaan, omdat niemand de gegevens voor ons kon achterhalen en Sarien geen zin had in nieuwe onderzoekjes of gesprekken met een specialist. 

Terug in het hostel vroeg Niara hoe het was gegaan. We vertelde dat het allemaal niet was gelukt en Niara zei dat zij het zou proberen. Ze is denk ik twee uur bezig geweest met telefoontjes plegen, berichten sturen en recensies achter laten.. en uiteindelijk is het haar gelukt om Sariens uitslagen te bemachtigen! Echt geen idee hoe ze het heeft gedaan, want niemand anders lukte het om in contact te komen met het ziekenhuis. Zo ontzettend lief van haar dat ze er zoveel tijd en moeite in heeft gestoken! Met de uitslagen op zak en nieuwe herinneringen gingen we tegen de avond op pad naar het busstation. Dit keer waren we beter voorbereid en wisten we wat we konden verwachten. De avond van te voren hadden we een goede busmaatschappij getipt gekregen van een Franse jongen dus daar gingen we naar op zoek. Het verliep allemaal soepeltjes en met alle bagage aan boord begon onze nacht in de bus. We zaten helemaal achteraan en het was bloedheet in de bus! Dit maakte het slapen een beetje lastig. Ook stond er een horrorfilm geprogrammeerd op de schermpjes in het gangpad van de bus waarbij het geluid door heel de bus te horen was. Twee uur lang konden we genieten van geschreeuw, enge muziek en geluiden. Dat was ook niet echt bevorderend voor de slaap. 

Na een kort nachtje kwamen we om 4:30u aan in Tupiza, onze volgende bestemming!