Santa Cruz

Zoals ik in de vorige blog schreef werden we pas heel laat in de middag wakker in Santa Cruz. Het was heerlijk om in een bed te kunnen slapen en het had ons beide goed gedaan, al moet ik zeggen dat we alsnog redelijk moe (en hongerig) wakker werden. Toen we wakker waren stak de eigenaar zijn hoofd om de hoek van de deur, hij kwam even vragen hoe het ging, of we lekker hadden geslapen en of we iets nodig hadden. Het inchecken had geen haast zei hij, zo lief! Als de eigenaar van het hostel niet aanwezig was, was er een oudere man die vrijwilligers werk deed tot zijn scheiding was geregeld. Daarna wilde hij weer terug naar Zuid Afrika waar zijn drie volwassen kinderen woonden. Deze man hield heel erg van praten, in de recensies hadden we gelezen dat deze man heel graag wil helpen, ook als je daar zelf niet om vraagt. Sommige solo vrouwelijke reizigers hadden gereageerd dat ze zich af en toe onprettig voelde bij zijn aanwezigheid. Bij het eerste gesprek konden we ons voorstellen waar deze reacties vandaan kwamen, maar we zagen ook dat het vanuit een goed hart kwam. Hij kende alleen geen persoonlijke space en rem in zijn enthousiasme haha. Hij gaf ons wel 100 tips over waar we konden eten en zei dat het inchecken wel zou komen als we een volle buik hadden. Dat vonden wij een goed plan want we konden wel wat eten gebruiken. Santa Cruz heeft hele leuke cafeetjes en restaurantjes. We hebben alles van de kaart besteld waar we zin in hadden, allebei twee drankjes, fruit, pannenkoeken en sandwiches. Zo ontzettend fijn dat we hier weer alles kunnen eten wat we willen en dat het dan alsnog spot goedkoop is! We hadden een klein geluksmomentje toen al het eten op tafel stond :) 

Terug in het hostel kwamen we Robert tegen, een Nederlandse jongen die al heel wat maanden aan het reizen was, hij was in Santa Cruz aan het wachten op zijn vlucht naar Panama. Het was leuk om met hem te kletsen, hij had Peru en Colombia allebei al bezocht. Dit zijn landen waar wij ook naar toe willen. Hij gaf ons allemaal goeie tips. Om eerlijk te zijn wisten wij helemaal niks van Bolivia, we hadden geen research gedaan, dus een reisplan hadden we ook nog niet. Hij gaf ons een lonely planet boek over Bolivia die hij ook weer van een andere backpacker had gekregen, wij vonden dit een heel leuk concept en besloten om het boek mee te nemen en ook weer door te geven als wij Bolivia zouden verlaten. Omdat Bolivia best wel op hoogte ligt gaf Robert de beste tips om aan de hoogte te kunnen wennen. We waren al goed begonnen want Santa Cruz ligt maar op 400m, dus een perfect startpunt. In de avond kwam Aimy aan, een backpacker uit Frankrijk die voor een semester in Chili aan het studeren was, ze deed nu een kleine trip door Bolivia. Aimy wilde graag de jungle tocht door het Amborro park doen, wij waren hier ook geïnteresseerd in. De oudere man vertelde dat dat voor de volgende dag niet meer zou lukken maar dat hij er naar zou informeren. Het regelen van een tour gaat hier iets anders dan in  de delen waar wij in Azië zijn geweest.. Er moest namelijk contact worden gezocht met een man uit de jungle, hij zou dan vanuit de jungle de avond van te voren drie uur naar Santa Cruz moeten rijden om de volgende ochtend met backpackers terug naar de jungle te rijden voor de tour. De oude man vertelde dat het goedkoper zou worden als we meer mensen zouden verzamelen die de tour ook wilde doen. 

Door de lange reis en het lange slapen tot in de middag hadden we een jetlag gecreëerd. Niet heel handig want hierdoor konden we in de avond niet meer in slaap komen.. We sliepen beide pas rond 4:00u. Toen wij wilde gaan slapen werden we door de oude man naar onze kamer begeleid, wij vonden het een beetje vreemd maar later kwamen we erachter dat hij elke avond de gordijnen dicht deed voordat wij gingen slapen. Misschien was het een onderdeel van zijn takenpakket, geen idee. Maar het werd een soort ritueel en hij sloeg geen enkele avond over haha. Wij sliepen in een dorm room met afwisselend andere vrouwelijke backpackers. Het was altijd super gezellig op de kamer. We kletsten honderd uit met iedereen, het is zo leuk om te horen wat iedereens plannen zijn en wat ze allemaal al gedaan en gezien hebben. Omdat Zuid Amerika helemaal nieuw voor ons is, hebben we super veel handige tips gekregen van andere reizigers die hier al een langere tijd aan het rondtrekken zijn. Toen we na toen we na vijf dagen het hostel verlieten hadden we een reisroute en een idee van hoe het land in elkaar zat. Deze manier is toch veel leuker dan vanuit boeken :) 

Na twee dagen was het gelukt om de tour te regelen, we zouden met z'n vijven gaan. Meer informatie dan 'zorg dat je om 6:00u klaar staat' kregen we niet, dus we hadden eigenlijk geen idee wat we zouden gaan doen. Omdat ons water op was, zijn wij om 5:55u water gaan kopen bij de supermarkt om de hoek, daarna konden we de 4x4 truck in samen met Sandra een vrouw uit Spanje en Magnus & Lucas uit Denemarken. Wij zaten samen met Sandra in de auto en Magnus en Lucas zaten in de achter klep. Het was drie uur rijden door de natuur, over zand weggetjes, door water, langs rotsen, het was een hele ervaring, een asfalt weg hebben we niet gezien :) Af en toe stopte we bij een mini huisje of dorpje middel in de jungle. Hier haalden we dan iets op, of gaven we iets af. Daarna reden we weer verder. Alle vrouwen waren prachtig gekleed in kleurrijke rokken met een wollen maillot eronder en leren sandalen. Ze hadden allemaal mega lang haar, in twee vlechten vast gemaakt, van boven droegen ze een soort schort met heel veel zakken. Na drie uur kwamen we aan bij een huisje, hier stapten we uit en vertelde de chauffeur in het Spaans dat we moesten wachten op de gids. Gelukkig hadden we Sandra bij ons die alles kon vertalen. Omdat we allemaal niet wisten wat we nou eigenlijk gingen doen/ zien vroeg Sandra om wat uitleg. Aan haar reactie hoorden wij al dat zij er minder blij mee was. Met een dramatische stem vertelde Sandra dat we zouden gaan wandelen door de jungle, naar een waterval toe en dat we dan om ongeveer 15:30u terug zouden zijn voor de lunch.. Het was toen nog net geen 9:00u. Dit betekende dat we voor de komende zes uur aan het wandelen waren. Sandra bleef maar herhalen 'mama mia, no no, i am not a sport girl'. Gelukkig kon ze er ook wel om lachen en besloten we het maar gewoon te doen met z'n alle. Toen we vroegen naar de wc aan de lieve Boliviaanse Lorenza (moeder van de chauffeur) liep ze voor ons uit naar een riviertje, daar wees ze naar de grond. Het was dus echt back to nature. Ik hoefde plotseling niet meer te plassen haha, als kind was ik nooit echt een uitblinker geweest in het wildplassen bij de vobula kampen, dus ik wilde niks riskeren. Gezien we nog zes uur moesten wandelen door de wildernis. Uiteindelijk kwam onze gids eraan en begon de tocht. De Deense jongens leken helemaal voorbereid met hun afritsbroeken, natuurlijke bekers en magische rietjes met filter, waardoor ze water uit de rivier konden drinken. Voor ons gevoel rende zij samen met de gids door de jungle heen, wij probeerde ze bij te houden maar hielden ondertussen ook Sandra in de gaten want die liep een heel stuk achteraan. Ook was ze druk bezig met foto's maken voor op Instagram, ze vertelde trots dat ze een kleine reislogger was. Af en toe hoorde we haar roepen en dan was ze ons uit het zicht verloren. 'Don Pedro, tranquillo por favor' was het meest voorkomende zinnetje de komende zes uur. Wij hebben erg leuk gekletst en gelachen met Sandra, ze was één en al vrolijke energie, af en toe leek ze een beetje op een jong kind in een volwassen lichaam. Sandra heeft als doel om zoveel mogelijk landen in de wereld te bezoeken, ze had er al heel wat afgevinkt. Wij waren onder de indruk van haar lijst, ze stelde ons gerust en zei dat zij ook wel wat jaartjes ouder was, ze is namelijk 38 jaar. Ik ben benieuwd hoeveel landen wij hebben gezien als we 38 jaar zijn. Het is zo leuk om backpackers tegen te komen van 30 jaar of ouder, dat is toch een inspiratie dat er ook andere wegen zijn dan het standaard werkende leven. 

Na niet al te lang wandelen kwamen we aan bij een rivier. Hier moesten we overheen, van steen naar steen springen. De Deense jongens sprongen als berg geiten overal overheen, zonder problemen, onze gids had slippers aan dus hij liep gewoon door het water heen. Sarien en ik gingen samen van steen naar steen en haalde zo zonder natte schoenen te krijgen de overkant. Sandra stond aan het begin van de rivier en verroerde zich niet, de gids heeft haar uiteindelijk persoonlijk naar de overkant begeleid en ook zij haalde het zonder natte voeten. Niet veel later moesten we weer een rivier oversteken en speelde hetzelfde tafereel zich af. Als Sandra en de gids nog over stenen aan het springen waren, konden wij even uitrusten, dat was wel prettig. Want veel rust pauzes kregen we niet. Toen we weer door een stuk dichte jungle liepen zagen we allemaal apen hoog in de bomen, ze slingerde van boom naar boom. Erg leuk om te zien! Na ongeveer 2,5 uur lopen kwamen we bij een stuk waar we door het water moesten lopen, we zouden op sommige stukken tot onze knieën in het water staan. Hier waren wij gelukkig op voorbereid... want we hadden onze waterschoenen meegenomen! Wat een redding, want als we iets niet wilde waren het natte schoenen die daarna zouden gaan stinken. We hadden in genoeg hostels ervaren hoe vies dat is! De gids had niet gelogen, dus daar gingen we met z'n alle het water in. Eigenlijk was het wel een heerlijke verkoeling want het was 36 graden die dag, dus het koude water was erg prettig! De Deense jongens probeerde waar het kon het water te omzeilen door toch over stenen te springen of via onmogelijke weggetjes te klimmen, maar op veel momenten moesten ze toch echt het water in. Sandra had het lot van haar natte schoenen geaccepteerd en liep met ons mee door het water. Het was wel echt een prachtige omgeving en het springen over stenen en lopen door water gaf ons een helemaal blij en vrij gevoel en deed ons denken aan onze vakanties van vroeger in Duitsland. Uiteindelijk kwamen we aan bij een verborgen waterval, het blijft verrassend hoe de natuur werkt. Zo mooi! Daarna zijn we terug gelopen. Toen we na heel veel uren helemaal uitgeput bij het begin punt aankwamen vertelde de gids dat we nog een stuk moesten doorlopen naar een ander huisje, dit zou nog een extra 30 minuten zijn. Voor Sarien, Sandra en mij voelde dit een beetje als straf lopen, na de 15km die we al hadden afgelegd. Maar goed we moesten wel, dus sjokte we met z'n drieën achter de gids en de Deense jongens aan. Onderweg kwamen we langs delen van de jungle die in brand stonden, wij vroegen hoe dat kwam. De gids vertelde dat mensen die in de jungle wonen om de zoveel tijd hun stukje land 'schoonbranden' alleen dat het in deze tijd van het jaar verboden is door de extreme hitte. Wij snapte niet dat mensen dit deden want het vuur had zich al naar het zandpad verspreid. De gids was ook wel nerveus over het vuur. Uiteindelijk kwamen we om 16:00u aan bij het huisje waar we lunch zouden krijgen. Een aardige vrouw had heerlijk gekookt en wij waren allemaal blij dat we konden zitten! Na het eten werden we weer opgehaald door de truck en dit keer gingen Sarien en ik achterin zitten. Zo leuk! Lorenza kwam bij ons zitten en we hebben een klein gesprekje met haar gevoerd over haar kinderen, broers en zussen en haar huis. Heel basic maar we waren wel trots op ons eerste Spaanse gesprek :) 

Elke ochtend aten we ontbijt in het hostel, dit was altijd een heel gezellig moment omdat je met allemaal verschillende mensen in gesprek kwam. Zo was er Bernard uit Oosterijk, hij at elke ochtend 12 eieren voor het ontbijt, soms at hij wel 24 eieren over de dag heen. Hij is er van overtuigd dat dierlijke producten heel goed voor je zijn, dus als hij in een restaurant een hamburger bestelde, liet hij alleen een kale hamburger komen met misschien een klein blaadje sla ernaast. Maar absoluut geen koolhydraten. Hij was een langzame reiziger, net zoals hij een langzame eter was. Ik heb nog nooit iemand zo sloom zijn lepel naar zijn mond zien brengen. Hij had voordat hij naar Bolivia kwam zes weken vrijwilligerswerk gedaan in Paraguay. Eigenlijk had hij maar een visum voor vier weken dus toen hij de grens over wilde gaan naar Bolivia kosten dat hem best wel wat tijd, geld en gedoe. De visums nemen ze erg serieus, dus hier moet je vooral niet mee knoeien. Boven mij sliep een meid uit Maleisië, ze was altijd vrolijk en aan het lachen. Het was leuk om met haar te kletsen, haar gezichtsuitdrukking zorgde alleen al voor een lachbui. Toen ze erachter kwam dat zij als enige zonder visum Vietnam in kon komen liep ze triomfantelijk een rondje door de gezamenlijke ruimte en deed ze een vreugde dansje 'I have a very powerful pasport' zei ze. Dit was een grapje want toen we samen met een jongen genaamd Super uit de VS het over visums hadden kwamen we erachter dat je met een pasport uit Maleisië voor bijna elk land een visum nodig hebt, behalve voor Vietnam dus :) Toen we alle stempels van de verschillende landen bekeken raakte Super een beetje in paniek want hij had een visum voor Bolivia aangevraagd alleen nu zag hij in zijn paspoort staan dat hij een stempel had gekregen met dezelfde datum als dat hij het land was in gekomen. Hij was helemaal teleurgesteld omdat hij 160 dollar had betaald voor het visum. De eigenaar stelde hem gerust en zei dat hij een visum voor 10 jaar had haha dat is nog eens een lange tijd, wel mocht hij niet langer dan een aantal maanden achter elkaar in het land blijven. 

In de VS hadden we geen simkaart gekocht, maar daar is op zoveel plekken wifi dat we het ook niet echt nodig hadden. Hier is bijna nergens wifi dus is een simkaart met internet wel heel handig. Van de meid uit Maleisië hadden we gehoord waar we het beste een simkaart konden kopen. Dus wij op pad. Toen we bij de eerste entel (naam bedrijf) winkel aankwamen was deze dicht. We zagen dat het Britse meisje uit ons hostel ook op zoek was, dus met z'n drieën liepen we verder, onderweg kwamen we nog twee andere entel winkels tegen die ook allebei dicht waren. Heel vreemd, dus wij gaven de simkaart jacht maar op. We hadden al zo lang zonder simkaart gedaan dat een paar dagen extra geen kwaad zou kunnen. 

Iets wat we nog niet met jullie hebben gedeeld is dat Sarien helaas een opvlamming heeft sinds de laatste week in Turkije. Het begon met kleine signalen en we hoopte dat het over zou gaan. Dit gebeurde niet en de stress die we hebben ervaren op sommige plekken in de VS hielp niet mee. De klachten werden meer en onze hoop was gevestigd op minder stress en rust zoals op Hawaii. Dit was niet genoeg om de opvlamming tegen te gaan. We maakte een plan en Sarien zocht contact met haar arts in Nederland. Door onze lange reis dagen en het weekend was er een bel afspraak gemaakt op een maandag (in Santa Cruz). Wij hoopte dat het ziekenhuis in Nederland ons zou kunnen helpen, maar dat was helaas niet zo. Door het tijdverschil lag Sarien vanaf 4:00u te wachten op het telefoontje van haar arts. Door een storing lukte het niet om deze op te nemen; Sarien heeft 30 minuten aan de telefoon gezeten om het ziekenhuis te bereiken. Uiteindelijk belde de arts haar terug met het nieuws ‘we vinden het heel vervelend voor je maar we kunnen niks voor je doen’ alle steun en hulp die ze van te voren hadden beloofd kwam hier in een ander licht te staan. Een beetje hulpeloos hebben we onze reisverzekering opgebeld. We kregen direct een hele vriendelijke man aan de telefoon die stap voor stap heeft uitgelegd wat zij voor ons konden doen en welke vervolg stappen er gezet moesten worden. Dit was zo’n opluchting! Bij het hostel hebben we gevraagd naar een engels sprekende arts, de hostel eigenaar raden een ziekenhuis in Santa Cruz aan waar ze engels spraken. Toen wij ons aan het klaar maken waren klopte hij op de deur en zei hij dat er een arts in het hostel was die ons wilde  helpen. Zo lief. Toen we de kamer uit kwamen zat er een man aan een tafel met een tablet voor zijn neus. Hij stond op toen wij aan kwamen lopen en stelde zich netjes voor. Hij vroeg of we naar een meer privé plek wilde of dat de tafel goed was. De tafel was goed en Sarien begon uit te leggen wat er aan de hand was. Vanuit Nederland had ze officiële papieren mee gekregen waarop staat dat ze gediagnostiseerd is met Colitis Ulcerosa. De man bekeek alle papieren en stelde vast dat Sarien een opvlamming had, wij knikte en zeiden dat we medicatie wilde, omdat Sariens dagelijkse medicatie op dit moment niet genoeg is om de opvlamming weg te krijgen. Hij snapte het en zei dat ze een recept voor prednison nodig had. Dit was precies wat wij ook wilde, dus wij waren helemaal blij verrast over hoe soepel dit gesprek ging. Hij had zijn officiële stempels en papieren niet bij zich dus voor het recept moest Sarien toch een arts zien om het recept te krijgen. Hij stelde ons gerust en zei dat hij in een zelfde soort ziekenhuis werkte als waar wij naar toe zouden gaan en dat we vooral geen onderzoeken moesten toestaan, omdat dat helemaal niet nodig was. Wij dachten als het gesprek in het ziekenhuis ook zo gaat, komt dit helemaal goed! Helaas liep het iets anders.. 

Vol goede moed gingen wij naar het ziekenhuis, daar aangekomen vroegen we bij de receptie waar we moesten zijn voor dit soort kwesties. Hier kwamen we erachter dat ze helemaal geen engels spraken. De vrouw achter de receptie was wel heel vriendelijk en liep met ons mee het halve ziekenhuis door naar de juiste receptie. Hier bleef ze totdat ze een korte overdracht had gedaan aan de andere receptioniste, daarna ging ze terug naar haar eigen werkplek. Ook bij deze receptie spraken ze geen engels, maar gelukkig liet de receptioniste iemand komen die wel engels sprak. Een keurig gekleden vrouw, waarschijnlijk vanuit het kantoor kwam voor ons vertalen. Als we haar nog een keer nodig hadden konden de artsen haar oppiepen. Sarien gaf haar paspoort af en we moesten wachten tot haar naam op een bord kwam te staan. Daarna werden we naar een kamertje gebracht met een vrouwelijke arts. Ook zij sprak geen engels. Met de paar woorden die wij in het Spaans wisten en handen en voeten legde Sarien uit waar ze last van had. Ze kreeg een aantal standaard onderzoekjes zoals de bloeddruk, hartslag, temperatuur, lengte en haar gewicht. Daarna werden we naar een emergency kamer gebracht. Daar moest Sarien op een bed gaan liggen, best vreemd vonden wij. Er kwam een verpleegster binnen die allerlei vragen ging stellen, wederom in het Spaans. Achteraf was die simkaart met internet toch wel heel handig geweest. Omdat we niet veel verder waren gekomen met de verpleegster kwam ze terug met een mannelijke arts, hij sprak een beetje engels en kwam oorspronkelijk uit Duitsland. Hij stelde weer een aantal vragen en Sarien gaf antwoord. Hij zei dat ze wilde zien hoe erg het was, via een operatie, dit zou de eigenaar van het ziekenhuis uitvoeren, want hij was hier in gespecialiseerd. Sarien en ik gingen er vanuit dat hij het over een endoscopie had. Dit wilde wij niet want dit is helemaal niet nodig bij een opvlamming, in Nederland hoeft dit onderzoek maar eens in de zoveel jaren. Nadat we ons verhaal hadden gedaan, dachten we dat ze het begrepen hadden. De verpleegster en de man gingen weer weg en niet veel later kwam de verpleegster weer terug met twee andere vrouwen. De ene had twee spuiten in haar hand met een gekke vloeistof er in, de andere had een infuus vast en de derde een operatie schort. Dit ging helemaal de verkeerde kant op dachten wij! Sarien werd bleek en super misselijk. Ze kon niet meer veel uitbrengen en was erg geschrokken van alles wat voor haar stond. Ik probeerde in mijn beste Spaans duidelijk te krijgen wat het was. Meer dan een water infuus begreep ik niet. Ondertussen was de vrouw die het operatie schort vast had al bezig om deze bij Sarien aan te trekken. No No No zei ik. No injections! Het woord No begrepen ze gelukkig wel dus ze stopte met wat ze deden en ze vroegen weer van alles in het Spaans. Gelukkig pakte de eerste verpleegster haar telefoon erbij en begon ze in google translate te typen. Het werd mij duidelijk dat ze dachten dat Sarien een acute bloeding in haar buik had, dus dat ze meteen moesten handelen. Ik probeerde haar via google translate uit te leggen dat dit niet zo was, dat ze een chronische ziekte heeft en dat we alleen voor medicijnen komen. De verpleegsters ging weer weg. Wij vonden het erg vreemd dat de Duitse arts niks had gezegd over een acute bloeding, hij had dat op z'n mist kunnen noemen want dan hadden wij dat meteen ontkracht. Al helemaal na onze uitleg over Sariens ziekte en klachten. Wij dachten dat we het wel duidelijk hadden uitgelegd aan hem. Maar blijkbaar was er een heel groot misverstand ontstaan. Tot onze grote opluchting kwam de verpleegster na een tijdje terug met de vriendelijke, keurig gekleden engels sprekende vrouw. Eindelijk iemand die ons kan vertellen wat er aan de hand is dachten we! Zij heeft heel geduldig alles vertaald, van ons naar de verpleegsters en andersom. Op een gegeven moment stond zelfs de eigenaar van het ziekenhuis mee te luisteren. Na heel wat heen en weer praten en vragen stellen kwam het er op neer dat Sarien geen prednison mee kon krijgen zonder onderzoek te doen. Dit begrepen we wel want in Nederland doen ze ook altijd een bloed + ontlasting onderzoek. Sarien stemde in met een bloedonderzoek maar weigerde de operatie die ze wilde uitvoeren. Dat was uiteindelijk oké maar dan moest ze wel een formulier ondertekenen dat ze zorg weigerde en op eigen risico het ziekenhuis zou verlaten. 

Iedereen verliet ons mini kamertje en een tijdje later kwam er een man binnen die in operatie kleding een gereedschapskoffer bij zich had. Hier haalde hij zijn benodigdheden uit voor het bloedprikken. Het bloedprikken ging ook even iets anders dan dat ze dat in Nederland doen. Eerst werd Sariens arm/ aders gemasseerd, daarna kreeg ze een band om, zo strak dat de bloedstroom naar haar boven arm bijna werd afgekneld. Hij trok met een spuit die wij gebruiken om zieke vogeltjes te voeren heel veel bloed uit haar arm, daarna spoot hij dit over in twee buisjes. Die buisjes gingen in zijn gereedschapskoffer en voor hij vertrok zetten hij nog een leeg potje op tafel voor de ontlasting. Toen alles was ingeleverd kwam de verpleegkundige vertellen dat we drie uur moesten blijven wachten op de bloeduitslag, daarna mochten we weg. Omdat wij van te voren dachten dat het in en uit lopen zou zijn hadden we geen drinken mee genomen en alleen een pakje koekjes in de tas zitten. Deze hebben we maar op gegeten. Gelukkig kwam de uitslag van het bloed eerder dan drie uur. Zoals Sarien al had verwacht was deze redelijk goed, een aantal waardes waren een beetje laag maar niks dramatisch. In Nederland kunnen ze ook nooit ontstekingswaarden in Sariens bloed vinden dus dit verbaasden ons niet. Het ontlasting onderzoek zou pas zichtbaar zijn over 72 uur. Gelukkig kregen we een recept voor prednison en nadat Sarien had ondertekend dat ze een zorg weigeraar was konden we gaan! We waren super blij dat het eindelijk voorbij was! Het was nog wel even een zoektocht naar Sariens paspoort want deze hadden ze verplaatst naar een andere receptie, maar niet veel later stonden we buiten met recept, paspoort en zonder operatie! We hebben meteen de prednison opgehaald en zijn bij een cafeetje in de buurt koffie gaan drinken om even bij te komen. 

Toen we terug in het hostel waren was iedereen op de hoogte van ons ziekenhuis bezoekje, iedereen was heel lief en leefde heel erg mee. Toen de arts (vanuit het hostel) hoorde wat er was gebeurt was hij helemaal verbaasd. Hij vond het heel vreemd dat bijna niemand engels sprak, omdat dit het beste ziekenhuis van het land was. De oude man zei dat we hem konden berichten als we in de nacht naar het ziekenhuis moesten, dan zou hij ons brengen. Super lief, alleen wij waren van plan om de komende tijd even niet meer in een ziekenhuis te komen! Toen we later de factuur ontcijferde ontdekte we dat ze onder andere een spuit hadden klaar liggen met een verdovend middel (anesthetica), ze waren van plan om een kijk operatie te doen in Sariens buik. We zijn heel blij dat we dit hebben kunnen voorkomen! 

Van de buitenkant zie je niet aan Sarien dat ze ziek is, de ene dag kan ze een jungle toch van 15km lopen maar dit betekend wel dat ze op andere momenten extra moe is en minder energie heeft en dus meer moet rusten. Haar buitenkant is geen maatstaaf van hoe ze zich aan de binnenkant voelt. Deze hele situatie was een vervelende herinnering aan het feit dat Sarien voor altijd Colitis Ulcerosa met zich mee zal dragen. En dat het op veel momenten gelukkig heel goed gaat, alleen soms ook niet. 

De dag na ons ziekenhuis bezoek namen we de nachtbus naar Sucre, hier zouden we wat langer blijven om uit te rusten. Wij hebben ons een tijd vermaakt met de mensen in het hostel. Toevallig was Esmee, een backpacker uit Nederland net geland in Santa Cruz en zij verbleef ook in 'ons' hostel. Het was leuk om haar verhalen te horen, zij zou voor een aantal maanden door Zuid/ Midden Amerika gaan reizen. Haar relatie was uitgegaan, dus voordat ze weer een plek voor zichzelf zou gaan zoeken ging ze er even tussen uit. Zij kwam precies de kamer in toen wij, samen met drie andere backpackers onze spullen aan het inpakken waren. Het was één grote chaos, overal lagen kleren, schoenen, handdoeken enz. Echt alles lag door elkaar heen. Esmee vertelde dat ze helemaal blij werd van de chaos omdat ze zelf ook altijd een chaos maakt van haar backpack dus voor haar voelde het als thuiskomen. We vonden dit het leukste hostel tot nu toe, het was altijd zo gezellig, sociaal en de eigenaar was super aardig en behulpzaam! Het was bijna jammer om deze plek achter ons te laten maar we keken ook wel weer uit naar iets nieuws.