56 uur durende reis

De vlucht van Hawaii naar Los Angeles was prima, we landen om 1:00u s' nachts. Van te voren hadden we een mail gekregen dat onze bagage aan de andere kant van het vliegveld zou zijn dus dat dit zo'n 25 minuten lopen was. Op Hawaii waren we heel lang aan het zoeken naar de bagage band omdat we eerst naar de wc waren gegaan voordat we de mensen achterna liepen naar de bagage. Dit keer bleven we bij de mensen uit ons vliegtuig en gingen we pas naar de wc toen we onze bagage hadden. Dit was een goed besluit, want het was echt een dolhof om de bagage band te vinden. We hebben verschillende verdiepingen doorkruist en zijn kris kras overal langs gekomen. Ze hadden niet gelogen over de 25 minuten lopen :) Wat zo gek aan het vliegveld in LA is dat de bagagebanden naast de in en uit gang zitten. Dus iedereen kan bij de bagage. In Nederland zit hier een muur tussen, zodat niet zomaar iedereen bij de bagage kan komen. Dit vonden we erg apart. 

Omdat het midden in de nacht was gingen wij op zoek naar een plek waar we konden slapen. Onze volgende vlucht zou namelijk pas om 21:15u in de avond gaan. Dit betekende dat we nog 19 uur moesten wachten op het vliegveld. Van te voren hadden we gekeken naar hostels in de buurt om te kunnen slapen, maar dit was allemaal (zoals alles in de VS) duur en eerlijk gezegd hadden we ook geen zin en het heen en weer verplaats in de midden van de nacht. Daarom zochten we een bankje op en daar installeerde wij ons. We waren overigens niet de enige die bleven overnachten op het vliegveld. Overal lagen mensen te slapen en bijna alle bankjes waren bezit. Wij vonden een vrij bankje ergens achter verscholen bij twee rolstoel liften en een personeels ingang. Slapen zat er niet echt in helaas, het was super koud en het bankje bestond uit allemaal losse stoelen (aan elkaar) verbonden door een leuning. Hierdoor konden we niet liggen en moesten we ons in een ongemakkelijke situatie manoeuvreren. Dit was niet echt comfortabel. Meer dan 30 minuten slaap zullen het niet zijn geweest die nacht. Het voelde eigenlijk ook niet echt als dag en nacht, want er was niet veel daglicht in het vliegveld. Het enige waaraan je kon merken dat het dag was, waren de hoeveelheden mensen. In de ochtend begon het drukker te worden en in de middag waren er overal mensen. Rond een uur of 6 gingen we op zoek naar wat te eten. Er waren niet veel opties dus wij eindigde met een koffie en een muffin. Om je nog even te helpen herinneren aan de fijne Amerikaanse prijzen was dit bij elkaar 40 dollar, we hebben extra genoten van dit smakelijke ontbijt :) 

Een voordeel van lang wachten op een vliegveld is de tijd die je hebt om familie te bellen. We hebben heel lang met papa gebeld, dit was erg gezellig en voor we het wisten was er al weer twee uur voorbij! Daarnaast hebben we onze boekjes bijgewerkt en heb ik aan de blogs gewerkt. Zo was het wachten best wel te doen. Het knutselen in openbare plekken zorgt vaak voor veel nieuwsgierigheid bij andere mensen. Zo ook deze keer weer. Tegenover ons kwam een man zitten die aan het werk was in het vliegveld, hij was dingen aan het bouwen. We raakte in gesprek en hij vertelde dat hij al 125 landen had bezocht, een deel voor zijn werk en een deel voor plezier. Zo inspirerend om te praten over andermans reizen. Ook gaf hij ons een aantal tips om te doen in Los Angeles, om het wachten wat leuker te maken, maar wij vonden het wel prima op het vliegveld, dus hoefde niet perse de deur uit. 

Toen het eindelijk tijd was om in te checken, vertelde de man achter de balie dat we een uitreis bewijs nodig hadden, anders kon hij ons niet inchecken. Dit betekende dat wij ter plekken een vliegticket of bus ticket moesten kopen, waarop stond wanneer wij Bolivia zouden verlaten. Onze volgende bestemming is namelijk Bolivia! Dit was wel even balen omdat wij zonder plan reizen en hierdoor geen datums hebben wanneer we een land in of uit gaan.  Maar het was verplicht dus wij zijn op de laptop op zoek gegaan naar goedkope bus of vliegtickets die we weer konden annuleren. Uiteindelijk kwamen we een busticket tegen voor niet veel geld, die ook nog gratis te annuleren was. We kozen 6 november als datum en gingen opnieuw naar de incheck balie. Dit keer was alles correct dus mochten we doorlopen. Eenmaal overal doorheen ging alles weer heel snel. Omdat we naar een Spaans talig land vlogen werd alle informatie in het Spaans gecommuniceerd, er werd geen engels woord meer gesproken. Dit was alvast een leuk voorproefje voor de komende maanden. Wij vonden het erg vreemd dat we nergens een uitreis stempel kregen van de VS, blijkbaar krijg je maar één stempel. In het vliegtuig hadden we twee stoelen naast elkaar, super fijn! Op de vlucht hebben we beide kort een paar uur kunnen slapen. Het voelde alsof we nog maar net aan boord waren toen ze alweer langs kwamen met de laatste keer drinken voor we zouden landen. Helaas was dit nog niet onze eind stop. We landen namelijk op Bogota in Colombia. Vroeg in de ochtend moesten we nog een keer door de beveiliging heen voordat we bij de gates kwamen. Op dit vliegveld moesten we weer een tijd wachten.. om precies te zijn 16 uur. Onze vlucht zou weer in de avond vertrekken, dus dat werd weer een dag onszelf vermaken. Door de weinige uren slaap waren we allebei behoorlijk moe. We vonden een rustige gate met stoelen waar we plat op konden liggen. Slapen werd het niet echt want ook hier was het super koud! Om de beurt haalden we eten & drinken en de prijzen waren als een warm welkom, zo fijn! Het viel ons op hoe lief de mensen waren! 

Van te voren waren we gespannen voor Zuid Amerika, omdat veel mensen ons hadden gewaarschuwd en het iets totaal nieuws is. Maar op het vliegveld op Bogota viel alle spanning weg, we waren heel blij om in Zuid Amerika te zijn en keken heel erg uit naar de maanden en landen die nog komen gingen. Om de tijd te doden hebben we met familie gebeld, hebben we geknutseld en heeft Sarien een paar uur geslapen. Het blijft toch gek om de zon op te zien komen en weer onder te zien gaan op dezelfde plek, zonder zelf veel te doen. Na heel wat uren wachten konden we eindelijk boarden en dit ging ook allemaal in het Spaans. Wij waren erg blij met onze lessen op Duolingo zodat we een klein beetje konden begrijpen waar ze het over hadden. 

Deze vlucht was minder prettig dan de vorige. Wij zaten helemaal achterin het vliegtuig en we hadden de stoelen A & C, hierdoor hoopte we dat er niemand op stoel B kwam zitten zodat we drie stoelen voor onszelf zouden hebben. Toen we op onze stoelen zaten kwam er een meneer die zei dat hij op stoel C zat, wij keken elkaar aan en vonden het vreemd omdat wij stoel C hadden geboekt. Maar natuurlijk gingen wij naast elkaar zitten, zodat er geen vreemde tussen ons in hoefde te zitten. Niet veel later kwam er een stel bij onze stoelen staan. Zij vroegen aan de stewardess hoe het zat, want zij zeiden dat ze op onze stoelen zaten. Bleek het dat wij op de verkeerde rij zaten... dus een klein beetje beschaamd zijn wij een rij naar achter gegaan. Maar wat wil je met ongeveer 3 uur slaap over de afgelopen 50 uur. Door onze A & C tactiek hadden wij wel als een van de weinige in het vliegtuig een rij voor onszelf. Hier waren wij heel blij mee, maar helaas hebben we niet kunnen slapen. Toen we waren geland in Santa Cruz (Bolivia) werd eerst de ruimte waar alle handbagage tassen lagen ontsmet met een gekke spray. Drie stewardessen liepen elk vak af om de tassen te bespuiten. Dit was een heel raar zicht en hadden we nog nooit eerder gezien. 

Het vliegveld van Santa Cruz was heel klein, nadat we door de paspoort controle heen waren en een nieuwe stempel hadden opgehaald lag de bagage al op de band. In het vliegtuig moesten we een formulier invullen met allerlei verschillende vragen, deze moesten we inleveren bij een mevrouw en daarna konden we doorlopen naar een nieuwe bagage controle. Dit was een in elkaar gezet dingetje die de tassen nog net niet lanceerde als je niet snel genoeg je tas van de band haalde aan de andere kant. Vrij snel waren we door alle controles heen en konden we op zoek naar een geld automaat. Veel dingen moeten contact worden betaald, zo ook de taxi dus we moesten wel geld pinnen om naar ons hostel te gaan. Na even zoeken kwamen we tien verschillende ATM's tegen. Helaas zoals verwacht stond alles in het Spaans en zo goed waren we nou ook weer niet om dat allemaal te begrijpen. We wilde niet zomaar onze credit card in een machine stoppen als we niet wisten wat er stond. Dus Sarien ging op zoek naar hulp. Buiten vond ze een militair. Ze vroeg of hij engels sprak en hij antwoorden met 'si' nou dat zegt al wel genoeg over hoeveel engels hij daadwerkelijk sprak. Maar hij was wel heel vriendelijk en wilde graag helpen. Samen is hij met Sarien alle apparaten af gegaan tot het eindelijk lukte om er geld uit te krijgen, onder tussen zat ik bij de spullen de online bankieren app in de gaten te houden. Na tien pogingen lukte het en hadden we Boliviaans geld. Europees geld kan nog wat leren van het geld hier, het is zo mooi. Op elk briefje staat een ander dier afgebeeld met prachtige kleuren, zo leuk! De militair wilde ons helpen met de taxi, de communicatie met hem verliep moeizaam dus via google translatie begrepen wij dat hij vooral overal bij wilde helpen. Hij wilde weten waar ons hostel was, hoe we daar naar toe wilde gaan en nog een aantal andere vragen. Nu kan ik me voorstellen dat je denkt jeetje is dat niet een beetje naïef om zomaar al die informatie weg te geven. We waren ons bewust van alle beginners fouten die je absoluut niet moet maken in een nieuw en onbekend land, maar toch hadden we het gevoel dat we deze jongen wel konden vertrouwen. Hij heeft ons geholpen bij de taxi's zodat wij een goede prijs zouden krijgen en geen toeristen prijs. Eerlijk gezegd waren wij vooral heel blij met al deze hulp omdat het ondertussen al 3:30 u in de nacht was en we heel moe waren en niet konden wachten tot we in bed lagen. Hij liet ons niet gaan voor hij het telefoon nummer van Sarien had, want zo konden we hem altijd bereiken als we hulp nodig hadden haha. 

De taxi reed lekker snel, we hobbelde over de weg want de wegen in Bolivia zijn nou niet heel goed onderhouden. Na 20 minuten rijden kwamen we aan bij ons hostel. De taxi chauffeur wachten heel lief tot de deur open ging en wij binnen waren. We hadden de hostel eigenaar wakker gemaakt, want met slaap in zijn ogen deed hij de deur open. Net zoals tot nu toe iedereen in Bolivia was hij super lief! Hij vroeg hoe het met ons ging en liet ons meteen de bedden zien. Inchecken, betalen en al het andere zou de volgende dag wel komen. Zelf sliep hij achter zijn bureau op een matras op de grond. Volgens mij was hij speciaal voor ons in het hostel gebleven. Nadat we even snel met mama hadden gebeld om te vertellen dat we aangekomen waren in het hostel zijn wel als een blok in slaap gevallen. Ik werd de volgende dag om 15:30 u pas weer wakker. Het was alsof mijn lichaam zei, jij kan pas weer goed slapen als je in een fatsoenlijk bed ligt en nu pas eindelijk de rust kon vinden. 

Het waren een enerverende 56 uur, achteraf was het best wel heel intens en zijn we door vier verschillende tijdzones gegaan. Hierdoor hadden we allebei last van een jetlag. Toen we de vluchten boekte een aantal weken geleden zagen we het vooral als een goedkope optie en een leuk avontuur. Voor een volgende keer denken we misschien toch twee keer na voordat we weer zo'n vliegroute kiezen :)