San Francisco

Wat een verschil met de vorige busrit was dit. De reis van Los Angeles naar San Francisco duurde ongeveer 8 uur en verliep heel soepel. Onderweg zijn we zelfs bij een benzine station gestopt waar een winkel + restaurant bij zat, hoe ideaal is dat? Het enige nadeel was dat doordat de bus niet op tijd was vertrokken, wij in het donker aankwamen in San Francisco. Gelukkig waren we goed voorbereid en hadden we van te voren de route naar ons hostel opgezocht en gescreenshot. Zodat we zonder wifi de weg naar onze slaapplek konden vinden. En we hadden mazzel want Sarien had een beetje wifi in de bus, net genoeg om de route live op te zoeken. We werden afgezet langs een weg, het was geen station. Dus we waren even gedesoriënteerd. Wij waren niet de enige die in de war waren, want we zagen iedereen verward om zich heen kijken. Een Duitse meid kwam naar ons toe en vroeg of we samen naar het busstation wilde lopen. Dit vonden wij wel prettig dus met z'n drieën gingen we op zoek naar de busstop. Zij moest een andere kant op dus op een gegeven moment scheiden onze wegen. Op een één of andere manier belanden wij in de verkeerde bus.. Toen we bij het bushokje aan het wachten waren kwam er een bus aan, dit bus nummer kwam overeen met de bus die ik van te voren had opgezocht. Voor de zekerheid vroegen we aan de buschauffeur of de bus in de juiste richting ging en hij knikte instemmend. Dan maar instappen dachten wij, liever alvast in de bus zitten dan onnodig in het donker op een andere bus wachten. Toen de bus onderweg was kwam ik erachter dat ik de route verkeerd om had opgezocht.. dus ipv van het busstation naar het hostel ging mijn route van het hostel naar het busstation. We zaten dus totaal in de verkeerde bus. Gelukkig was de buschauffeur vriendelijk en wilde hij opnieuw naar ons (juiste) eind adres kijken, hij heeft ons ergens aan de kant van de weg afgezet, zo dicht mogelijk bij ons hostel. Dus daar liepen we dan, zonder duidelijke route aanwijzing, in het donker in een nieuwe stad. Op deze manier leer je wel snel de structuren van een stad kennen, we kwamen er al gauw achter dat deze stad ook (voor een deel) was verdeeld in blokken (net zoals New York) dus dat maakte het een stukje overzichtelijker. 

Na 10 minuten kwamen we bij ons hostel aan, deze zat in een vaag steegje. Toen we binnenkwamen hadden we het idee dat we een zwerversopvang binnenliepen. De sfeer was erg apart. Het rook er naar verbrand eten, de man achter de balie verontschuldigde zich toen hij twee keer naar beneden liep om te checken of het goed ging. Het was één van de gezinnen zei hij. Wij deelde onze kamer met twee vrouwen uit China. Wij hadden het idee dat zij al langer verbleven in het hostel want ze hadden het gezellig huiselijk gemaakt. Overal lag kleding en eten. Zij waste hun voeten in de wasbak en lagen het grootste gedeelte van de dag in bed. In de nacht praten één van de vrouwen in haar slaap en gilde ze, dit was best wel heftig en heeft Sarien dan ook meerdere keren wakker gehouden. Ik sliep zoals altijd overal doorheen. We hadden twee boven bedden aangewezen gekregen, dit is nooit zo ideaal, omdat je dan niet makkelijk en snel op een bed kan zitten zoals bij een onderbed. Maar deze bedden waren next level.. Het was een stapelbed die hoger was dan Sariens lengte. Als Sarien haar armen uitstap kon ze niet bij het bed komen. Het was best wel heel eng om in dit bed te klimmen en het was een hele uitdaging voor Sarien om er de volgende dag uit te komen met haar hoogtevrees. Na 1x omhoog en naar beneden te zijn geklommen wilde ze dat nooit meer doen, dus hebben we bij receptie om een onderbed gevraagd. Dit kregen we gelukkig! Nu sliep ik alleen nog in het bovenbed.

Sarien kreeg op de basisschool de opdracht om een collage te maken van reis tijdschriften. Hiertussen vond zij een plaatje van de Golden Gate Bridge. Sindsdien is het altijd haar droom geweest om deze brug in het echt te zien. Dit was ook één van de redenen waarom wij naar Amerika zijn gegaan :) Dus natuurlijk hebben wij de Golden Gate Bridge op onze eerste dag in San Francisco opgezocht. Het was heel bijzonder om deze in het echt te zien, nog veel mooier dan op de plaatjes. We waren vooral verrast door de prachtige omgeving, met heel veel natuur en bergen. We hebben bij de brug rond gelopen en zijn op een bankje gaan zitten. Hier hebben we gekeken naar alle mensen die foto's gingen maken, dat blijft toch altijd vermakelijk om te zien! Ons plan was om na de brug met de bus naar het park te gaan. Het park in San Francisco is namelijk groter dan het central park in New York, dus dat wilde we wel graag zien. Maar we namen (weer) de verkeerde bus, daardoor kwamen we in een heel ander deel van de stad uit. We zijn vlakbij de haven uitgestapt, hier zit Pier 39. Vanaf deze pier kan je de zeeleeuwen zien, er was ook een marktje met allemaal eet kraampjes en muziek. Dus eigenlijk wel een leuke verrassing. Vanaf de pier kon je ook goed het eiland zien waar vroeger de gevangenis in zat (ik weet de naam even niet). Na een tijdje zijn we op zoek gegaan naar wifi, zodat we deze keer wel de juiste bus terug namen. Vanaf de busstop lopend naar het hostel kwamen we langs Macy's, dit is een grote winkel met heel veel soorten kleding. Op de bovenste verdieping hadden ze een afdeling met alleen maar feest jurken. Toen we daar doorheen liepen zeiden we tegen elkaar hoe leuk het zou zijn als we daar met Oma Annelies zouden lopen, we wisten bijna zeker dat zij de jurken ook leuk zou vinden en we zagen een vrolijke passessie al helemaal voor ons :) Al met al was het een leuke dag!

Omdat Amerika best wel prijzig is en boven ons budget valt hadden we weer een heerlijke avond maaltijd van crackers met pindakaas en noodles :) Op een gegeven moment kwam er een man bij ons zitten. Zijn naam was Jermain, hij had een app gemaakt, waarvoor hij een investeerder aan het zoeken was in Silicon Valley. Tot nu toe had hij nog niet heel veel succes, wel een aantal nieuwe belangrijke contacten opgedaan. Hij verbleef nu tijdelijk in het hostel. Hij had voordat hij terug was gekomen naar Amerika negen jaar in Tokyo gewoond. Hij vertelde graag over zijn leven daar en de gekke gewoontes die ze daar hebben, zo was hij bij een Maiden cafe geweest, dit is een cafe waar vrouwen zich verkleden als meisjes van 17 jaar en hun gasten gaan bedienen, ze zingen dan liedjes en doen dansjes terwijl ze kattenoren op hebben en hartjes tekens maken. Wij vonden het maar bijzonder klinken en konden het ons niet voorstellen als nuchtere Hollanders. Maar blijkbaar is het in Tokyo heel populair. Daarna begon hij over flirten en hoe moeilijk dat is voor mannen omdat ze veel risico lopen om afgewezen te worden. Hij wilde dit graag in de praktijk voordoen en ik was zijn slachtoffer. Zijn manier van flirten was tegen mij zeggen dat hij heel avontuurlijk was en ik elke avond op de bank zit. Sarien en ik kregen hier vooral de slappe lach van en snapte opeens heel goed waarom hij nog single was. Net op het moment dat wij het idee kregen dat het gesprek iets te gezellig werd vanuit zijn kant kwamen er twee Turkse jongens bij ons zitten. Dit was heel leuk, want hierdoor kregen we een nieuw gesprek met andere interessante onderwerpen. Zo hadden we het over onze paspoorten en hoe veel deze waard zijn. Met een Nederlands paspoort heb je toegang tot heel veel landen, dit geeft een vorm van vrijheid. De Turkse jongens vertelde dat het voor hen best lastig is om te reizen, voor heel veel landen hebben ze een visum nodig en deze is niet altijd makkelijk aan te vragen. Voor Amerika zijn ze drie maanden bezig geweest voordat ze hun visum binnen hadden, hierbij hoorden interviews en andere extra stappen die wij niet hoefden te nemen. Wij hadden ons visum na drie dagen binnen. Zo'n contrast. Jermain vertelde dat hij met zijn Amerikaanse paspoort ook bijna elk land inkomt. Jermain vond zijn Amerikaanse paspoort beter dan ons Nederlandse paspoort. De Turkse jongens waren het hier niet mee eens en vonden dat een Nederlands paspoort in hun ogen toch 'beter' was omdat Nederland ook nog eens goede voorzieningen heeft voor de inwoners van het land. In Amerika mist dit toch op veel vlakken.  Jermain was het daar niet helemaal mee eens, hij was van mening dat je in Amerika de meeste kansen kan krijgen. Hij was dan ook verbaasd toen Sarien vertelde dat je met een Nederlands paspoort Amerika niet in komt als je in de afgelopen 10 jaar bijvoorbeeld in landen als Syrië bent geweest of een strafblad bezit. Hij zei dat Amerika daar dan een goede reden voor zou hebben omdat ze het land beschermen. Verder hebben we het nog gehad over gezelligere onderwerpen, zoals eten. De Turkse jongens waren helemaal verbaasd dat een typische Hollandse maaltijd bestaat uit gekookte aardappels, met gekookte groente, vooral niet te veel kruiden erin en dan stampen maar. We waren het er allemaal over eens dat het leven in Amerika heel duur is, dus wij waren niet de enige met crackers en pindakaas als avondeten. Jermain zat pindanootjes weg te werken en de jongens aten brood met vlees. Dat omschrijft denk ik wel een beetje het avondmaal van reizen door Amerika :) 

De volgende dag gingen wij iets heel leuks doen.. namelijk naar een typisch Amerikaanse sportwedstrijd. We hadden kaartjes gekocht voor een honkbal wedstrijd tussen San Francisco en Los Angeles. Wij weten helemaal niks van honkbal, behalve de paar gymlessen op de basis en middelbare school, maar dit stond op onze bucketlist en de kaartjes voor de honkbal wedstrijd waren nog beschikbaar. De wedstrijd was in het Oracle park in San Francisco, dit stadium ligt aan het water wat zorgt voor een mooi uitzicht. Wij hadden stoelen helemaal boven in, dus het veld en de spelers waren een beetje klein, maar het uitzicht was het meer dan waard. De weersvoorspellingen waren ongeveer 17 graden, dus daar hadden we ons op gekleed. Veel laagjes, net zoals vroeger. Nou die laagjes gingen heel snel uit, want de zon scheen en verwarmde het hele stadion. Zonder schaduw voelde het als een echte zomerdag! Wat wij zo leuk vonden aan de wedstrijd was dat iedereen door elkaar heen liep. We zagen groepjes vrienden waarvan de helft blauw droeg voor de LA Dogers en de andere helft oranje voor de SF Giants. Lachend zaten ze naast elkaar te juichen voor hun eigen team. In Nederland kan je je dat niet voorstellen als het bijvoorbeeld om voetbal zou gaan. Al helemaal omdat LA en SF beide grote bekende clubs zijn. De wedstrijd zelf vonden wij een beetje saai, het tempo lag heel laag en sommige spelers in het veld hebben niet eens hoeven rennen. Het hielp ook niet mee dat we er niks van snapten. Na twee uur hadden ze nog steeds geen punten gescoord. Maar ondanks dat vermaakte wij ons goed tussen alle mensen, we zaten namelijk tussen een school community. Voor ons zat blijkbaar de lievelingsjuf van heel veel kindjes, dus regelmatig kwam er een nieuw gezin langs met een klein verlegen kindje wat hallo wilde zeggen tegen de juf. Naast de juf zat een enthousiaste school moeder die haar snacks met iedereen deelden en duidelijk goed voorbereid was met twee hoeden over elkaar heen. Wij waren trouwens niet de enige die de wedstrijd een beetje saai vonden want verderop in het publiek zagen wij een vrouw een boek lezen. Dat kan natuurlijk ook. Na twee uur werd het opeens toch spannend omdat LA uit het niets 5 punten scoorden. Ondertussen snapte wij al iets meer van de regels dus waren we meer verdiept in het spel. 

Het spel eindigde in een 5-2 voor de LA Dogers. Blijkbaar was dit de laatste wedstrijd voor het seizoen en had de grootste speler van de Giants zijn laatste wedstrijd gespeeld. Toen we met iedereen naar buiten liepen was de sfeer opgewekt en buiten was een band aan het spelen, er werd gedanst en gefeest. Zo leuk om te zien dat het helemaal niet uitmaakte wie er had gewonnen, iedereen was vrolijk. In de avond hebben we wat te eten gehaald bij de supermarkt. Onderweg naar de supermarkt hoorden we twee zwervers discussiëren over de steegjes en welk steegje van wie is en waar je wel en niet moet komen. Ook maakte er twee zwervers ruzie midden op straat, ze schreeuwden tegen elkaar en bleven schreeuwend en scheldend achter elkaar aanlopen. In een hoekje zat een man te poepen in een zak en in een andere hoekje was een man aan het plassen. Een triest maar realistisch beeld van de zwervers in Amerika. 

Onze laatste dag in San Francisco hebben we het rustig aangedaan. We zijn naar de target gegaan, dit wilde we heel graag nog een keer doen omdat dit zo'n bekende winkel in Amerika is. Het was leuk om er rond te kijken en alle verschillende producten te zien. We hebben wat typische dingen gekocht die wij in Nederland niet kennen. Ook hebben we nog een keer bij chipotle gegeten, wij zijn wel fan van deze keten, omdat het gezond en redelijk betaalbaar is. Terug bij het hostel hebben we onze spullen gepakt want die nacht zouden we om 3:00 uur naar Hawaii vliegen. Dus om onze kamer genoten niet wakker te maken wilde we alles al klaar hebben staan. Toen we in de gezamenlijke keuken wat aan het eten waren hoorde we een gesprek tussen een jongen en een vrouw van rond de 60 jaar. Ze waren allebei werkeloos en op zoek naar werk. Op dit moment woonden ze in het hostel en zouden ze binnenkort op straat belanden als ze geen werk zouden vinden. Zo sneu, want dit was voor veel van de mensen in ons hostel de realiteit. 

Wij vonden San Francisco een bijzondere stad met veel verschillende kanten en mensen.