Los Angeles

Na 46 uur kwam onze trein aan op het station in Los Angeles. Omdat we zo vroeg waren hadden we besloten om weer te wachten tot het buiten licht zou zijn. We zijn op een bankje gaan zitten en dit was voor ons weer meteen een bevestiging waarom we niet de bus hadden genomen. Het bankje waar wij zaten stond namelijk tegenover de informatie balie van de Greyhounds en de flixbus. Er gebeurden weer genoeg bijzondere dingen om ons heen :) Zo was er een vrolijke dansende schoonmaker die al zijn moves uit de kast haalde tijdens het schoonmaken van tafels en de vloer. Dat zorgde voor een lach op ons gezicht. Ook was er een jongen die aan het (lucht) vechten was met zichzelf, hij was boos en sloeg er op los, gelukkig stond er niemand bij hem in de buurt. Na een tijdje is hij naar buiten begeleid door de beveiliging. Naast Sarien zat een vrouw die aan het slapen was, ze was helemaal in een dikke deken gewikkeld en je kon alleen nog het puntje van haar knot op haar hoofd zien. Naast haar zat weer een grote man gehuld in een wit (vies) laken, hij had constant tranen over zijn wangen lopen en staarde voor zich uit. Ook was er een vrouw met roze haar die telkens weer vroeg of ze iemands telefoon mocht lenen om haar broer te bellen. In de tijd dat we daar zaten heeft ze twee keer haar broer aan de telefoon gehad, beide keren vertelde ze het zelfde verhaal tegen hem. Ik denk dat haar broer niet zo zat te wachten op deze telefoontjes want ze waren van hele korte duur. Na tien minuten vroeg de vrouw dan weer om een telefoon omdat ze haar broer moest bellen. Na een tijdje kwam er een man langs gelopen die volledig gekleed was in glitters. De vrouw met de roze haren was helemaal enthousiast over zijn glitter jas en zei dan ook heel vaak hoe mooi ze deze vond, haar woorden: 'I like your jacket sparkle.' Toen de man de hoek om liep en uit het zich was zei ze 'You might be gone bus I still see the sparkle.' Het was een sneu gezicht om al deze mensen zo te zien.

Uiteindelijk zijn we met de metro en de bus naar ons hostel gegaan, gelukkig mochten we al vroeg inchecken, dus hoefden we niet te wachten zoals vaak wel het geval is. We vonden LA allebei een verademing! De treinreis had een positief gevoel achtergelaten en zo konden we met nieuwe energie aan het laatste deel in Amerika beginnen. Ons hostel lag in een woonbuurt, dus vanaf de buitenkant leek het net een huis. We vonden het hostel heel leuk, het gaf een heel huiselijke sfeer. Het hostel werd gerund door drie mannen, Ian, Ricardo en Marco. Er was altijd één van de drie aanwezig. Hierdoor voelde het een beetje als een jeugdvoorziening met ouderlijk toezicht (in een positieve zin) haha. Het slapen was wel erg gezellig dicht op elkaar zonder privacy.. Het was namelijk een kamer met vijf stapelbedden en drie losse bedden. Alle bedden stonden heel dicht tegen elkaar aan, zonder gordijntjes of muurtje ertussen. Dus dat betekende dat als jij in bed lag, je de voeten van iemand anders bij jou hoofd had liggen en jouw voeten ook weer bij iemands kussen lagen. Heel knus dus.. Tot nu toe zijn we veel reizigers tegengekomen van onze leeftijd of ouder, terwijl naar ons idee in Azië (drie jaar geleden) juist veel jonge reizigers waren die bijvoorbeeld net van de middelbare school komen en gaan reizen voor ze gaan studeren. We vinden het wel leuk om nu zo veel 'oudere' of mensen van onze leeftijd te ontmoeten omdat dit voor een hele andere interactie zorgt. Iets anders heel leuks aan het hostel was dat we een grote keuken tot onze beschikking hadden. Hier hebben we dan ook voor het eerst een eigen maaltijd gekookt :) We voelde ons opeens heel volwassen. 

We waren al een tijdje op zoek naar een grote typische Amerikaanse supermarkt, tot nu toe was het ons nog niet gelukt om deze te vinden.. Maar in LA wel! Het was heerlijk om uitgebreid langs elk schap te lopen en alles te bewonderen. Het is niet normaal hoeveel soorten cereal er bestaan. Terwijl wij langs de schappen dwaalden sprak een man ons aan, hij zei 'are you twins' en voor wij ons konden omdraaien om te reageren was hij alweer verdwenen. Erg bijzonder maar we vinden het ook wel weer heel leuk als mensen vragen of we een tweeling zijn. Al helemaal omdat we zelf veel verschillen tussen ons zien. Maar ik denk dat we vaak hetzelfde reageren op dingen en dan vooral dezelfde gezichtsuitdrukkingen kunnen hebben, waardoor mensen denken dat we een tweeling zijn. Het valt ons wel op hoe vaak we deze vraag krijgen, soms wel meerdere keren op een dag. Misschien zijn we door de jaren heen meer op elkaar gaan lijken. 

Bij ons hostel konden we fietsen huren. Sarien had al een aantal keer aangegeven dat ze het fietsen elke dag thuis mist, dus natuurlijk moesten wij fietsen huren, je bent en blijft een echte Nederlander :) Het was zo leuk! We hebben de hele dag langs het strand gefietst bij Venice Beach. Het weer was perfect, niet te warm en niet te koud. Langs het strand in LA is een heel lang fietspad gemaakt, zo kan je kilometers lang fietsen als je wil. Wij zijn naar de Santa Monica pier gefietst. Onderweg zie je heel veel palmbomen, blauw water, surfers, de meest fitte hardlopers, buiten sport parken en kleine souvenirs winkeltjes. Ook is er aan het strand een groot skate park. Dit is heel leuk om te zien, want de meest coole stunts worden hier gedaan. Je ziet ervaren skaters en beginnende door elkaar heen. De sfeer is heel ontspannen en relaxed. We sloten de dag af met een prachtige zonsondergang voordat we terug naar het hostel gingen. Het was een perfecte dag vol geluksmomentjes! 

We voelde ons heel vrij in Los Angeles, elke ochtend maakte we ons eigen ontbijt in de keuken. Dit was altijd heel gezellig omdat iedereen zijn eigen ontbijt maakte en dan gezamenlijk aan de keukentafel ging eten. Hierdoor leerde je de andere backpackers kennen en hoorden we weer nieuwe verhalen. Vanaf ons hostel was het 20 minuten lopen naar het strand, dit vonden wij heerlijk want zo hadden we wat dagelijkse beweging en waren we niet afhankelijk van het openbaar vervoer. 

Op onze laatste volledige dag in LA hebben we een hele toeristische activiteit gedaan. We zijn namelijk met een bus tour door Beverly Hills gaan rijden. We hadden het er namelijk over hoe wij LA ons voorstelde. Voor Sarien was dat het strand, de palmbomen en het lange fietspad. Voor mij was dat Hollywood, de bizar grote villa's en de sterren. Dus daarom hadden we deze tour geboekt. We hadden ons niet voorbereid op wat de tour in werkelijkheid in hield want we zaten in een busje zonder ramen, met drie andere stellen en een hele uitbundige extraverte chauffeur. Onze chauffeur (Luca) kende geen schaamte dus daar reden we dan door de duurste buurt van California op zoek naar bekende mensen. Van te voren had Luca aan iedereen gevraagd wie ze graag zouden willen tegenkomen. De namen die werden genoemd waren Justin Bieber, Johnny Depp, Kevin Hart en de Kardashians. Bij elke voorbijganger gilde Luca uit het raam of die een bekend persoon was. Het was mega ongemakkelijk haha. Daarnaast kregen we op een tv beelden te zien van huizen, sterren en films. Het volume stond op oorlog sterkte dus iedereen kon meegenieten. We hebben de huizen gezien van Taylor Swift, Rihanna, Justin Bieber, bandleden van de Beatles en het huis waarin Micheal Jackson in is overleden. We zijn geen bekende mensen tegen gekomen, waar wij eigenlijk wel heel blij mee waren want dat level aan ongemakkelijkheid hadden wij niet aangekund! Voor ons was dat ook niet de reden van de tour. Ik vond het heel leuk om de straten te zien, die prachtig onderhouden waren. Elke straat was in het thema van een andere boom soort, hoe leuk is dat?! Alles straalde wel rijk, rijker, rijkst uit. De huizen waren niet normaal groot met prachtig uitzicht. Het was een once in a life time experians en nooit weer :) 

Na een aantal geslaagde dagen was het tijd om door te reizen naar San Francisco. Dit zouden we weer met de bus doen, omdat dit niet rechtstreeks met de trein kan. De rit is maar 8 uur en overdag. Dus dat stelde ons positief naar het vooruitzicht om weer in de bus te zitten. Bovendien hadden we deze keer bij Flixbus geboekt. In Europa zijn we een aantal keer met de Flixbus geweest en dat was altijd een goede ervaring. In de ochtend vertrokken we richting het busstation. De avond van te voren had ik de bus uitgezocht die ons naar het station zou brengen. We wilde een rustig begin van de dag dus ruim van te voren stonden we op om ontspannen te kunnen ontbijten en niet naar de busstop te hoeven rennen. Dit lukte goed. Een kwartier voor vertrek zaten we helemaal klaar om te vertrekken. Ik checkte nog een keer het busschema, toen ik er achter kwam dat de bus die ik had uitgezocht was komen te vervallen. De enige andere optie zou over 15 minuten vertrekken.. en het was precies nog 14 minuten lopen naar de busstop. Daar ging ons relaxte begin van de ochtend en werd het toch nog rennen naar de busstop. Tot onze frustratie deden de stoplichten er eeuwen over voor ze op groen sprongen en terwijl wij bij het stoplicht aan het wachten waren vroegen twee zwervers of we misschien wiet met ze wilde roken. We hebben ze vriendelijk bedankt en hebben onze gehaaste tocht voortgezet toen het stoplicht eindelijk op groen sprong! Twee minuten voor vertrek kwamen we bij de busstop aan, helemaal uitgeput, dat wel want haasten met backpack op is niet niks. Misschien hing er iets in de lucht want terwijl de bus reed hoorde we opeens een hele harde knal. Het leek op het geluid van een klapband. Dit was het niet. Een voorbijganger had iets tegen de voorruit van de bus gegooid. Er zat een flinke barst in de ruit. De buschauffeur begon te schelden en passagiers zeiden dat ze de politie moest bellen. Ze parkeerde de bus aan de zijkant van de weg en iedereen moest de bus uit. Nadat ze had gebeld met haar manager, mocht ze gelukkig doorrijden. Dus na een uur kwamen we bij het busstation aan in een bus met een kapotte voorruit. Toch weer typisch :) 

De Flixbus is fris groen van kleur, dus ook het kantoor en de wachtruimtes zijn groen geverfd, dit geeft meteen een heel ander beeld dan het grijs van de Greyhound bussen. De passagiers die ook op de bus aan het wachten waren, waren het soort mensen die wij eigenlijk hadden verwacht toen we voor het eerst met de Greyhound gingen. Namelijk vakantiegangers, grote koffers, families en stellen. De sfeer was meteen al anders dan op het busstation in New York. Wat wel een plus punt van de Greyhound bus is, is dat deze op tijd rijd. Dat doet de Flixbus niet. We hadden al een aantal keer gevraagd aan een man die voor de Flixbus werkten hoe het met de bus zat. We raakte in gesprek en hij zei 'de bussen hier zijn heel anders dan in Nederland, hier rijden ze niet op tijd.' Ik denk dat hij merkte dat wij daar een beetje zenuwachtig van werden, want om de zoveel tijd kwam hij naar ons toe om een update te geven. Na een tijdje kwam hij ons vertellen dat hij helaas weg moest, want hij moest naar het grote station toe voor zijn werk. Maar hij wilde ons verzekeren dat de bus eraan kwam. En hij had gelijk want niet veel later verscheen onze bus. Toen we in de rij stonden voor de ticket controle, klopte hij op onze schouder en zei hij dat hij het fijn vond om te zien dat we veilig waren en in de rij stonden voor de juiste bus. Zo lief. Toen de bus wegreed, heeft hij ons nagezwaaid. 

Van te voren hadden we veel gehoord over de zwervers in Los Angeles, maar ik moet zeggen dat wij het vonden meevallen. Ik denk dat dit komt door de buurt waar wij verbleven. Bij het zoeken naar een slaapplek hebben we heel erg gelet op de recensies en de veiligheid. We hadden niet verwacht dat het woord veiligheid zo'n grote betekenis zou krijgen in Amerika. Maar in LA konden we dit woord wat meer naar de achtergrond schuiven. Dat was heel fijn!