Salkantay deel 2

De volgende ochtend werden we weer gewekt met coca thee en twee gezellige, vrolijke, drukke hondjes. Sarien en ik hebben ze Joey en Pieter genoemd. Ze waren niet meer weg te krijgen uit ons hobbit huisje. Het regende buiten dus de hondjes maakte alles nat, maar ze waren zo schattig dat het niks uitmaakte en wij het alleen maar heel gezellig vonden. Deze ochtend hoefde we minder vroeg weg te gaan, dat was wel heel prettig! Theo had als ontbijt pannenkoeken gebakken, zo lekker en eindelijk een keer geen ei. Sarien, mama en ik hadden onszelf als vegetariër opgegeven, alleen daardoor kregen we drie keer per dag ei. Dus dan komt dat op een gegeven moment wel je neus uit :)

Voor vertrek moesten we onze duffelbags opnieuw verdelen, deze zouden namelijk niet meer met de bus mee gaan, maar gedragen worden door Rene en Anchel. Dus wij moesten kleding voor één dag verzamelen en de rest mee geven in een andere tas en dat werd dan alvast naar de volgende plek gebracht, waar wel de bus kon komen. We vertrokken om 7:00u en liepen langs een slinger weg, onderweg kwamen we kleine dorpjes tegen. Het was redelijk gemakkelijk lopen, wat fijn was, want Sarien en Uriya hadden nog steeds veel pijn aan hun knie. Emily voelde zich geroepen om hun te helpen bij het lopen, ze werd hun loop coach. Heel lief bedoeld maar Sarien werd er af en toe een beetje chagrijnig van. Emily deed dan eerst voor hoe je het beste kon lopen om je knie zo min mogelijk te belasten en daarna ging ze achteruit lopen om te kijken of Sarien en Uriya het wel goed deden. Sarien houdt er niet zo van als mensen haar vertellen wat ze moet doen, natuurlijk vindt ze het prettig om tips te krijgen, maar niet om daarna gecontroleerd te worden of ze het wel goed doet. Emily zag in Sarien haar persoonlijke projectje, naast de loop tips, kreeg Sarien random massages op onverwachtse momenten en zoals jullie misschien wel weten houdt Sarien absoluut niet van massages. Ook werden we er constant aan herinnerd om een goede houding aan te nemen en niet ingezakt, met kromme rug te staan. We konden er wel om lachen gelukkig :) Toen Emily een stukje verder op stond en Sarien naar haar omkeek, zei ze 'can you feel my energy?' Dit was in november en we hebben het er nog dagelijks over, als een van ons geen rechte rug heeft, of ingezakt zit. Dus Emily heeft zeker iets goeds gedaan in die paar dagen en we zullen haar niet snel vergeten. 

Na een tijdje lopen langs de weg sloegen we een verouderd pad in, begroeid met gras, dit was een oud Inca pad. Ik vond het gek om te bedenken dat de Inca's vroeger over hetzelfde pad hadden gelopen als waar wij nu liepen. Het pad liep stijl omhoog en bovenaan kregen we een koffie workshop. We waren bij een koffie boerderij van een familie, de oma legde ons van alles uit, terwijl de moeder met de kinderen aan het koken was en Theo hielp. We maakte onze eigen koffie, eerst hadden we de koffiebonen gebakken en daarna in de molen fijn gemalen tot poeder, het leek heel erg op het proces tot chocola maken. Van de koffiepoeder maakte de vrouw koffie. De koffie had een hele sterke smaak, ik vond het niet zo lekker maar dat was ook wel logisch want ik hou niet van zwarte koffie. De rest vond het wel heel lekker. Na de koffie uitleg gingen we lunchen, het was een hele uitgebreide lunch. Tijdens de lunch legde Gavi ons een keuze voor, na de lunch zouden we een berg op moeten lopen, dit zou in ons tempo ongeveer vier uur duren. Boven op de berg zouden we dan Machu Picchu kunnen zien liggen, alleen was het super bewolkt en regende het heel hard door het regenseizoen. Dus als wij boven op de berg aan zouden komen was de kans heel groot dat we niks dan wolken zouden zien. De tweede optie was om niet omhoog te lopen en naar een natuurlijke hotspring te gaan. We zouden dan ergens anders slapen en vandaag niet meer verder lopen. We moesten als groep een beslissing maken, het meerendeel wilde eigenlijk liever naar de hotsprings. We waren (bijna) allemaal moe, hadden veel spierpijn en Sarien en Uriya zaten met hun knie. Veel van ons zaten ermee dat het lichaam heel graag naar de hotsprings wilde en even een break van al het lopen wel zag zitten, maar het hoofd omhoog wilde lopen en elke kilometer wilde lopen die bij de trail hoorde. Het voelde een beetje als opgeven als we niet de hele route zouden doen. Maar uiteindelijk is dat geen goede reden om voor het lopen te kiezen en is het zeker geen opgeven als je een aantal kilometer minder loopt. Voor jezelf en voor je lichaam kiezen is altijd de juiste keuze, dus toen we het daar allemaal mee eens waren hakte we de knoop door. Uiteindelijk waren we allemaal blij met de keuze en de rust die dit zou geven, alleen Gerard had graag de berg op gelopen, maar de meeste stemmen gelden, hij is na de lunch zelf een stukje omhoog gelopen en kwam daarna met ons mee naar beneden. We hadden vandaag ongeveer 7 kilometer gelopen. 

Voordat we terug naar beneden liepen, naar een busje wat op ons wachten. Zijn Sarien en ik gaan stretchen met Emily, Emily stretcht zelf twee keer per dag en Sarien en ik doen dit nooit. Nou dat was te merken, we waren zo stijf als een plank. Het was gewoon gênant hoe on-lenig wij waren. Bij een oefening waar Emily zich praktisch dubbel kon vouwen, kwam ik niet verder dan twee centimeter. Ik moet er bij zeggen dat ik zelf denk dat het erger was door de spierpijn.. maar trots ben ik er niet op haha. We kregen er de slappe lach van want bij elke nieuwe oefening werd het alleen maar erger. Het werd duidelijk dat Sarien en ik meer moeten gaan rekken en strekken. Wij werden met een busje naar onze nieuwe slaapplek gebracht. Nu we hadden besloten om niet naar boven te lopen, betekende dit dat Rene en Anchel ook niet met 25 kilo op hun rug naar boven hoefde te lopen. Alleen het stomme was dat de groep voor ons hun tenten hadden laten staan, zodat wij daar in konden slapen, dus nu moest toch één van de mannen naar boven gaan om de tenten op te halen. Rene is omhoog gelopen en weer naar beneden met de tenten en hij was zo snel dat hij alweer terug was, voordat wij aangekomen waren bij onze slaapplek, hij had er ongeveer twee uur over gedaan, dat is echt bizar want wij hadden er waarschijnlijk vier uur over gedaan om alleen naar boven te lopen. Rene vertelde dat hij boven inderdaad niks kon zien door de wolken, dit was voor ons een bevestiging dat we de goede keuze hadden gemaakt. 

Eerst dachten we dat Gavi misschien teleurgesteld in ons zou zijn, want hij vertelde dat wij de eerste groep van het jaar waren die voor deze optie koos. Maar toen we eenmaal bij de hotsprings waren heeft hij alleen nog maar een grote glimlach op zijn gezicht gehad. Het was prachtig, de hotsprings lagen midden in de natuur tussen de bergen, er waren drie verschillende baden met verschillende temperaturen. We zaten allemaal bij het warmste punt en kletsten gezellig over van alles en nog wat. Het was leuk om te zien hoe het zou zijn geweest als we via een andere organisatie liepen, want overal waren groepen die ook de salkantay liepen. Zoals ik in de vorige blog schreef deden wij een andere route dan de andere organisaties. En nu werd het ons duidelijk wat het voordeel daarvan was. Het is toch echt een hele andere ervaring als je zoals ons de trail met 12 man loopt, of zoals alle mensen bij de hotsprings in groepen van soms wel 18 man en dan met heel veel groepen tegelijk. Het was echt genieten in het warme water en we waren blij dat we nu konden ontspannen en niet in de regen aan het ploeteren waren voor een berg zonder uitzicht. Emily greep bij de hotsprings haar kans om Sarien en mij een massage techniek van de knie te laten zien, in de hoop dat dit zou helpen bij Sariens pijnlijke knie. Na een aantal uur gingen we weer terug naar de slaapplek, toen we daar aankwamen stonden de tenten alweer klaar en waren Theo, Rene en Anchel alweer aan het koken. We sliepen in een klein dorpje, op het terrein van iemand. Deze mensen hadden een papagaai die graag overal in beet, ze was heel mooi, maar soms een beetje agressief. We aten weer een uitgebreide maaltijd en na het eten merkte we dat we allemaal veel meer energie hadden, alle andere dagen gingen we na het eten direct naar bed, maar nu bleven we kletsen. Uiteindelijk gingen we allemaal naar bed toe, toen Sarien en ik warm in onze slaapzak lagen hoorde we uit de tent naast ons 'meiden hebben jullie wel gestretcht?' We moesten er om lachen en beloofde Emily dat we morgenochtend weer zouden stretchen. 

Dag vier brak aan en we starten de ochtend met taart! Theo had een taart gebakken omdat het de laatste dag met z'n alle zou zijn. Wij vroegen ons allemaal af hoe ze ooit een taart hadden gebakken in de primitieve keuken en met de weinige spullen die ze mee hadden. In de nacht was er een aardverschuiving geweest en dit had ervoor gezorgd dat een deel van de weg niet meer begaanbaar was. De rivier had de weg kapot gemaakt, hierdoor moesten we met een ijzeren mandje de rivier oversteken. Gister had Gavi al tegen Sarien en mij gezegd dat dit misschien een mogelijkheid was, maar wij dachten toen dat hij een grapje maakte. We reden met de bus naar de kapotte weg, we waren niet de enige die de oversteek moesten maken. Er stond een hele rij aan mensen te wachten. De rivier was heel woest, er zat zo'n kracht achter het water dat we ons wel konden voorstellen dat de weg het had begeven, overal lagen grote rotsen en het water suisde en kolkte. Mama en Sarien hebben hoogtevrees dus die vonden het idee van zo'n mandje helemaal niet leuk! Mama heeft goed gekeken hoe het mandje in elkaar zat en hoe het over de rivier ging. Aan de ene kant van de rivier stonden mensen die via touwen aan het mandje trokken en aan de kant waar je vandaan kwam lieten mensen het touw vieren, zo werd je naar de overkant begeleid, zwevend boven het water. In het midden hing je af en toe even stil en wiebelen zat ook bij het pakket. Mama kwam verslag doen en moest huilen van de spanning, ook Sarien moest huilen. We maakte een strijdplan, want er was geen andere manier of uitweg dan toch echt via het mandje over te steken. Toen we eenmaal aan de beurt waren gingen we met z'n drieën tegelijk, op het laatste moment kwam er nog een (random) man bij ons in het mandje, dus met z'n vieren gingen we over de rivier. Het mandje was gemaakt van ijzer, maar niet al te best onderhouden. De bodem waar we op zaten was gemaakt van hout en miste een paar planken. Te veel over dit alles moest je niet nadenken, want dan zag je opeens overal roest. Met vlag en wimpel haalde we de overkant en na afloop zei Sarien dat ze het nog best leuk vond. Het was bizar om boven het woeste water te hangen, de rivier maakte zoveel lawaai dat je niks anders kon horen dan het suizende water, toch wel een bijzondere ervaring!

Het duurde best wel een tijdje voor iedereen en alle spullen aan de overkant waren. Toen alles aan de overkant was reden we het laatste stuk in een busje. Eenmaal aangekomen bij het begin punt van onze wandelroute voor die dag namen we afscheid van Theo, Anchel en Rene. Zij gingen weer terug naar hun eigen dorpen, Gavi vertelde dat ze alle drie boer zijn, maar dat dat zo weinig geld oplevert dat ze dit werk ernaast doen om hun gezin te onderhouden. Ik heb echt respect voor hoe hard ze werken, vooral Rene en Anchel die alle spullen dragen, alles opbouwen en afbreken en helpen met koken. Na het afscheid begonnen we te lopen langs een treinspoor, we kwamen meerdere mensen tegen. Ook mensen die de andere kant op liepen, Gavi vertelde dat zij al bij Machu Picchu zijn geweest en nu terug lopen naar de bus. In totaal hebben we 11 kilometer gelopen voordat we bij Agaus Calientes aankwamen. Langs het spoor was weinig schaduw en de zon scheen volop. Wel fijn dat het een keer niet regende :) Halverwege aten we langs de weg onze lunch op die Theo in 'to go' boxen had gedaan. We zagen heel veel vlinders in allerlei soorten en maten, ook konden we de Machu Picchu top zien en een aantal terrassen op andere bergen, ook van de incas. We waren heel blij toen we eindelijk Aguas Calientes inliepen, dit is het dorp vlakbij Machu Picchu, hier sliepen we. Wij sliepen in een ander hotel dan Tal, Uriya en Emily, het lag wel vlakbij elkaar. Sarien en ik sliepen samen op een kamer en we waren zo blij dat we eindelijk weer een heerlijke douche hadden en een groot bed met heel veel kussens en een lekker dekbed! Die dingen kan je zo gaan missen in een paar dagen tijd. In de avond zijn we met z'n alle in een restaurant gaan eten, het was een gezellige afsluiting van een bijzondere tocht, we bespraken de agenda van de volgende dag en na het eten liep Gavi met Sarien, mama, Gerard en mij mee naar de winkel van zijn zus. Wij wilde namelijk nog wat snacks kopen voor de volgende dag. Gerard maakte nog een ommetje door het dorp en wij liepen samen met Gavi naar ons hotel. Gavi liet ons het 'grote' plein zien en maakte een foto van ons voor een beeld van de Inca's, we zagen andere mensen foto's maken en de fotomaker zei 'show the sexy lama's' tegen een groepje vrouwen. Daarna konden wij een foto maken en de zin 'show your sexy lama pose' zorgde natuurlijk voor de leukste foto :) Terug in het hotel hebben we heerlijk geslapen!

En toen was het alweer dag vijf.. de dag dat we Machu Picchu zouden bezoeken! Met z'n vieren ontbeten we vroeg en daarna werden we door Gavi opgehaald, we liepen met z'n alle naar de bus. Hier moesten we even wachten want er stond al een aardige rij. Gelukkig kwamen de bussen om de minuut dus verliep alles soepel en snel. De weg naar Machu Picchu was met heel veel slinger bochten, hoe hoger we kwamen hoe minder we zagen door de wolken. Gavi overhandigde ons de tickets en zo liepen we Machu Picchu binnen. Door de dikke, laaghangende wolken gaf het een heel mysterieus en tegelijk vredig gevoel. We kregen een uitgebreide uitleg van Gavi over de plek, de geschiedenis en over de Inca's. Je kon duidelijk merken dat Gavi heel veel liefde voor deze plek heeft, hij is als kind opgegroeid in Aguas Calientes en ging elke maandag naar Machu Picchu, hij zag het toen als zijn eigen speeltuin. Hij wees aan waar hij altijd voetbalde en welke rots hij als glijbaan gebruikte. Nu kan je je dat niet meer voorstellen en zou het ook niet mogen. Maar je kon merken dat hij Machu Picchu heel goed kende. We zagen de plek waar de zonnegod werd aanboden, de plek waar offers werden gebracht, het ingenieuze systeem wat tot de dag van vandaag nog steeds werkt waarmee de Inca's water ondergronds afvoerde. De liefde voor pachamama kwam ook vaak terug en hun vakkundige bouwwerken, ze hadden verschillende stijlen van muren gemaakt. Aan de stijl muur kon je zien wat voor functie het had. Het was echt bizar om te zien hoe ze de stenen perfect allemaal gelijk in vorm hadden gemaakt, er was geen enkele uitzondering of 'fout' te zien. Elke steen die daar lag, was door de Inca's zelf naar boven gebracht, soms waren hier wel 100 mensen voor nodig vertelde Gavi. Ik vond het heel bijzonder om daar rond te lopen en alle verhalen te horen. Het viel gelukkig mee met de drukte en ook de bewolking werd minder. Door het vele toerisme is Machu Picchu in vier vakken verdeeld, bij het kopen van je ticket word je ingedeeld in één van de vakken, als je geluk hebt is dit een voordelig vak waarbij je veel kan zien, als je pech hebt niet. Wij hebben alles gezien, Gavi kende iedereen en zelfs waar een stuk met linten was afgezet mochten wij doorlopen. We eindigde helemaal bovenaan, waar we een prachtig uitzicht hadden over Machu Picchu, zo bijzonder om daar zelf te staan! Machu Picchu is zo'n bekend beeld en één van de zeven wereld wonderen en nu waren wij daar gewoon en hadden we ook nog eens de tocht er naar toe gelopen. Dit gaf een heel trots en warm gevoel. 

We maakte allemaal foto's en natuurlijk ook een groepsfoto met 'de sexy lama pose'. We hadden echt een hele leuke groep en het was mooi om met z'n alle boven op de berg te staan terwijl we neer keken op Machu Picchu. We hadden het toch maar gedaan en elkaar er doorheen gesleept op de moeilijke momenten. We leefden de afgelopen dagen echt in een soort bubbel zonder buitenwereld, alleen ons kleine groepje en het eindeloze lopen. Ik vond het echt een hele bijzondere ervaring! 

Ik vond het jammer om weer terug naar beneden te gaan, want dat betekende dat het afgelopen was. Terug in Aguas Calientes gingen we lunchen, Mama, Gerard, Sarien en ik kozen een restaurant uit bij de rivier. We waren allemaal moe, kochten nog een patch van Machu Picchu en toen was het tijd om met de trein terug te gaan richting Cusco. Gavi was al met een trein eerder vertrokken en zou ons bij het station opwachten, vanaf daar zouden we verder gaan met een busje. De trein zat vol met mensen die de Salkantay hadden gelopen, de tocht verliep soepel en voor we het wisten waren we weer herenigd met Gavi. Het was nog best een tijdje rijden voordat we in Cusco waren en de chauffeur hield van hard rijden en inhalen op de meest onmogelijke momenten. In het donker kwamen we aan en namen we afscheid van iedereen. Nu gingen we allemaal weer onze eigen weg, zo gek! 

Sarien en ik hadden een hostel geboekt in dezelfde straat als het hotel van mama en Gerard, zo waren we lekker dichtbij. Ons hostel was heel mooi en we sliepen in een dorm room met allemaal twee persoons bedden, dat hadden we nog nooit gezien. We waren ontzettend moe, dus hebben vooral heel veel geslapen. De volgende dag gingen mama en Gerard weer terug naar Nederland, dit was heel gek en de eerste keer dat wij achterbleven en degene die ons opzocht weg ging. Met papa in Turkije waren we samen terug naar Nederland gevlogen en de volgende dag gingen wij weer weg. Dus nu voelde het zo anders, we hadden allebei een beetje een leeg gevoel en het idee dat wij achterbleven, echt alsof het niet klopte. Mama had voor ze weg gingen nog een prachtige sjaal gekocht en omdat we een deel van onze spullen aan mama en Gerard hadden meegegeven hadden we weer wat meer ruimte in onze backpack en besloten we om zelf ook nog een sjaal te kopen. De sjaals, truien, mutsen en tassen zijn hier zo mooi, we moesten ons best doen om niet de hele winkel leeg te kopen. En toen was het na een paar dagen bijkomen in Cusco ook voor ons tijd om door te vliegen.