Salkantay deel 1

En toen was het eindelijk zo ver en werden we opgehaald. Samen met de mensen met wie we voor de komende 5 dagen een groep zouden vormen reden we in een busje naar de eerste slaapplek. Het was een beetje gek om zo te beginnen want er werd niet veel gepraat in de bus, ik denk omdat het al donker was en iedereen apart van elkaar zat. Het was een tijdje rijden en dit gebeurde in stilte. De weg was erg smal en met heel veel bochten (in de bergen), op sommige stukken leken de bochten bijna onmogelijk maar toch kreeg onze chauffeur het voor elkaar! Aan gekomen bij de eerste slaapplek kregen we allemaal een huisje aangewezen. We sliepen namelijk in een huisje met glazen dak, zodat je de sterren kon zien. Helaas was het zo bewolkt dat de sterren ver te zoeken waren. Nadat we allemaal geïnstalleerd waren en we onze slaapzakken hadden gekregen gingen we eten. Bij het eten leerde we de groep kennen. We waren met z’n zevenen + Gavi, Theo (de kok) en Anchel & Rene (de dragers). Verder was er dan nog een man die de paarden verzorgden, maar hem zagen wij eigenlijk nooit en hij is ook niet de volle 5 dagen bij ons gebleven. In de groep zat Emily uit de VS, Tal uit Engeland met haar vriend Uriya uit Israel en dan wij met z’n vieren. Na het eten gingen we allemaal vroeg naar bed, want de volgende dag zouden we vroeg gewekt worden.

Ik had niet heel lekker geslapen want ik voelde me nog al gevangen in de slaapzak. Blijkbaar heb ik in mijn slaap een gevecht gehouden met de slaapzak want Sarien werd wakker van mijn gewoel en geschop. Om 4:30u werden we gewekt met een kopje coca thee, we moesten zo snel mogelijk al onze spullen inpakken en gaan ontbijten. Ook dit was weer een gevecht met de slaapzak, want dat onmens grote ding moest in het meest kleine zakje ooit gepropt worden.. Het was een frisse ochtend en na het ontbijt maakte wij ons allemaal klaar voor de eerste dag. Sarien en ik waren een beetje zenuwachtig omdat we nog nooit zo veel hadden gelopen, gelukkig vonden we onze metgezel in Tall, haar langste wandeling was 5km geweest. Dat stelde ons gerust, nu waren we in ieder geval niet de enigste onervaren hikers. Nu was het zo dat ik me niet alleen onervaren voelde maar er ook zo uitzag.. ik had geen goede dagrugzak, dus had ik van mama een Hema totebag gekregen die ik kruislings op mijn rug kon dragen en voor het comfort wikkelde mama dan een sjaal om mijn schouders zodat de bandjes niet zouden gaan snijden of irriteren. Een erg mooi gezicht dus :)

Nou daar gingen we, met wandelstokken achter elkaar aan. Eerst zouden we twee uur omhoog lopen naar het Humanity Lake op 4200m. We sliepen op 3800m, daarna zouden we weer terug naar beneden lopen en daarna gingen we naar de Salkantay pas. Het begin verliep vlotjes, Gavi zorgde voor korte pauzes op de juiste momenten om even op adem te komen en om van de omgeving te genieten. Ook gaf hij ons lama pis, dit was een goedje wat hij op je handen goot en dan moest je je handen over je mond en neus vouwen en inademen, het was heel sterk spul en zorgde ervoor dat je luchtwegen goed open gingen en een eventuele hoofdpijn minder werd. Het fijne aan onze organisatie (alpaca expeditie) was dat zij een andere volgorde en dag indeling aanhielden, waardoor wij niet met meerdere groepen te gelijk dezelfde route lopen zoals alle andere organisaties wel doen. De gewone organisaties lopen een dag van te voren naar het Humanity Lake en gaan de volgende dag de Salkantay pas lopen. Wij deden deze twee op dezelfde dag, waardoor we bijna niemand tegenkwamen.

Van te voren hadden we ons meerdere keren afgevraagd hoe het zou zijn om de Salkantay te lopen en hoe het ons zou vergaan. Sarien en ik waren natuurlijk al langere tijd op hoogte en hadden ervaren hoe het lopen dan is, vooral ik had het vaak zwaar met mijn ademhaling, dus we waren benieuwd hoe dat nu zou gaan. Mama heeft een aantal jaar geleden corona gehad en daarna een lange periode last van haar longen gehad en heeft samen met de fysio dit weer opgebouwd en aangesterkt, dus ook zij was benieuwd hoe het zou gaan. Tijdens de eerste twee uur omhoog lopen was de hele groep onder de indruk van mama. Zij ging als een berggeit naar boven! Niemand hield haar bij en als wij allemaal stonden uit te puffen en blij waren met twee minuten pauze om weer even op adem te komen stond zij erbij alsof er niks aan de hand was, zo knap! Emily was helemaal betoverd door hoe mama het deed en wilde graag hetzelfde ervaren, mama gaf haar tips en samen liepen ze voorop. Gavi liep achteraan bij Tal en Uriya, Tal had heel veel last van haar buik en hoofd, waarschijnlijk door de hoogte ziekte, dus langzaamaan en met genoeg pauzes ging het oké. Het meer was super mooi en heel helder blauw, we waren er net op tijd voordat het echt bewolkt werd. De weg naar beneden was een stuk gemakkelijker, we kwamen heel veel groepen tegen die omhoog liepen, ook veel te paard of op een ezel. Wij waren blij dat wij het meer al hadden gezien en niet tegelijk met al die mensen naar boven liepen. Toen we weer terug op 3800m waren begon de volgende etappe van deze dag. Nu moesten we de Salkantay pas omhoog gaan lopen tot het hoogste punt, op 4600m. Het begon te regenen en het was super koud, hoe hoger we kwamen hoe harder het regende en hoe kouder het was. De tocht omhoog vond ik echt heel zwaar! Ik was continu buitenadem en begon hoofdpijn te krijgen. Na een uur was de hoofdpijn zo dat het voelde alsof er heel hard twee ijsklontjes tegen mijn slaap werden gedrukt, hoe hoger we kwamen hoe erger dit werd, uiteindelijk voelde ik dit door mijn hele hoofd. Ik was duizelig en moest om de 10 stappen stoppen om mijn adem onder controle te krijgen. Gelukkig was daar mama, zij bleef bij mij en heeft mij omhoog gesleept. Mijn wandelstokken en mama hielden mij overeind. Het leek eindeloos te duren en op een gegeven moment liep ik op de automatische piloot, zonder te veel na te denken, ik herhaalde het zinnentje ‘dit houdt een keer op’ constant in mijn hoofd. Sarien voelde zich gelukkig best wel goed en liep zonder al te veel moeite de berg op, ook Gerard was als een van de eerste bij de lunch plek. Na vier (voor mij) hele zware uren kwamen we aan bij de tent waar we gingen lunchen. Door de regen was alles doorweekt en super koud, niks was droog gebleven. Rillend zaten we aan tafel, maar gelukkig was daar weer mama die op magische wijzen het ene droge wollen shirt na het ander uit haar tas haalde waardoor Sarien en ik warm en droog verder konden. Tijdens de lunch kreeg ik een hoogte ziekte pil van Tal en dat deed wonderen! Mijn hoofdpijn trok weg en ik had niet meer het gevoel dat ik elke seconde kon flauwvallen, ik had dus gewoon last van de hoogte ziekte… zo stom want Sarien en ik waren ondertussen al een maand niet lager dan 2300m geweest, maar toch had ik er last van.

Toen de lunch op was moesten we nog een laatste stuk omhoog lopen om de top te bereiken, in totaal nog ongeveer een uur. Gerard, mama, Sarien en ik vertrokken alvast en liepen met z’n vieren voorop. Dit was heel gezellig en nu ik mij fitter voelde ging het allemaal een stuk makkelijker! Toen we boven waren en we de 4600m hadden gehaald waren we allemaal heel blij en trots, dat hadden we toch maar even gedaan met z’n allen! We zochten allemaal een steen(tje) uit die we meenamen en een mooi plekje zouden geven op Machu Picchu. Daarna hoefde we alleen nog maar naar bedenden te lopen. Dat vonden Sarien en ik een stuk leuker en het ging ook veel sneller! De omgeving was heel rotsachtig met geen planten of bomen, ook heel weinig dieren. De wolken hingen heel laag, maar gelukkig regende het niet meer! Mama vond het naar beneden lopen minder leuk want ze was bang dat ze zou uitglijden of vallen. Dus deelde Sarien een wandelstok met haar, want mama was de enige in de groep zonder wandelstokken. In totaal hebben we nog drie uur naar beneden gelopen voordat we bij onze slaapplek aankwamen. De tenten stonden al helemaal klaar, de thee was gezet en de popcorn wachten op ons. Dat was nog eens lekker ‘thuis’ komen na zo’n intensieve dag. We hadden 18km gewandeld en met lunch pauze erbij waren we 12 uur onderweg geweest. Na het eten gingen we allemaal vroeg naar bed met kruik, want omdat we best wel hoog sliepen (3900m) was het koud buiten.

Op dag twee werden we weer vroeg gewekt met coca thee, deze nacht hadden we al iets beter geslapen, helaas regende het maar dat was gelukkig van korte duur want na het ontbijt was het droog. Vandaag was het vooral veel naar beneden lopen, Sarien en ik hadden er zin in en liepen al snel samen met Emily voorop. Hoe verder we zakten hoe groener het werd, Emily was dol op de natuur en zag overal minuscule plantjes en bloemetjes die wij over het hoofd zagen. Dit was heel leuk want hierdoor werden wij ons meer bewust van de omgeving en zagen wij ook de bijzondere natuur en de kleine details. Het was zo’n verschil met de natuur van de dag ervoor! Ik vond het heel bijzonder om zo door de natuur te lopen, want we kwamen niemand tegen en omdat iedereen in zijn eigen tempo liep was het heel stil. Hierdoor kon je uren lopen zonder een woord met iemand te wisselen en had je alle tijd om na te denken. Met z’n drieën hadden we een vlot tempo en kwamen we al snel bij een schuurtje aan waar we besloten om te wachten op de rest, Theo de kok lag hier ook te slapen. We hadden heel erg geluk want net toen wij droog binnen stonden kwam de regen met bakken uit de hemel. Na ongeveer 30 minuten kwamen mama en Gerard helemaal doorweekt aangelopen en niet veel later volgde Tal, Uriya en Gavi. We hielden een pauze en Gavi vertelde over de incas en over de offeringen die ze vroeger maakten. Zo offerde ze kinderen aan pachamama (moeder aarde) en de zonnegod, het was een eer als je als kind geofferd werd, ook voor de ouders was dit iets om trots op te zijn. Veel moeders brachten hun eigen kind naar de berg waar het geofferd zou worden. Heel interessant allemaal! Toen we weer verder gingen lopen was het gestopt met regenen dus dat was fijn! Anchel en Rene haalde ons in met alle paarden en spullen, zij hadden ons kamp opgeruimd en moesten snel door naar de lunch plek om daar alvast alles voor te bereiden, zij werken zo hard! In totaal duurde het vier uur voordat we bij de lunch plek aankwamen, ondertussen was de zon gaan schijnen, dus terwijl het eten werd bereid konden wij in de zon uitrusten. Na de lunch besloot mama om met het busje mee te gaan naar de volgende slaapplek, zij had last van haar knie en wilde niet dat dit erger zou worden. Sarien en Uriya begonnen ook last van hun knie te krijgen alleen zij besloten om wel door te lopen. De paarden gingen vanaf dit punt niet meer met ons mee en ipv de paarden zou alles met een busje vervoerd worden. Mama bleef achter bij Anchel, Rene en Theo en wij liepen verder. Gavi had gezegd dat het de hele dag naar beneden lopen zou zijn, maar tijdens de lunch kondigde hij aan dat we toch wel sommige stukken omhoog zouden lopen. Uiteindelijk viel dit gelukkig wel mee en was het meer omhoog en omlaag lopen en dan weer omhoog en weer omlaag. Op de informatie folder met de planning van elke dag stond dat we 18km zouden moeten lopen, het verliep allemaal heel vlot dus wij dachten voor het donker bij de slaapplekken te zijn. Dit bleek uiteindelijk niet zo. We liepen door de jungle, op smalle paadjes langs de afgrond, over bruggetjes, langs watervallen en we moesten een woeste rivier oversteken. Het was zo mooi wandelen! Overal groeide wilde aardbeien en er waren verschillende vogels te zien. Helaas kreeg Sarien steeds meer last van haar knie en elke stap deed pijn! Op een gegeven moment was het echt doorbijten voor haar en was het een kleine tegenvaller toen we de 18km gehaald hadden en Gavi aankondigde dat we nog minimaal twee uur moesten lopen. Er leek op het laatst maar geen einde aan te komen en Gerard is de hele tijd achteraan bij Sarien gebleven om haar erdoorheen te helpen. Hij leiden haar af met zijn verhalen over survivallen en verschillende landen die hij heeft bezocht, dit was heel fijn want anders had Sarien het echt niet volgehouden! In het donker kwamen we na 24km eindelijk aan bij onze gezellige hobbit huisjes. Mama had er goed aan gedaan om voor het busje te kiezen want zodra zij bij de hobbit huisjes aan waren gekomen was ze in slaap gevallen en werd ze pas weer wakker toen wij arriveerden. De knie van Sarien was heel dik en warm en lopen deed ontzettend veel pijn! Van Gavi kreeg Sarien een zalfje en een sterke pijnstiller. Iedereen had super veel spierpijn, ik heb nog nooit zoveel spierpijn in mijn leven gehad! We liepen als pinguïns en als je even stil had gezeten moest je door de pijn heen om alles weer een beetje soepel te krijgen. Gelukkig hadden we een jacuzzi, waar we heerlijk van hebben genoten! Het warme water was echt een cadeautje voor de spierpijn!

Tijdens het avond eten vertelde Gavi verhalen over zijn avonturen als gids. Hij had heel wat ongelukken mee gemaakt en we kwamen er achter dat er heel veel fout kan gaan! Zo vertelde Gavi dat hij een keer een vrouw op Machu Picchu heeft moeten reanimeren, meerdere mensen in het ravijn zijn gevallen, waarbij de een kwam er uit kwam met een schrammetje en de ander helaas minder gelukkig was. Ook had hij op een andere tocht (een zwaardere, nog hogere) een jongen in de groep gehad die last had van de hoogte en een lage saturatie had, ze zijn toen zo snel mogelijk naar beneden gezakt, maar op hoogte en in de bergen gaat dat niet zo makkelijk en is er behalve een paard geen ander hulp middel. Ze gaven hem zuurstof, maar dat hielp niet voldoende, toen ze op een punt waren gekomen waar de helikopter kon landen was zijn saturatie 51 en was hij aan het hoesten. Gavi vertelde dat hoesten het laatste stukje is voordat je lichaam het begeeft, gelukkig heeft hij het gered! Maar vrolijke bedtijd verhaaltjes zijn het niet, zo bizar wat hoogte met je kan doen!

We gingen allemaal weer vroeg slapen en Gerard heeft Sarien en mij nog gered door een hele enge, grote spin uit ons hobbit huisje te halen, bah! Dag drie tot aan Machu Picchu zal ik in een volgende blog beschrijven.