Roadtrip door Turkije

In 9 dagen zijn we van Antalya naar Istanbul gereden. We hadden een witte auto, ik kan je vertellen dat deze na een paar dagen al niet meer wit was :) 

De wegen in Turkije zijn heel anders dan in Nederland, het verkeer is een grote chaos en iedereen doet gewoon waar die zin in heeft. Dus als je op de rechter rijstrook opeens stil wil staan, dan doe je dit. Ook rijden er oude tractoren op de 'snelweg' en bepaalt iedereen zijn eigen tempo. Het is ook niet vreemd als vrachtwagens elkaar inhalen op de meest onmogelijke momenten of mensen besluiten over te steken op de drukke wegen. Ook zijn stoplichten op een paar meter afstand van elkaar niet gek hier. Deze stoplichten zijn dan niet op elkaar afgesteld.. dus het is een paar keer voorgekomen dat we 80 km per uur reden en het eerste stoplicht op groen stond en 10 meter verderop het stoplicht rood was. Het was dus erg interessant om hier tussen te rijden! 

Nadat we de auto hadden opgehaald, wilde we zo snel mogelijk weg uit de drukte. We hadden nog geen bestemming, maar begonnen gewoon met rijden. Dat vind ik zo leuk aan onze manier van reizen, zonder plan gaan en kijken wat je tegen komt. Vroeger zijn we ook veel met de auto op vakantie geweest zonder een concreet plan te hebben. Vaak kom je dan juist leuke verrassingen tegen die je niet had verwacht. Dus zo ook deze keer zonder plan rijden. Onderweg zocht Sarien wat leuks op en zo vond ze een national park in de buurt. De weg hiernaar toe was prachtig, we reden door de bergen heen en keken onze ogen uit. Aangekomen bij het national park zagen we overal overdekte picknick tafels, papa vertelde dat in de weekenden heel veel Turkse families gezamenlijk daar gaan eten. Nu was het heel rustig op een paar gezinnen na. Bij het national park zat ook een restaurant met heel mooi uitzicht over de vallei en de bergen. Hier hebben we heerlijk gegeten en daarna zijn we door gereden naar onze slaapplek. Sarien had namelijk een hotel gevonden wat een uur rijden verderop zat. 

Dit hotel lag in het dorpje Yesilova. Het was even zoeken voordat we het gevonden hadden. Want het hotel lag in een mini dorpje. Het was een hotelkamer met balkon en uitzicht over een heel groot meer. We konden precies de zon zien onder gaan. Heel mooi! We hebben meteen een extra nacht bijgeboekt. De volgende ochtend zagen we dat er naast het hotel een restaurantje was die een Turks ontbijt serveerden. Toen we daarnaar toe liepen vroegen wij ons af of het wel klopten. Want het leek meer een privé terrein van een familie te zijn. We zagen heel veel kinderen aan een grote tafel zitten en een aantal mannen en vrouwen er om heen van verschillende leeftijden. Ze waren heel blij om ons te zien en de hele boel werd meteen verbouwd. Zo kregen we een eigen tafel met twee banken en gingen de vrouwen direct aan het werk door gözleme voor ons te maken. Dit werd helemaal vers gemaakt in het was hok. Ze verplaatsten de wasmachine zodat ze daar op de grond aan het werk konden gaan. De mannen brachten ons ondertussen allerlei bakjes met zelfgemaakte of gekweekte lekkernijen. Het was een heerlijk ontbijt en een bijzondere ervaring! In de middag zijn we naar het meer gelopen en jeetje wat was het water helder blauw, niet normaal! Het was er prachtig. Het meer lag tussen de bergen in en door de witte kiezelsteentjes werd het contrast tussen het wit en het blauw nog sterker. Erg bijzonder dat we bij deze plek zijn uitgekomen. Het was er heel rustig en er waren geen andere toeristen, alleen een paar Turkse gezinnen. Toen we na een tijdje trek kregen liepen we naar (het enige) restaurant vlakbij het meer. We hadden prachtig uitzicht over het meer en de bergen, we begonnen met wat te drinken en zijn uiteindelijk 3 uur later met een volle buik terug naar ons hotel gegaan. Het was een fijne plek om te zitten en er was een hele lieve moeder hond met twee kleintjes. Wij hadden de baby's Oscar en Lilly genoemd. De moeder hond deed ons een beetje aan Bruni denken, ze had hele lieve ogen en ze was dezelfde grote met ook een zwarte vacht. Alleen was deze vacht heel vies en vol vilt klitten, net zoals alle zwerfhonden hier. Oscar was nergens bang voor en ging graag alleen op ontdekkingstocht. Hij was een kleine vreetzak want als hij niet bij zijn moeder aan het drinken was, zat hij in de afvalbak met oude patat en broodjes. Hij at alles wat hij tegenkwam en vond het leuk om te spelen, echt een schatje. Lilly was iets voorzichtiger. Ze kwam het eerste uur niet onder de schuur vandaan, na een tijdje kwam ze toch even kijken en liep ze haar moeder achterna of speelden ze met Oscar. Lilly was een stuk kleiner dan Oscar, maar wel net zo schattig! Wij hebben ons daar goed vermaakt :) 

De volgende dag reden we door naar Pamukkale. Onderweg aten we een super goedkoop ontbijt bij een bakkerij. We waren helemaal verbaasd over de prijs! De weg naar Pamukkale was weer prachtig en na een paar uur waren we er. We werden overspoeld door toeristen, het was super druk! Om de hoogte punten van Pamukkale te zien moet je een kaartje kopen om toegang te krijgen. De rij bij de ingang was super druk en ook de prijs voor het kaartje was naar onze mening een beetje uit verhouding met de rest en heel duur! We hadden het alle drie heel warm (veel warmer dan in Yesilova) en werden al moe als we de rijen met toeristen zagen. Hierdoor besloten we om geen kaartje te kopen en eerst opzoek te gaan naar een hotel. We kwamen uit bij een hotel met uitzicht op de kalk rotsen, heel mooi! Zo hoefden we ons niet perse tussen de drukte te begeven om de witte kalk rotsen te zien. Toen we allemaal een beetje afgekoeld waren zijn we wat gaan eten. We vonden een rustig straatje achter ons hotel. Hier aten we bij een restaurant tegenover de moskee. Een hele lieve vrouw verwelkomde ons en heeft in haar eentje al ons eten bereid. Het eten was niet normaal lekker! Ik denk het lekkerste Turkse eten tot nu toe! Aan het einde liet ze ons trouw foto's zien van haar zoon die in Antalya woont. Na de maaltijd zijn we naar het parkje gelopen onderaan de grote kalk rots. Hier waren ook terrassen met water, net zoals boven op de berg. We zijn in het water geweest en door de kalk wordt het water wit als je erin loopt. Heel grappig! Zo bijzonder hoe de natuur werkt en hoe door de jaren heen de rotsen overspoelt zijn met kalk water en daardoor helemaal wit zijn geworden. Van een afstandje lijkt het net een grote sneeuw berg :) We waren blij met onze keuze om geen kaartje te kopen, want tot dat de zon onder ging zagen we constant rijen met toeristen boven op de berg staan, die in een rijtje achter elkaar aan liepen. Dat is niet helemaal ons ding. Bij het hotel zat ook een ontbijt met een prachtig uitzicht recht op de kalk rotsen, het ontbijt zelf was niet heel bijzonder, maar het uitzicht maakten dat helemaal goed :) 

Na het ontbijt zijn we doorgereden naar Didim. In deze omgeving zijn veel oude Griekse en Romeinse overblijfsels. Dit vind papa heel interessant, dus zijn we onderweg gestopt bij een plek waar veel opgravingen zijn gedaan. We liepen op een veld met overal oude pilaren en stenen van de Grieken en de Romeinen. Het was super warm, met geen schaduw. Sarien is nooit zo'n fan van dit soort dingen en noemt het een hoopje stenen bij elkaar. Ik vond het wel bijzonder om te bedenken dat heel veel jaar geleden de plek er heel anders uitzag en er toen mensen woonden die een heel ander leven hadden dan dat wij dat nu hebben. Een stukje verder op was een heel groot, oud theater, midden in de natuur. Het theater was nog in een best goede staat en je kon dan ook met de trappen naar boven lopen en op één van de tribunes zitten. Het was een langwerpig theater waar vroeger paarden races werden gehouden. We waren de enige bij het theater, dat was wel een heel bijzonder gevoel! 

Toen we aankwamen in Didim hebben we bij een restaurant gegeten met uitzicht op nog meer Romeinse pilaren. Deze kon je ook bekijken, maar we besloten om na het eten een hotel te gaan zoeken. De eigenaar van het restaurant was heel vriendelijk en kreeg het een beetje benauwd toen hij onze grote bestelling hoorden. Een paar minuten later stond de hele familie in de keuken om ons eten te bereiden. Wij werden gezelschap gehouden door twee kittens. Deze kittens waren wel wat gewend want de kinderen zagen we de kittens bij hun nekvel optillen of op hun achterpoten laten lopen. Ook de eigenaar was gek op de kittens, hij speelden met ze een gaf ze alle restanten van het eten. Erg leuk om te zien! 

Toen we aankwamen bij het hotel wat we hadden geboekt, vroeg het meisje achter de balie naar de vaders en moeders naam van papa. Erg apart want dit hadden we alle drie nog nooit mee gemaakt, maar het meisje meenden het serieus en papa moest de naam van oma op een papiertje noteren. Geen idee wat ze met deze informatie gaan doen, wij vonden het wel grappig dat oma op deze manier betrokken werd bij ons verblijf in Turkije. Wij kregen een hotelkamer met 5 bedden, dus als we wilden konden we halverwege de nacht een beddenswitch doen. Ik heb deze gedachten denk ik iets te letterlijk genomen want midden in de nacht ben ik in mijn slaap naar het andere bed gekropen om daar uit het raam te kijken en vervolgens weer naar mijn eigen bed te gaan, gelukkig sliepen we niet in een hostel... :) Didim ligt aan de zee en is een bekende badplaats onder het Turkse toerisme. De volgende ochtend zijn we na het ontbijt naar het strand gelopen en daar lag het al helemaal vol. Wij besloten om door te rijden en ergens anders langs de kust te stoppen. 

Onderweg kwamen we weer nieuwe stenen en ruïnes tegen, dus daar zijn we natuurlijk even gestopt. Sarien en ik bleven in de schaduw bij de auto terwijl papa rustig zijn gang kon gaan tussen alle geschiedenis. Een perfecte deal! Na afloop hebben we wat gedronken bij de thee tuin, daar verkochten ze onderanderen ook souvenirs en heel gek maar bijna alle souvenirs waren Olifantjes van steen in verschillende maten. Best gek omdat de olifant helemaal niet voorkomt in Turkije en ook niks te maken heeft met de ruïnes. Zo is oma olifantje toch weer betrokken bij de trip :) 

Toen we doorreden kwamen we langs een prachtige route langs de zee, het uitzicht was heel mooi! Het voordeel als je met de auto reist is dat je overal kan stoppen. Dit deden we dan ook als we even van het uitzicht wilde genieten. Op een gegeven moment kwamen we op een doodlopende weg. De weg eindigden in een mini dorpje aan het water met een aantal kleine restaurantjes. Hier hebben we heerlijk gegeten en een leuk gesprek gehad met een Turkse jongen die goed engels sprak. Hij vertelde ons over het eten en de eeuwige strijd tussen Turkije en Griekenland als het gaat om de oorsprong van het eten en de koffie. Het was een erg grappig gesprek en vanaf dit dorpje kon je een aantal Griekse eilanden zien liggen. Onze telefoon dacht dan ook dat we in Griekenland waren dus we hadden geen bereik meer. Eigenlijk was ons plan om nog een stukje door te rijden en aan de andere kant van de berg een hotel te zoeken, alleen google maps gaf ons zo'n gekke route die helemaal niet bestond dat we besloten om in de buurt van dit dorpje te slapen. De Turkse jongen raden ons een hotel aan in het dorp Doganbey Mahallesi.

Doganbey Mahallesi is een oud dorp die 200 jaar geleden is gebouwd door de Grieken. Alle huizen in het dorp zijn in deze stijl behouden en dit geeft een mooi beeld. Al helemaal omdat een aantal huizen vervallen zijn en niet meer worden bewoond. Hierdoor is er een gek contrast en zorgt dit voor een bijzondere sfeer in het dorp. Het hotel waar we sliepen was prachtig! De stenen muren en de inrichting zorgden voor een knus gevoel en de eigenaar en zijn gezin was heel vriendelijk! In de avond hebben we een film avond gehouden en het ontbijt de volgende ochtend was helemaal zelf gemaakt, heel lekker! Ze hadden veel aandacht besteed aan de presentatie van het ontbijt dus alles zag er prachtig en verzorgt uit. Het hele gezin hielp mee want de kinderen serveerden het eten en drinken. Erg leuk. Ook de katten ontbraken niet. Deze hadden wij Anja en Sami genoemd. Anja was een grote prachtige grijze kat die vooral gek was op papa en op eten. Ze was er dan ook niet vies van om het eten van je bord te stelen. Sami was nog wat kleiner en hield vooral van spelen. Als je perongelijk met je hand of voet zat te bewegen, sprong Sami boven op je. Papa en ik hebben een rondje gelopen door het dorp en we zijn met z'n 3e vis gaan eten bij een restaurant aan de zee. Dit was een erg bijzondere ervaring want het leek net een kinderboerderij.. ik denk dat er wel 9 katten rond liepen, een aantal kippen waarvan er twee helemaal kaal gepikt waren, eenden en een grote waakhond. De eenden vonden het erg leuk om de jongste katjes weg te jagen en de kippen scharrelde overal rond. De katten deden een wedstrijd wie het hardst kon schreeuwen en ze wisten heel goed waar ze moesten zijn om eventueel iets van vis te krijgen. Dus toen al het eten op tafel stond werden we omringt door al deze dieren. Het was een mooi katten concert kan ik je vertellen. Het plaatje was compleet toen er een grote kudden schapen langs liep :) Na het eten zijn we een stukje verderop naar het water gegaan. Eigenlijk was het idee om even te gaan zwemmen, maar wij zijn toch niet zulke helden als het om zwemmen gaat. Het water was heel koud en helaas ook niet zo schoon. Dus verder dan de voeten in het water zijn we niet gekomen. We zijn nog naar de uitkijktoren geklommen en vanaf daar hebben we gekeken naar de zon die onder ging. Het was alleen zo bewolkt dat we niet veel zagen, maar het uitzicht zelf was al mooi genoeg! Terug in het hotel hebben we een tweede film avond gehouden en de volgende dag zijn we na het ontbijt weer door gereden. 

Deze keer zaten we lang in de auto want we wilde naar Canakkale rijden, dit ligt onder Istanbul. Sarien had een mooie plek uitgekozen, namelijk Gelibolu. Gelibolu is een klein dorpje aan het water. Ons hotel zat dan ook recht aan het strand. Omdat we zo lang in de auto moesten, kwamen we in het donker aan. Het was erg lastig om de weg naar het hotel te vinden omdat de straatjes daar erg hobbelig en soms onbegaanbaar zijn. En het hielp ook niet mee dat Google maps weer routes aangaf die niet bestonden. Maar uiteindelijk was het gelukt. Bij het ontbijt keken we uit over het zwembad en de zee, dat is natuurlijk niet verkeerd :) Het was best wel bewolkt en een stuk minder warm. We hebben een wandeling langs het strand gemaakt en onderweg kwamen we heel veel zwerfhonden tegen. Eén zwerfhond vond het wel gezellig met ons dus die heeft de hele wandeling met ons mee gehupst, het was een erg grappig klein hondje met hele korte pootjes, we hebben haar Banjo genoemd. Banjo was niet meer bij ons weg te slaan en volgde ons overal naartoe. Zelfs een stijle trap af naar het strand toe. Even waren we bang dat ze mee het hotel in zou lopen, maar gelukkig haakten ze een paar meter voor het hotel af omdat er een andere grote straat hond op haar af kwam lopen. Ik denk dat het stukje bij ons hotel onder zijn territorium viel. Weer waren we van plan om te gaan zwemmen, maar helaas zijn we weer niet verder gekomen dan onze voeten in het water steken. Het blijkt dat wij niet zulke water ratten zijn... Wel hebben we genoten van een strandbedje en alle entertainment van de honden om ons heen. 

Na twee nachten zijn we doorgereden naar Istanbul om de auto in te leveren.