New Orleans & de Amtrack train

Bedankt voor alle lieve reacties! 

Na de enerverende busrit kwamen we vroeg in de ochtend aan in New Orleans. Het was nog donker buiten en door de beveiligde hekken bij het station en alle horror verhalen die we hadden gehoord waren we best bang om de straat op te gaan, dus hadden we besloten om in het station te wachten tot het licht zou zijn buiten. Nadat we een aantal familieleden hadden gebeld en nog wat uur hadden gewacht. Besloten we om met een Uber naar ons hostel te gaan. We wilde niet met het openbaar vervoer omdat we niet goed wisten wat we konden verwachten en we wel even genoeg bussen hadden gezien. De Uber was een perfecte oplossing, want we werden bij het station opgehaald en voor de deur van het hostel afgezet. Omdat wij zo vroeg aankwamen konden we nog niet inchecken. De jongen achter de balie was heel vriendelijk en was verbaasd dat we de Greyhound bus hadden genomen. Blijkbaar heeft de Greyhound een reputatie waar wij niks van af wisten. Toen we vertelde over de twee mannen die net uit de gevangenis waren gekomen vertelde hij dat alle gevangenen in Amerika een busticket van de Greyhound krijgen als ze vrij komen. Dit verklaarde een hoop voor ons. Later die dag heeft Sarien wat ervaringen online opgezocht van de Greyhound bus en die waren niet al te best. 

Het hostel was heel groot en leuk ingericht. Er was een zwembad en een hele grote tuin waar je op allerlei verschillende plekjes kon zitten. Hier hebben we een tijdje gewacht totdat we de moed hadden verzameld om naar de boodschappen winkel te lopen. Het is moeilijk te omschrijven hoe we ons in New Orleans voelde, maar we voelde ons allebei niet op ons gemak. Van elke onverwachtse beweging schrokken we, als er iemand achter ons liep voelde we ons niet veilig, als we een groepje mannen op de straat bij elkaar zagen staan liepen we naar de overkant van de straat, zodat we niet langs ze hoefde te lopen. Als we in een straat liepen waar niemand anders was, zochten we een drukkere straat op waar meer auto's langs reden. De weg naar de supermarkt hebben we dan ook als niet prettig ervaren. Door deze constante stress wilde we eigenlijk zo snel mogelijk terug naar het hostel, dus zijn we met totaal de verkeerde producten de winkel weer uitgelopen. Toen we die avond iets wilde eten kwamen we er achter dat we eigenlijk niks vullend hadden gekocht. Naja morgen weer een dag, dachten we. We gingen absoluut niet in het donker de straat op. Het is heel gek om je zo onveilig te voelen in een land, omdat we dit in Nederland nog nooit zo hebben ervaren en ook niet kennen. 

In ons hostel sliepen vooral mannen/ jongens. Iedereen was super aardig en kletsten graag. Hierdoor hadden we leuke gesprekken. Zo sliep er bij ons op de kamer een Nederlandse gepensioneerde man die de wereld aan het ontdekken was. Als hij klaar was met Amerika wilde hij heel graag naar de eilanden van Australië. Zo leuk om Nederlands te praten en om zijn verhalen en ervaringen te horen. Ook sliep er een Duitse man (Mario) bij ons in de slaapzaal, hij gaf de voorkeur aan slapen op de grond, dus sliep hij daarom elke nacht op een heel dun matje naast zijn bed. We hebben hele grappige gesprekken met hem gehad, hij zocht ons regelmatig op om even te kletsten. Het bleef dan vaak niet bij even kletsen want voor je het wist was er dan opeens drie uur voorbij en hadden Sarien en ik niks van onze planning kunnen doen. Maar goed dat gaf natuurlijk niet, want wij vonden het ook wel weer gezellig :) 

New Orleans staat bekend om de Jazz muziek en de toeristische French Quarter. Wij zijn hier twee keer naar toe gegaan. Overal zie je barretjes met live muziek, heel veel toeristen, spook tours en voodoo dingen. Het was leuk om te zien, maar niet onze lievelingsplek. Wij vonden het hostel met alle verschillende mensen en verhalen veel gezelliger. Op donderdag avond had het hostel een taco avond georganiseerd. Dit was erg leuk want we gingen met een deel van het hostel taco's eten en cocktails drinken. Zo leerden we weer nieuwe mensen kennen en kwamen we in gesprek met Ben, hij kwam uit Zwitserland en had een jaar in Canada gestudeerd. Nu ging hij door Amerika en Midden/ Zuid Amerika reizen, zoveel mogelijk zonder het vliegtuig. Mario vond dit een bijzonder concept en had een andere mening hierin dan Ben en wij hadden. Hij vond geld namelijk het belangrijkste en koos altijd voor de goedkoopste optie. Vaak was dit dan vliegen. Hij deed niet aan milieu vriendelijke opties en snapte niet dat wij eerder de trein of een bus zouden kiezen, dan een vliegtuig als dat goedkoper en sneller is. 

Nadat we hadden besloten om ons bus ticket om te zetten naar een trein ticket voelde we ons een stuk beter! Het was een hele opluchting en stiekem waren we heel benieuwd naar de trein rit omdat we daar zoveel goede verhalen over hadden gehoord. En wow dit hadden we echt niet willen missen! De stoelen in de trein waren super ruim en we konden ze bijna plat leggen, zo heerlijk en zo'n verbetering in vergelijking met de krappe bus stoelen. Ook zat er een coupe in de trein met panorama uitzicht. De zijkanten en het plafon waren van glas gemaakt, waardoor je een geweldig uitzicht had en de coupe super licht was. Omdat we in de bus wifi hadden, de wifi werkte niet, maar zou technisch gezien wel aanwezig zijn. Dachten wij dat er ook wel wifi in de trein zou zijn. Dit was niet het geval.. Dus zonder dat we films, de juiste boeken en series hadden gedownload of een laatste berichtje hadden gestuurd naar het thuisfront gingen we de trein in. Helemaal niet handig want we hadden met meerdere mensen afgesproken om te FaceTime, dit ging dus niet meer door en de enige manier om dit te communiceren was via een ouderwetse sms. Niet zo goed voorbereid dus :)  De trein reis duurde 46 uur, dus dat werden twee hele rustige dagen, zonder contact met de buitenwereld, sociale media of andere afleidingen. 

Van te voren dachten we dat we ons misschien zouden gaan vervelen in de trein, omdat de trein best wel langzaam gaat. De bus doet er sneller over dan de trein. Maar dat viel heel erg mee, we hebben ons geen seconde verveeld en vonden het zelfs jammer dat de 46 uur al voorbij was op het einde. We hebben uren uit het raam gekeken, boeken geluisterd, geknutseld, geslapen en gekletst met andere passagiers. Veel passagiers hadden dezelfde eind bestemming als ons dus zaten ook 46 uur in de trein. Ik denk dat het nu bijna voorspelbaar wordt, maar ook deze keer hadden we geen eetpakket meegenomen. Dus waren we toegewezen op de trein cafetaria en het mega duur trein restaurant waar we één keer een ontbijt hebben gegeten. Onze maaltijden bestonden hierdoor voornamelijk uit noodles en hotdogs, erg gezond en gevarieerd :)

In de trein kwamen we Lanie tegen, een erg grappige Amerikaanse man. Hij had de wildste verhalen over zijn verleden als football speler bij Seatle, zijn nieuwe business partner; ook een bekende Amerikaanse football speler die hij zou ontmoeten in Houston, zijn werk bij de Navy, zijn arm die was afgevallen door een ingeslikte haarbal en daarna weer vastgemaakt (met litteken als bewijs) daarnaast had hij wel 4 broers die bodybuilder waren of professioneel boksten, volgens mij was hij op een gegeven moment de tel kwijt want het werden er steeds meer en zijn zus leek volgens hem op mij. Ook had hij een weddenschap met een aantal mensen beneden in de trein of Sarien en ik een tweeling waren. Kortom geen saaie gesprekken met Lanie. We hebben meerdere keren de slappe lach gehad van al zijn verhalen. Het was dan ook jammer dat hij na een aantal uur de trein verliet maar ook wel weer lekker rustig :) 

We hadden een trein ritme gecreëerd. Overdag zaten we in de panorama coupe en in de avond gingen we naar onze stoelen om te slapen. In de nacht sliepen we niet zo heel goed, ik weet niet wat het was, misschien waren de stoelen zo comfortabel dat we niet meer wisten welke houding we aan moesten nemen. Maar omdat de treinreis zo relaxed was, maakte het niet zoveel uit. We gingen door prachtige landschappen! Dwars door alle natuur heen. We zijn zelfs langs de grens met Mexico gegaan, zo gek om het hek te zien die de twee landen van elkaar scheid. Ook al was er niks behalve natuur en uitgestrekte vlaktes te zien, toch stond daar het hek. 

Bij veel gesprekken die we hier hebben krijgen we de vraag of we al getrouwd/ verloofd zijn en of we al kinderen hebben. Dit vinden wij zo apart, omdat dit in Nederland helemaal niet iets is wat je aan iemand vraagt die in de twintig is. Maar hier is dat blijkbaar heel normaal en is iedereen jong getrouwd. Sommige zijn dan ook verbaasd als ons antwoord op al deze vragen 'nee' is. Tijdens het ontbijt ontmoette we Dorothy, een hele lieve vrouw die in haar eentje naar Los Angeles aan het reizen was met de trein. Ze was samen met haar vrouw in Canada geweest en daarna met de auto naar New Orleans gereden. Ze vertelde over de corona periode en dat ze toen voor één jaar vast zat op een klein eiland samen met haar vrouw. Ze was bezig om een boek te schrijven over haar ervaring. Het was een leuk gesprek en we hadden het over veel bestemmingen waar zij al was geweest of waar ze graag nog een keer naartoe wilde gaan. Ook zei ze dat ze Amerika door de jaren heen had zien veranderen, de wijk waar zij in LA woont is ook erg achteruit gegaan qua veiligheid en was voorheen een goed omschreven buurt. Nu gaat Dorothy in het donker liever niet meer naar buiten en gebeuren er regelmatig gekke dingen voor haar deur. Maar ze drukte ons op het hart om dit soort dingen geen angst te laten triggeren, maar om je alert te maken. Want angst is niet goed, dat neemt je over. 

In 46 uur leer je je mede passagiers goed kennen, zelfs als je niet met ze praat. Zo zat er een jonge moeder in de trein met haar twee kinderen. Ze had, naar mijn mening een bijzondere manier van opvoeden. Als haar jongste kind iets deed wat in haar ogen stout was (denk aan het knoeien van eten, rennen in het gangpad, speelgoed op de grond laten vallen, te hard praten enz) dan was ze er niet vies van om hem te slaan, aan zijn haren te trekken, hem op de grond te gooien, of hem apart te zetten en te negeren en dan boos worden als hij een geluidje maakten of hardop aan het huilen was. Het oudste kindje werd als een volwassenen aangesproken en moest de rotzooi opruimen als haar broertje had geknoeid, zelf eten kopen als ze honger had, of op haar broertje passen als de moeder aan het bellen was met vriendinnen. Sarien en ik schrokken hier nogal van en hadden erg medelijden met de kinderen. Iemand anders met wie wij te doen hadden was een man op leeftijd die zijn huis en paspoort was kwijtgeraakt, hij wantrouwde heel veel dingen en sprak niet graag met andere mensen. Hij dronk veel alcohol, toen we door de staat Texas reden en er werd omgeroepen dat er geen alcohol meer verkocht werd omdat dit niet mocht op zondag, toverde de man een eigen flesje uit zijn tas. Als iemand een gesprek met hem wilde starten reageerde hij afwerend. De enige met wie hij wel een tijdje samen heeft gezeten en gekletst was een jonge man die bezig was met een kunst project, hij zei tegen de oude man dat hij hem medeleven kon geven maar dat hij geen nieuw paspoort kon regelen. Daarna hadden ze een lang gesprek over van alles en nog wat en heeft de oude man hem geholpen met zijn project. Dat was mooi om te zien!

De laatste passagier die ik onder de aandacht wil brengen is Pierre. Pierre is een gepensioneerde Franse man die met een typisch frans accent al zijn verhalen vertelde. Hij heeft een tijd bij mij gezeten toen Sarien aan het slapen was. Pierre vertelde over zijn werk, over alle reisverhalen die hij had gelezen/ gehoord en over zijn geboorte dorp waar hij nog steeds woonden. Pierre deed graag woordpuzzels dus ons contact ontstond doordat hij een stad in Nederland nodig had met drie letters, mogen jullie raden welke stad dit was :) Daarna deelde hij zijn eten, wat heel lief was bedoeld, maar echt niet lekker... Het was namelijk oud brood met hummus en vlees. Dat kan lekker zijn maar niet als je al bijna 38 uur onderweg bent zonder koelkast. Ik heb zo goed en zo kwaad als het kon een broodje hummus weg gewerkt en heb daarna een heel flesje leeg gedronken om het weg te spoelen. Na al onze gesprekken kon ik geen nee zeggen tegen zijn aanbod. Al helemaal niet omdat hij mij de afgelopen uren niet had zien eten en ik had verteld dat we zelf niet veel eten mee hadden genomen. 

Het was een hele mooie treinreis, met prachtige natuur, mooie zonsondergangen en zonsopkomsten en boeiende gesprekken. Zeker een aanrader! Uiteindelijk werden we om 4:00 uur gewekt omdat we bijna bij Los Angeles waren. Daar zal ik in de volgende blog meer over vertellen.