Bus reis naar New Orleans

Hierbij onze ervaring van de busrit van New York naar New Orleans.

Van Time Square naar het busstation in New York… jeetje wat een andere wereld is dat… Het busstation zit namelijk midden in New York op Time Square, alleen dan drie verdiepingen naar beneden. We wisten niet wat we zagen, alles was vies, oud en kapot. Er liepen veel zwervers rond, sommige mensen waren onrustig heen en weer aan het lopen, andere waren tegen elkaar aan het schreeuwen of hardop tegen zichzelf aan het praten, weer iemand anders zat met een deken over zich heen verstopt, mensen sliepen op de grond, twee vrouwen waren elkaars haren aan het pluizen en een oudere man was zenuwachtig zijn bagage wel 100x van de ene plek naar de andere plek aan het schuiven en dit was niet 1 koffer maar dit waren er wel vijf. We waren best wel geschrokken van dit tafereel en voelde ons niet helemaal veilig. Eerst durfde we ook niet naar de wc te gaan omdat dan één iemand naar de wc zou zijn en de ander bij de spullen bleef, in beide gevallen was dit niet chill. Na een tijdje merkte we dat al deze mensen vooral met zichzelf bezig zijn en niet bij je in de buurt komen. Hierdoor konden we rustiger naar de wc gaan en dat maakte het wachten op de bus ook iets verdraagzamer.

Na een aantal uur wachten kwam de bus. Wij hadden van te voren stoelen gereserveerd, dat was wel heel prettig. Al vond onze buschauffeur dit niet zo belangrijk dus ging iedereen zitten waar hij wilde. We zaten in de bus met een gemengd publiek van mannen van middelbare leeftijd, jongeren van onze leeftijd of jonger en een moeder met een baby en een peuter. Er zaten vooral veel mannen in de bus. Van te voren waren we bang dat we ons zouden gaan vervelen in 35 uur reizen, maar vervelen hebben wij niet gedaan! Onze oren klapperde van de dingen die we hoorden. Zo zaten er twee (jonge) mannen schuin achter ons die aan het praten waren over hun ervaring met de gevangenis. De ene man vertelde aan de ander dat een vriend van hem misschien 45 jaar moest zitten, hij was nog aan het wachten op het definitieve oordeel. De andere man had zelf 8 jaar gezeten en zat volledig onder de tatoeages. Op zijn gezicht stonden verschillende grof geschreven cijfers. Een andere man ging om de zoveel tijd naar de wc (achterin de bus) om drugs te gebruiken, weer een andere man zat om 6uur in de ochtend al aan de sterke drank omdat hij net had gehoord dat een van zijn vrienden was overleden, een andere vriend van hem hadden ze vorige week begraven. De gesprekken in de bus gingen vooral over drugs, geld, wapens, gevangenissen, huidskleur en moord. Na de eerste stop, stapten er een man in die graag vertelde over de wetten in Amerika en hoe je deze wetten zo kon verdraaien dat jouw illegale handeling opeens legaal werd. Eerst sprak hij alleen tegen de jongen naast hem maar al gauw luisterde de hele bus mee en werden er vanuit allerlei hoeken vragen gesteld. Want hoe zat het dan met een legale wiet vergunning en een wapen in bezit hebben, deze twee mogen niet samen, maar dat was wel het gene wat bijna iedereen in de bus wilde hebben. Of verkeersongevallen, wanneer was je strafbaar. Deze man had daar een hele simpele oplossing voor. Hij zei je kan door rood rijden want zolang je niemand verwond is er niks aan de hand. Hetzelfde gelde voor het schieten met een wapen, zolang je niemand zou vermoorden was er nog een kans dat je jezelf uit een zware straf zou kunnen lullen. Dat was natuurlijk wat alle mannen en jongens in de bus wilde horen. Dus deze man was als een god voor hen en er werd een luid ‘they scam us, we scam them’ geroepen. Er werden heel wat boeken tips gedeeld, nummers uitgewisseld en filmpjes doorgestuurd. Deze man had ook een verklaring voor de opwarming van de aarde. Namelijk: steeds meer donkere mensen worden in Amerika vermoord of opgepakt, deze mensen worden vervangen voor witte mensen. Donkere mensen nemen de zon gemakkelijk op omdat zij bijvoorbeeld niet verbranden. Witte mensen kunnen niet tegen de zon en verbranden wel. Doordat de witte mensen niet tegen de zon kunnen, stoten ze het zon licht af, waardoor de aarde opwarmt en omdat de donkere populatie steeds minder wordt was dit de reden voor alle milieu problemen. Alle mannen stemden hier luidkeels mee in en Sarien en ik voelde ons opeens heel wit in een bus vol met donkere mensen. Gelukkig reisde deze man maar kort met ons mee en verliet hij na een paar uur de bus.

Het vervelende aan reizen met de bus is dat de bus bij elk station stopt en dat iedereen dan de bus moet verlaten. Dit wisten wij niet van te voren en maakt de reis nog eens extra vermoeiend! Want dit gebeurt niet alleen overdag, maar ook meerdere keren per nacht. De busstations waren niet heel fris en prettig. Papa vertelde ons dat toen hij met de bus reisde bij elk busstation een fast food keten te vinden was. Wij moesten het doen met snoep automaten en af en toe een mini cafetaria. Wat niet heel gunstig was, want wij hadden ons (zoals wel vaker) niet goed voorbereid. Meer dan wat snoepjes, rijstwafels en sultana’s hadden we niet bij ons, dus hadden we onszelf noodgedwongen op een rantsoen gezet. Voordat je de bus uitstapten werd er standaard gezegd dat je het busstation niet mocht verlaten en pas weer naar de bus mocht komen als dat werd omgeroepen, allemaal voor je eigen veiligheid. Dit hielp ook niet mee aan de al best wel grimmige sfeer die er op elk station hing. Hoe lang we op elk station moesten wachten verschilde elke keer, soms hing het af van de volgende buschauffeur die nog moest arriveren of moesten er andere dingen geregeld worden. Dus zo konden we makkelijk een uur wachten tot we de bus weer in mochten. Naast onze bijzondere mede reizigers waren er ook andere bijzondere mensen op de busstations. Bij elke stop zagen we weer nieuwe zwervers op de banken slapen, mensen tegen zichzelf praten of heen en weer lopen. Op een gegeven moment werd het bijna een normaal beeld.

De busrit vervolgde zich gestaagd en gelukkig vloog de tijd voorbij, er waren genoeg indrukken, gesprekken en andere gebeurtenissen die ons bezig hielden dus onze telefoon hebben we dan ook bijna niet aangeraakt voor entertainment. Tijdens de hele busrit voelde we ons niet heel prettig, maar hielden we elkaar overeind door positief te blijven en het beste in de mensen te zien. Want toegeven aan de angst zou de busrit alleen maar heftiger en langer maken. In het eerste deel van de busrit had ik een stukje tekst geschreven in mijn notities namelijk:

Je zou kunnen zeggen dat meer dan de helft van de mensen in de bus niet helemaal ‘goed’ in hun bovenkamer is. Veel zijn er stoned, dronken of tegen zichzelf aan het praten. Maar je kan het ook omschrijven dat iedereen gewoon 100% zichzelf is en zijn gevoelens uit op de enige manier die ze kennen. Niet iedereen past in het ‘perfecte plaatje’ of heeft een makkelijke basis en als je daar dan buiten valt, wordt je al snel bestempeld als gek of raar. Toen wij aankwamen in New York zeiden wij ook tegen elkaar dat er allemaal gekke mensen waren en voelde wij ons niet op ons gemak. Maar hoe langer we in dezelfde bus zitten als deze mensen, hoe minder gek ze worden. Het zijn ook gewoon allemaal mensen met eigen struggels in het leven die ze op een eigen manier verwerken of ontwijken. Iedereen is een beetje gek op zijn eigen manier en als je allemaal een beetje gek bent, wat is gek dan nog?

Deze tekst vind ik bij de eerste uren in de bus nog kloppen, later zou ik dit niet meer passend vinden maar het hielp ons wel door de 35 uur heen. Als kinderen hebben we genoeg zwervers en ex verslaafde mensen gezien bij de emmaus. Ik denk dat dit ons hielp om de mens achter het gekke gedrag of uiterlijk te zien. En in de eerste momenten in de bus hebben we ook zeker gelachen. De moeder met de twee kinderen zorgde voor een verbindende factor en hierdoor werd er door de hele bus met elkaar gepraat. Als de baby huilde zei één van de mannen hoe mooi ze kon zingen en dat hij genoot van haar optreden. Toen het heel erg stonk in de bus zei één van de mannen dat de baby had gepoept. De moeder rook aan haar kind en zei ‘mijn kind stinkt niet zo erg’ de hele bus lag daarna in een deuk. Eén van onze buschauffeurs hete Kimberly, toen de baby aan het huilen was vertelde de moeder dat de baby bijna Kimberly had geheten, maar dat ze toch maar naar haar oma was vernoemd, de baby was meteen stil. Er kwamen verschillende buschauffeurs langs en zo kreeg elke buschauffeur zijn eigen bijnaam Kimberly werd Miss Kim, onze eerste buschauffeur was een grote zware man, hij werd big man, boss of big dog genoemd en Vera, een stevige vrouw waar niet mee te sollen viel werd niet aangesproken en kreeg ook geen bijnaam. Al die kleine momentjes zorgde ervoor dat wij ons iets meer konden ontspannen. Maar 35 uur is lang en dit was vooral in de eerste uren.

Toen we bij Charlotte stopten en allemaal moesten uitstappen vingen wij een gesprek op van twee mannen en een vrouw. De mannen droegen de zelfde outfit, allebei een grijze joggingbroek, wit tshirt en dezelfde gympen. De ene man had een netje met een paar spulletjes erin en de andere man had alleen een grote envelop. De man met de envelop zat onder de tattoos, ook in zijn gezicht en hij had onder zijn oog een tatoeage van een traan. Het drietal was aan het vertellen dat ze net uit de gevangenis kwamen. De twee mannen hadden in dezelfde gevangenis gezeten en waren allebei net vrijgelaten en de vrouw kwam ook net uit de gevangenis. Wij konden onze oren niet geloven, want in Nederland hadden we nog nooit zo iets meegemaakt. Toen we weer mochten instappen bleek dat de twee mannen met dezelfde bus meegingen als wij.

Met weinig slaap en eten vlogen de uren voorbij en zagen we de zon ondergaan en weer opkomen. In de laatste nachtbus voordat we bij onze bestemming zouden aankomen stapten er weer een nieuwe lading mensen in. We waren nog geen half uur onderweg of we hoorden van achterin de bus heel hard geschreeuw. Omdat het buiten al donker was, waren alle lampen in de bus uit. Het was een man die schreeuwden en hij zei dat hij per direct uit de bus wilde, want hij werd lastig gevallen. De buschauffeur reageerden niet dus de man herhaalde zijn geschreeuw nog twee keer. Na de derde keer schreeuwde hij dat hij iemand zou vermoorden als de buschauffeur niet zou reageren. Als zoiets in Nederland zou gebeuren, zou het heel raar zijn, maar zou ik niet meteen geloven dat iemand dat echt meent. In dit geval geloofde ik het wel. We hadden deze man op het station al gezien en toen gaf hij al een verwarde indruk. Daarnaast was hij super boos en had hij waarschijnlijk de middelen opzak waarmee hij iemand zou kunnen verwonden (in Amerika wordt je op elk transport gecontroleerd voor illegale bezittingen behalve op de bus). Hierdoor werden wij wel echt bang! Eindelijk gaf de buschauffeur gehoor aan deze man en maakte hij een noodstop langs de snelweg. Alle lampen gingen aan en de man liep naar voren toe. Hij wilde voorin de bus zitten, dit mocht niet van de buschauffeur. De man schreeuwde weer dat hij voorin wilde zitten en de buschauffeur driegde dat hij de man ter plekken van de bus zou zetten en de politie zou bellen. Het was niet de eerste keer dat hij dat had gedaan zei hij. De man sputterde nog wat tegen en de buschauffeur beviel hem om weer op zijn plek te gaan zitten en zijn mond te houden. Als hij nog één keer iets zou horen reed hij niet meer verder en moest iedereen van de bus. Wij hebben geen oog meer dicht gedaan die nacht. Gelukkig werd de man bij een heel klein benzine station uiteindelijk alsnog van de bus gezet. Hij liep boos en verward rond met zijn stro hoed op zijn hoofd en zijn koelbox achter zich aan met al zijn spullen erin. Wij reden weer door.

De man die 8 jaar in de gevangenis had gezeten maakte precies dezelfde reis als wij deden, van New York naar New Orleans. Hij woonde zelf in New Orleans en vertelde vol trots dat hij uit één van de Staten was verbannen. Bij een nieuwe stop was er een meid in de bus gestapt die was weggelopen van huis en constant aan het huilen was. In haar had hij een praat maatje gevonden. Hij vertelde allemaal verschrikkelijke verhalen over New Orleans. Hij had een tijdje op straat geleefd en raadde haar aan om absoluut niet bij New Orleans uit te stappen als ze ouder dan 25 jaar wilde worden. Volgens hem zou je beroofd of bedreigd worden, het moment dat je uit de bus stapten. Er was veel seks trafficing dus voor een meid was het al helemaal gevaarlijk volgens hem. Wij hoorden dit allemaal aan en werden steeds banger voor wat we zouden aantreffen.

Toen we bij het station van New Orleans aankwamen zagen we heel veel tentjes langs de weg staan en zwervende mensen op de straten lopen. Wij kwamen om 5:30 uur aan dus het was nog donker buiten. Het busstation was omringt met hekken van prikkeldraad. Dit bevestigden voor ons het beeld wat die man had geschetst en maakte ons ongerust. Toen we eenmaal in het station waren, was het een van de schoonste busstations tot nu toe. Er liepen meerdere bewakers met wapens op zak rond. Na 35 uur hadden we eindelijk weer wifi dus belde we met mama, Wouter en Olivia. Wij hadden besloten om te wachten tot het licht was buiten voordat we ons zouden verplaatsen, ook wilde we een Uber nemen naar het hostel en dit niet met het openbaar vervoer doen. Dit station had gelukkig een subway (dat is een broodjes zaak), dus zo konden we eindelijk iets anders eten dan rijstwafels. Om 8:30 vertrokken we met een Uber naar ons hostel in New Orleans en was de verschrikkelijke busrit gelukkig afgelopen. Het hostel personeel was super vriendelijk en de jongen die ons hielp vertelde dat de gevangenen in Amerika een Greyhound busticket krijgen als ze vrijgelaten worden. Vandaar de twee net vrijgelaten mannen bij ons in de bus. Wij konden ons dit bijna niet voorstellen omdat in Nederland ex gevangen aan alle kanten hulp krijgen met het terug komen in de samenleving en als het nodig is ook psychische hulp kunnen krijgen.

Deze busrit was een echte eye-opener voor ons. Een hele andere kant van Amerika die wij niet kenden. En een heel groot contrast met onze geweldige ervaring in New York. Later die dag belde wij papa en hij beschreef het als de goot van Amerika.  Ik denk dat het vooral een grote schok voor ons was omdat wij hier niet op waren voorbereid. Toen papa met de Greyhound bus reisde was het nog niet zo heftig als wat wij hadden meegemaakt. Toen was het al wel zo dat de lagere klasse de bus gebruikte als vervoer middel, maar zaten er geen ex gevangenen in de bus. Er is dus heel wat veranderd in een aantal jaar tijd. Naast dat we geschrokken waren van deze reis, vonden we het ook een hele bijzondere ervaring die een kant van Amerika laat zien die niet veel vakantie gangers zien. Wel een eenmalige ervaring en we zouden de Greyhound bussen echt absoluut niet aanraden!

Nou was het zo dat wij onze volgende reis al hadden geboekt. 45 uur naar Los Angelos… met de bus. In eerste instantie zagen wij de 35 uur durende reis als een groot avontuur en een levens ervaring die we nooit zouden vergeten, dus omdat we het ticket al hadden geboekt voor de bus naar LA vonden we het zonde van het geld om deze te annuleren, al helemaal omdat we ons geld niet meer terug konden krijgen. We stonden er positief in. Langzaam aan door de dag heen kwam steeds meer het besef van alles wat we hadden gehoord en gezien en de stress die we hadden ervaren. Soms is het goed om je eigen advies op te volgen zei mama, doelend op ons advies om nooit de Greyhound bus te nemen. In de avond besloten we dan ook om toch een trein ticket te boeken en de bus te annuleren. We waren allebei bang om de straat op te gaan en schrokken bij elke schaduw die voorbij kwam. Dat is niet de bedoeling en je eigen veiligheid is meer waard dan wat dan ook. Het is zo fijn om te merken wat voor lieve en betrokken mensen we in ons leven hebben, die altijd voor ons klaar staan! Daar zijn we heel dankbaar voor!

De volgende blog wordt gelukkig positiever dan deze, maar ook dit is een kant die bij reizen hoort.