Medellin

Omdat we bij een luchtvaartmaatschappij zelf hadden geboekt lukte het ons niet om online in te checken. Hierdoor moesten we dit op het vliegveld doen en kosten het ons meer geld. Op één of andere manier lukte het deze maatschappij om overal extra kosten bij te toveren. Gelukkig verliep alles verder soepel, Sarien en ik zaten niet naast elkaar in het vliegtuig, dat was wel echt jammer en ook onnodig want wij zaten redelijk achterin het vliegtuig en de drie rijen achter ons waren de hele vlucht helemaal leeg. Het leek wel alsof ze het expres hadden gedaan. We zaten allebei in het midden, Sarien had twee mannen naast zich die heerlijk (egoïstisch) breed zaten waardoor Sarien bijna geen ruimte meer over had terwijl Sarien ook gewoon lange benen heeft. Ik had meer geluk en zat maar naast één man, dat was wel prettig, waardoor we allebei ruim konden zitten. Hij bij het raam en ik bij het gangpad. De vlucht duurde ongeveer drie uur en toen waren we in Colombia, Medellin.

We kregen een nieuwe stempel in ons paspoort en haalde onze bagage op. Eigenlijk wilde we geld pinnen, maar de enige atm zat naast de aankomst hal waar heel veel mensen stonden te wachten. En omdat dit onze eerste uren in Colombia waren en alle horror verhalen over berovingen nog vers in ons geheugen zaten, besloten we om geen geld te pinnen. We liepen naar de taxi en vroegen of we ook met de pin konden betalen, gelukkig kon dit! Een taxi is toch altijd een beetje spannend, al helemaal in een nieuw land, zonder bereik of internet. Als het kan gebruiken Sarien en ik het liefst Uber, omdat dat heel veilig voelt en echt ideaal is voor (alleen) reizende (vrouwelijke) backpackers. Je rekent van te voren online af, dus je hebt geen onderhandelingen over geld, de chauffeur krijgt je precieze uitgekozen adres pas als je de auto in stapt en een code doorgeeft, alle chauffeurs hebben reviews, als de auto te lang stil staat of van de route afwijkt krijg je een melding met de vraag of alles goed gaat en je kan zelf kiezen waar je opgehaald wordt. Na ruim twee weken Colombia zijn we de Uber nog meer gaan waarderen want we zijn nog nooit in een land geweest waar je letterlijk overal moet onderhandelen over geld en je er automatisch vanuit moet gaan dat de prijs minimaal drie keer zo duur is gemaakt. We kwamen er ook al snel achter dat Colombianen en dan vooral mannen snel op hun tenen zijn getrapt, Colombianen zijn ook een stuk temperament voller dan de Peruanen :) In Colombia betaal je met peso’s dit was erg wennen voor ons want 1 euro is ongeveer 4500 peso’s. Ik ben sowieso niet echt goed met cijfers, dus hoe meer nullen erbij, hoe ingewikkelder. Wij vonden de prijs die de taxi chauffeur vroeg best wel duur, toen Sarien dit zei, reageerde de taxi chauffeur erg fel, hij begon heel rap Spaans te praten en allemaal redenen op te noemen waarom het niet duur was. Zijn stem klonk boos en wij dachten nou laat maar, we zitten niet te wachten op ruzie met een man, in het donker in een stad/ land die we nog niet kennen, zonder bereik en (contant) geld. Dus wij begonnen snel over iets anders en dat werkte want hij begon trots te vertellen over zijn stad en ons verschillende dingen aan te wijzen.

We waren blij toen we bij het hostel aankwamen en gingen na een korte rondleiding snel slapen. Het hostel was klein, met niet heel veel comfort of luxe maar wel met een mooi dakterras en een knusse uitstraling. We hadden het idee dat we de enige meiden waren, want overal waar we kenen zagen we jongens. We sliepen in een kamer zonder lamp, dus het was er altijd donker en de stapelbedden hadden geen gordijn, veel privacy was er niet. Wij waren heel benieuwd naar de stad en het verhaal erachter, omdat Colombia en dan vooral Medellin bekent staat om zijn drugs. We zochten online een tour en kwamen een gratis tour tegen bij een klein bedrijfje wat opgezet was door een groepje vrienden die opgegroeid zijn in Comuna 13. We pinde geld en reden met een Uber naar de juiste buurt. Daar moesten we even wachten op twee andere mensen die de tour ook hadden geboekt, maar zij kwamen niet op dagen dus hadden wij een privé tour. Toen we aan het wachten waren zagen we ook hier de varkens ondersteboven aan haken hangen in de open lucht, het blijft een beeld waar moeilijk aan te wennen valt.

Tijdens de tour kregen we veel uitleg over de geschiedenis van Colombia, van Comuna 13, de guerrilla groep, de regering en de wederopbouw van de stad. Het was allemaal heel interessant! Diego, onze gids vertelde dat vele gezinnen in de jaren 60/70 uit hun huizen werden gejaagd in een ander deel van het land, zij kwamen toen in Comuna 13 wonen. Omdat ze geen geld en niet veel spullen hadden, bouwde ze huizen tegen de berg op van hout en ander materiaal wat ze konden vinden, er was niet veel hygiene of goede voorzieningen. Deze mensen behoorden niet echt onder de regering want ze kregen geen hulp zoals andere inwoners dat wel kregen, ze leken onzichtbaar. Na een aantal jaar kwam de guerrilla groep naar Comuna 13, zij namen de buurt over en zorgde ervoor dat de inwoners zich bij hen aansloten (niet vrijwillig). Dit was een harde tijd voor de inwoners met veel conflicten en geweld. De guerrilla groep gebruikte Comuna 13 als snelle doorgang naar zee voor hun drugshandel. De regering wilde van deze groep af en starten een operatie, 1000de troepen vielen Comuna 13 binnen en er vielen heel veel doden. Diego zei dat ze op iedereen schoten die in de weg liep, omdat voor de regering de inwoners van Comuna 13 ook bij de guerrilla groep hoorden, dus de vijand waren. Hele families werden uit elkaar gerukt door deze actie. Uiteindelijk verbeterde de situatie in Comuna 13 en is de regering begonnen met het renoveren van de buurt. Om het beter bereikbaar te maken zijn er roltrappen geïnstalleerd, waardoor je gemakkelijker van boven naar beneden komt en andersom. Door de renovaties en de rust in de buurt is het toerisme opgebloeid. Diego vertelde dat het rustig blijft qua geweld door het toerisme, de toeristen zorgen voor geld, waardoor de bendes geen conflicten veroorzaken. De bendes zijn er namelijk nog wel. Een stad in Colombia zonder (meerdere) bendes bestaat niet zei Diego, voor hem was dit dan ook ondenkbaar en hoort het erbij. Voor ons is hel heel gek om te bedenken dat elke stad of dorp verschillende bendes heeft, die elk moment voor onrust kunnen zorgen. Maar voor Colombianen is dit de normaalste zaak van de wereld.

Comuna 13 was super kleurrijk, overal was muziek, waren groepen jongeren aan het dansen en zag je streetart. Het was zo leuk om daar rond te lopen en echt bizar om te bedenken dat het er een aantal jaar geleden onbegaanbaar was en super gevaarlijk. Veel muur schilderingen hadden een betekenis, Diego legde ze uit, zo mooi om te zien dat kunst wordt gebruikt om hun mening te uiten, hun gevoelens en pijn. We zijn bij een mini museum geweest waar ze veel kunstwerken hadden hangen, allemaal heel kleurrijk, maar wel met een droevig verhaal. We haalden een typisch Colombiaans mango ijsje en bezochten een neon kamer, helemaal geschilderd in neon kleuren waardoor je hele perspectief van diepte weg was. We gingen via de roltrappen helemaal naar de top en zagen de verschillende huizen, sommige nog steeds gebouwd van hout en plastic platen. We zagen opa’s en oma’s voor hun huizen zitten en we vroegen ons af hoe het voor hun geweest moet zijn. Terug naar beneden liepen we via alle kleine houten trappetjes die bijna onzichtbaar door de buurt heen liepen. Je kan daar zo makkelijk verdwalen want het is heel groot en er zijn 100 verstopte mini weggetjes en steegjes. Diego vertelde dat je alleen gids in Comuna 13 kan worden als je er zelf woont, dat vind ik wel een mooi idee want zo laat je de inwoners hun verhaal vertellen en niet iemand van buitenaf. Wij waren super blij dat we de tour hadden gedaan en waren vrolijk geworden van alle kleuren en schilderingen, natuurlijk had dat ook een donkere schaduw kant, maar de levenslust van de mensen, de muziek en de kleuren werkte aanstekelijk!

Ons hostel zat in een buitenbuurt van de stad, dus bij ons was er niet zoveel te zien. We bezochten een shopping mal en scoorde een simkaart, nu hadden we eindelijk weer internet en bereik, dat zorgt toch meteen voor een veiliger gevoel, we hadden het idee dat we minder kwetsbaar waren nu we zelf weer dingen, plekken, locaties en routes konden op zoeken. Bij de shopping mal wilde we weer geld pinnen, dit keer een wat groter bedrag, want elke keer als je geld pint betaal je extra. We wilde 1 miljoen peso’s, maar dit lukte ons niet. Ondertussen stond er een rij achter ons en vroeg een meisje of ze ons kon helpen, ze was heel vriendelijk en best jong. Toen wij zeiden dat we 1 miljoen wilde pinnen, keek ze ons raar aan en vroeg ze nog een keer hoe veel wij wilde pinnen, daarna begon ze zenuwachtig te giechelen. Blijkbaar is het heel ongewoon om 1 miljoen peso’s te pinnen, terwijl dat voor ons ongeveer 200 euro is en binnen een paar dagen alweer op is.

We zijn een aantal keer bij restaurants gaan eten, maar dat was hem vaak toch niet helemaal. Ik weet niet of het aan onze wijk lag, maar overal hadden ze alleen maar vlees. Toen we dachten dat we een lekker broodje hadden gevonden, bleek het gevuld te zijn met wel vijf soorten ondefinieerbaar vlees. Niet helemaal ons ding :) Maar hoe doe je dat dan als je in een restaurant zit en je het eigenlijk niet wil opeten.. maar niet ondankbaar over wil komen, al helemaal omdat ze voor mij eerst de verkeerde bestelling hadden gemaakt, dus ze hierdoor al een keer een broodje opnieuw moesten maken. We hebben net gedaan of we weg moesten, hebben het broodje in een servet gedaan en zo leek het alsof we het to go mee namen en tadaa probleem opgelost, zo waren al die toneelstukken op de vrije school toch nog ergens goed voor :) 

Bij het hostel hadden we niet echt vrienden gemaakt, de eerste ochtend hadden we ontbijt besteld, alleen dit was echt niet lekker. Het brood was, zoals op bijna alle plekken in Zuid Amerika zoet en heel droog, echt niet te eten. We aten op wat we wel lekker vonden en lieten de rest voor wat het was. De vrouw die ons ontbijt had klaargemaakt nam dit niet voor lief, ze heeft ons de rest van de tijd boos aangekeken, oeps. Eén van de jongens in het hostel met wie we hadden gekletst noemde ons (op een vriendelijke manier) de luiste reizigers die hij ooit had ontmoet, nu lagen we ook wel veel in bed, toevallig elke keer als hij langs liep. Wij zien het maar als een compliment, niet iedereen is goed in niks doen :)

We vonden Comuna 13 heel interessant en mooi om te bezoeken, maar de rest van Medellin trok ons niet zo. Ik denk dat het ook kwam doordat wij in een buitenwijk sliepen. We zijn er de afgelopen maanden wel achter gekomen dat je slaapplek/ buurt waarin je zit zoveel verschil kan maken in je ervaring. We hadden een globale route uitgestippeld voor de komende weken, dus na onze eerste dagen in Colombia vertrokken we naar de volgende plek.