Istanbul

Wat super leuk om jullie reacties te lezen! :) 

Na ons korte avontuur in Bucharest waren we heel blij om in Istanbul te zijn. We voelde ons hier meteen een stuk beter en veiliger. De eerste dag in Istanbul zijn we opzoek gegaan naar een lekker ontbijt. We kwamen uit bij een klein cafeetje met lekkere ijskoffie en croissantjes. Na een korte ontbijt break zijn we rond gaan lopen. Het is zo anders dan in Nederland, met alle kleine straatjes, 100 bakkerijtjes, straat verkopers, kebab zaken en heel veel mannen op straat.. Ook zagen we OVERAL katten, heel lief! 

We hadden een lieveling cafe gevonden, net buiten de drukke straten van Istanbul. Het was een hip cafe met alleen maar jongeren die daar werkten. Er zat een mooie tuin bij het cafe met heel veel katten en kittens :) Wij hebben daar heel wat tijd doorgebracht aan het bijwerken van ons reisboekje, het schrijven van de blog en het uitzoeken van het vervolg van onze reis. Wij vonden het een fijne plek en de katten waren een groot plus punt! Ik ben er in deze weken achtergekomen wat voor grote dierenfluisteraar Sarien is, zij was favoriet voor alle katten die er rondliepen. Overal waar ze komt heeft ze wel een kat om haar heen die opschoot springt en dan spontaan in slaap valt. Haar lieveling was een kleine kitten die ze José heeft genoemd. Ook José was niet weg te slaan bij Sarien, heel lief! Ook hebben we in dat cafe een katten bevalling meegemaakt... best zielig want de moederkat was zelf ook nog heel klein. Het was een zwarte kat en ze was al heel onrustig heen en weer aan het lopen tussen de mensen, elke tas die ze tegen kwam probeerden ze in te kruipen, ook bij ons. Uiteindelijk liep ze naar een bosje struiken toe en zei ik tegen Sarien 'ik denk dat ze gaat bevallen' Een half uur later kwam ze de bosjes uit gestrompeld met een baby half uit haar hangen, heel zielig. Ze probeerde zich onder de stoelen en banken te verstoppen en probeerde weg te rennen toen er allemaal mensen om haar heen gingen staan. Ik denk dat ze heel veel stress had, heel zielig. Uiteindelijk heeft het personeel een grote doos gepakt en haar daar ingedaan. Ik hoop dat het goed is gekomen met haar en haar baby's.  

We hebben verder niet heel veel ondernomen in de drie dagen dat we in Istanbul waren. Over twee weken zijn we weer terug in Istanbul, maar dan met Fred erbij. Hij is meer dan 30 jaar geleden in Turkije geweest en heeft ons daar al veel over verteld. Wij vinden het leuk om de stad samen met hem te bekijken en alle geschiedenis te horen/zien die er in de stad is. 

Wat ons vooral opviel in de dagen dat we in Istanbul waren is dat er bijna geen vrouwen op straat waren. En als er wel vrouwen liepen was dat met kinderen erbij, of samen met een man. Bijna nooit een vrouw alleen, of twee vrouwen samen. Dit was ook een punt waar Sarien en ik tegenaan liepen. We hadden het idee dat we anders behandeld werden dan de vrouwen die samen met een man waren. Zo keken de mannen ons niet aan en spraken ze ook niet tegen ons. Wel keken ze stiekem, als ze dachten dat wij het niet zagen. Dit vonden wij best wel lastig omdat we ons hierdoor niet altijd welkom voelden. En het moeilijk was om in contact te komen met ze. Bij veel restaurants mochten we niet bij de mannen zitten en werd hier niet geheimzinnig overgedaan, wat voor een ongemakkelijk gevoel zorgde. Als wij een extra drankje wilde bestellen, was dit bijna onmogelijk omdat het (mannelijke) personeel niet bij ons in de buurt kwam en al helemaal geen oogcontact maakten. Ook mochten we niet zelf betalen, maar moesten we onze Credit card afgeven, zodat zij voor ons konden betalen. Alleen waren we dan vervolgens 10 minuten onze Credit card kwijt voordat we hem terug kregen.. In de tussentijd kregen we dan Turkse thee, heel lief maar wij wilde liever zelf betalen en zicht houden op ons geld. Wij vroegen ons af of ze dit bij een man ook zo zouden doen. Maar tegelijkertijd zagen we ook een hele andere kant van Istanbul door bijvoorbeeld de jongeren die in de hippere cafeetjes werkten en kwamen. En al het gratis eten en drinken wat we toegestopt kregen. Dit zorgden voor een dubbel beeld. En maakt ons nieuwsgierig naar de ervaring met Fred erbij over twee weken! 

Het hostel waar we sliepen was heel leuk met een aardige eigenaar! Deze man maakte wel graag een praatje met ons en vertelde over de stad, zijn lievelingsfilms, zijn familie, zijn werkzaamheden en natuurlijk voetbal :) Hij heeft ons samen met zijn (Braziliaanse) vriendin geholpen om bus tickets te kopen voor onze volgende bestemming. Dit was heel gezellig, het was net een oud getrouwd stel die om alles discussieerden en allebei dachten dat ze ons beter en sneller konden helpen. Zijn vriendin had in de relatie duidelijk de broek aan want zij was uiteindelijk de gene die achter de computer de touwtjes in handen had, hij moest van de zijlijn meekijken. Volgens zijn vriendin was hij veel te ongeduldig om de tickets te boeken, omdat het de eerste twee keer niet werkte en hij al vijf keer op allemaal knopjes had gedrukt van ongeduld :) Uiteindelijk was het dan wel gelukt en hadden wij een nachtbus naar Cappadocië. 

Wij hebben ook onze was laten doen bij het hostel en dat ging iets minder goed. We kregen de was vochtig terug, wat niet heel chill is als het weer een backpack in moet en het pas na 24 uur later er uit wordt gehaald. En helaas zijn Sariens sokken die ze van opa mee had genomen kwijt geraakt in de was.. Het waren opa's lievelingssokken die hij heel vaak droeg. Nu zwerven opa's sokken ergens in Istanbul rond en heel toepasselijk want op de sokken staat een schilderij van een half naakte vrouw :) 

Op 21 augustus zijn we met de nachtbus richting Cappadocië vertrokken. De bus vertrok om 23:00 uur, dus we moesten ons een hele avond vermaken voordat we vertrokken. Gelukkig vinden wij wachten niet zo erg en gaat de tijd altijd heel snel! In de bus dachten we een beetje te kunnen slapen, alleen dit werd ons erg lastig gemaakt omdat de bus om het half uur stopten bij een bushalte en dan alle lampen aan gingen en er aan alle kanten in het turks werd geschreeuwd. Dus het werden korte power napjes tussen de stops door. Om 4:00 werden we wakker gemaakt voor cola en chips, toch wel een bijzonder tijdstip als je het ons vraagt. Ik was zo moe dat ik het drinken nog maar net ophad en al meteen weer in slaap viel. Omdat we bijna elk uur op de klok voorbij hebben zien komen zagen we een prachtige zonsopkomst over het bizarre landschap. Turkije is zo mooi! 

Na 13,5 uur kwamen we aan in Cappadocië, daar zal ik in de volgende blog over schrijven.