Colca Canyon

We vertrokken heel vroeg vanuit ons hostel. We hadden namelijk om 7:00 uur afgesproken met mama in een rustige straat vlakbij hun hotel. Gerard zou dan de auto ophalen en ons oppikken. De gehuurde auto was super groot! We reden de stad uit en al gauw kwamen we in de bergen. Op een mooi uitzichtpunt langs de weg aten we ons ontbijt. 

We moesten heel wat kilometers afleggen om bij de Colca Canyon te komen. De route was prachtig, maar de Peruanen rijden wel echt als gekken! Ze halen elkaar in op de meest onmogelijke en gevaarlijke momenten, zelfs vrachtwagens die elkaar inhalen vlak voor een bocht, op een één baan weg met tegenliggers. Onderweg kwamen we een bordje tegen met 'geschilderde grot' wij waren wel nieuwsgierig dus namen we de afslag. We belanden op een onverharde weg met heel veel kuilen en stenen. Hoe verder we reden hoe onbegaanbaarder het werd. Op het bordje stond 5 km door rijden, maar na 5 km zagen we nog steeds niks. We zagen wel een mini dorpje in de verte, dus daar reden we naar toe. Een man stond ons op te wachten en toen we vroegen naar de grot gaf hij ons een sleutel en wees hij ons de weg naar een slagboom. Omdat de weg zo slecht was wilde we niet verder met de auto rijden, dus Gerard parkeerde de auto voor de slagboom en gingen we lopend verder. We liepen een tijdje, maar we kwamen niks tegen wat er op wees dat de grot in de buurt zou zijn. Het was heel warm en we waren op hoogte. Dus besloten we om toch de auto maar te halen zodat we in ieder geval water konden drinken. Net toen Gerard weg was gelopen richting de auto liep er een man met een klein hondje langs. We vroegen hem waar de grot was en hij wilde ons graag helpen. Hij wees in de verte en zei dat we te voet verder moesten. Toen Gerard terug kwam liep de man met ons mee om de weg te wijzen.

De man heten Henry, hij was super vriendelijk. We hadden een klein communicatie probleempje want hij sprak alleen Spaans. Maar met ons (beetje) Spaans en zijn geduld kwamen we een heel eind. Sarien heeft heel veel vragen gesteld over de omgeving, de grot, zijn huis en zijn hondje. Het lukte haar om in het Spaans een gesprek te voeren, zo goed! We moesten langs het spoor lopen, Henry vertelde dat er 1x per dag een trein langs komt. Op een gegeven moment moesten we een stuk naar beneden lopen en zo kwamen we in een prachtige vallei. Hier zaten de grot schilderingen achter een hek, vandaar de sleutel. Henry opende het hek voor ons en liet ons alle schilderingen zien. Het waren vooral dieren, de hele grot zat ermee onder. Af en toe was er een mens geschilderd tussen de dieren. Bizar om te bedenken dat dit 100de jaren geleden is gemaakt en dat er toen mensen in de grot woonden. Chocolate (het hondje van Henry) zocht overal de schaduw op en hield zijn baasje goed in de gaten. Op de terug weg vertelde Henry over de hoogste berg uit de omgeving, die was 7000m hoog en had hij beklommen. Ook hadden we het geluk om de trein langs te zien komen! Terug bij de auto gaven we Henry als bedankje water en koekjes en zijn hoofd gloeide op van blijdschap. Wij reden weer terug over de hobbelige weg naar de hoofdweg.

Aan het einde van de middag kwamen we aan in het dorpje waar Sarien en ik sliepen. Het stelde niet zo veel voor, met maar een paar huizen en een plein. We aten een uitgebreide maaltijd bij het enige restaurant dat open was. We hadden veel te veel besteld en alles kwam één voor één, dus we maakte er een gedeelde maaltijd van. De restjes namen we mee, Gerard en mama gingen naar hun eigen hotel een stukje verder op en wij liepen terug naar ons hotel.

De volgende ochtend gingen we vroeg op pad, we wilde de condors zien weg vliegen. Op het plein wachten Sarien en ik op mama en Gerard. Een groepje kinderen was op het plein aan het dansen in prachtige kleren, ook waren er allemaal kraampjes. Wat gek dachten wij, in een dorpje waar bijna niks is, is nu opeens een heel gebeuren zo vroeg in de ochtend. Maar toen zagen we de tour busjes staan en snapte we het. Met z’n vieren reden we naar de Cruz del condor in de Colca Canyon. We wilde er vroeg zijn want op internet hadden we gelezen dat de condors in de ochtend opstijgen en na een uur of 10/11 uur weg zijn. Samen met een hele boel andere toeristen stonden we te wachten, we keken neer op de vallei. Al gauw zagen we de eerste condor op vliegen. Hij was zo groot! De vleugels van de condor kunnen wel 3 m breed zijn, daarom is deze vallei zo voordelig voor de condors om op te stijgen. Omdat de luchtdruk helpt met opvliegen. We zagen ze vanuit beneden cirkels vliegen en zo steeds meer om hoog komen, tot ze uiteindelijk boven de bergen uit kwamen en weg konden vliegen. We hebben er een stuk of 10 gezien, het was heel mooi. Soms vlogen ze alleen en soms met twee of drie tegelijk. De meeste zagen we vanuit de verte, maar een aantal vlogen vlakbij.

Het internet had gelijk want na 10 uur werden het er steeds minder. Wij reden terug naar ons dorpje met onderweg nog een aantal stops voor het uitzicht. Mama en Gerard sliepen in een prachtig hotel midden in de natuur met hotsprings en een spa. Zij hebben heerlijk van hun hotel kunnen genieten. Sarien en ik hebben ons vermaakt in ons eigen hotel en zijn in de avond een warme chocolade melk gaan drinken op het plein. De volgende ochtend zijn we weer doorgereden naar de volgende plek.