Walter

Onze volgende bestemming was aan het Titicaca meer bij Walter. Dit was via de reis organisatie van mama en Gerard geregeld. Walter heeft een guesthouse waar hij gasten ontvangt, je eet dan samen met hem bij zijn familie. 

Het was heel wat uren rijden om bij Walter te komen. We hebben bijna de hele tijd op een hoogte van 4000m of hoger gereden. Om bij Walter te komen moesten we door de stad Juliaca. Dit is een redelijk grote stad die niet echt bekend is onder de toeristen, er wordt ook gewaarschuwd voor berovingen. Gerard is een hele goede chauffeur en vond het super leuk om door de drukke stad en alle chaos te rijden. Overal reden tuktuks, auto's, liepen mensen op straat en stonden markt kraampjes het was echt een gekke huis. Niemand hield zich aan de regels en iedereen deed maar gewoon wat. Je moest ogen in je achterhoofd hebben anders ging het mis. Aangekomen bij Walter ontmoeten we zijn vrouw Marielle en zijn twee zoons Inti en Yaku. Hun oudste zoon Inti heeft autisme, Walter vertelde dat er heel weinig kinderen in Peru zijn die autisme hebben, ze weten er nog maar weinig vanaf. Het uitzicht vanaf zijn huis was prachtig, zijn huis was op een heuvel gebouwd waardoor je over het Titicaca meer uitkeek. Walter vertelde dat hij het huis zelf had gebouwd met hulp van familie en vrienden. We kregen thee terwijl Marielle het eten aan het maken was. Walter sprak alleen Spaans of Frans, dus de communicatie hing af van ons geleerde duolingo Spaans. Mama stelde voor om anders alvast wat vragen te bedenken voor als we zometeen gingen eten. Mama, Sarien en ik bedachten allerlei vragen over de omgeving, over zijn zonen, over de scholen in de buurt en zijn guesthouse. Gerard vond dat we ook wat mannelijke vragen moesten stellen, zoals hakt hij wel eens een boom om, vist hij in het meer enzovoort. Wij vonden dit heel grappig want Walter was de meest lieve, zachtaardige man die we tot nu toe hadden ontmoet op reis, niet het type die bomen omhakt. Het eten was klaar en we gingen met z'n alle aan tafel. Het was ondertussen kei hard aan het onweren en de stroom was uitgevallen, dus met kaarslicht zaten we gezellig aan tafel. Sarien en ik hadden de slappelach gekregen van de hele situatie en probeerde zo goed en zo kwaad als dat ging Spaanse vragen te stellen. Mama deed haar best in het Frans met af en toe een mix van Duits, Engels en Nederlands, dit alles zorgde voor nog meer lachbuien en gelukkig zag Walter er ook wel de humor van in dus lachte hij met ons mee. Het werd helemaal hilarisch toen Gerard uit het niets een vraag in het Spaans stelde. Gerard kan helemaal geen Spaans maar had op google vertalen een vraag ingetoetst voor Walter. Walter begreep niet wat Gerard zei wat het allemaal nog grappiger maakte. Daarna werd het een soort ontcijfer spel om te raden wat Gerard in het Spaans vroeg. Het werd een hele gezellige avond waarbij Sarien zelfs haar water over tafel heeft gespuugd van het lachen. Marielle had heerlijk gekookt, dus na het lekkere eten en het lachen gingen we met kruik naar bed toe. 

In de avond begon Gerard zich niet zo lekker te voelen, helaas werd dit in de nacht niet beter. De volgende ochtend kwam mama naar de kamer van Sarien en mij toe om te overleggen wat we wilde doen. Mama en Gerard hadden namelijk een tour op de planning staan. Sarien en ik zouden niet mee gaan en bij Walter blijven. Maar omdat Gerard zo ziek was kon hij niet gaan. We besloten om allemaal niet te gaan, want we vonden het geen fijn gevoel om gesplitst te zijn mocht er iets gebeuren. Mama, Sarien en ik gingen samen met Walter ontbijten en legde de situatie uit. Gerard voelde zich te slecht om te ontbijten en had ook geen eetlust. Het leek erop dat hij last had van hoogte ziekte, zijn klachten waren namelijk overgeven, hoofdpijn en buikpijn. De tour zou na het ontbijt beginnen dus de gids was al onderweg naar ons. Eigenlijk was dat ook wel weer prettig want dit was een engelse gids en hij zou ons dan kunnen helpen met vertalen. Walter had het idee dat Gerard zuurstof nodig zou hebben, om zich beter te voelen. Hij had de zuurstof tank maar geen zuurstof masker, dus die moest vanuit Puno komen. 

De gids Guido kwam aan en het was nogal een apart figuur vonden wij (Mama, Sarien en ik). Hij begreep niet waarom we niet op tour gingen, al vond hij het wel lekker dat hij nu een vrije dag zou hebben. Hij hielp ons wel heel vriendelijk met al het vertalen. Een assistente uit Puno kwam het masker brengen en Gerard kreeg voor 15 minuten een hoge dosis zuurstof, daarna voor een uur een lagere dosis. Guido ging weer terug naar Puno net zoals de assistente. Wij bleven bij Walter en keken aan hoe het met Gerard zou gaan. Na de zuurstof had Gerard nog niet het idee dat het veel verbeterd was, hij had nog steeds blauwe lippen en we besloten dat het misschien toch goed zou zijn als hij een dokter zag. Dus gingen we met z'n alle in de auto. Gerard kon natuurlijk niet rijden, dus gaf hij de sleutels aan Walter. Zoals ik al eerder beschreef hadden we een hele grote auto en Walter was maar een kleine man. Hij kwam net met zijn hoofd boven het dashboard uit, Sarien heeft nog nooit zoveel been ruimte gehad :) 

Eerst reden we naar de dokter in het dorp, deze was helaas niet aanwezig dus hadden we twee opties. Of we konden naar een dokter in Juliaca of naar Puno. We besloten naar Juliaca te rijden omdat dat dichterbij lag. Vlak voordat we er waren stelde Walter voor om toch naar Puno te rijden omdat ze daar meer gewend waren aan toeristen. Naar Puno rijden duurde ongeveer een uur. De wegen zaten vol gaten en halverwege stopte Walter om een deken uit de achterbak te pakken zodat hij iets hoger zou zitten. Hoe dichterbij we in Puno kwamen hoe beter Gerard zich voelde. Hij kreeg weer meer kleur en energie, mama was bang dat we nu voor niks naar Puno waren gereden. In Puno belde Walter Guido op, om te helpen met de weg. We pikte Guido op en omdat er geen plek meer was in de auto klom hij in de achterbak. Het werd gezellig druk in de auto. We stopte bij een gek gebouw en daarin zat de dokter, deze dokter leek net uit een film te komen, hij had een net pak aan met daarover heen een witte schort en een half kaal hoofd met dikke buik. Het hele gebouw was donker bruin en verlaten van binnen. We gingen een kamer in en Walter, Sarien en ik bleven op de gang wachten. Binnen in de kamer werd de saturatie van Gerard gemeten en die was 88. Hij kreeg een spuit, die de druk in zijn hersenen zou verlagen en moest hoogte pillen bij de apotheek gaan halen. Ondertussen was Walter de hartslag van Sarien aan het opmeten en vertelde hij dat hij zelf bijna een hartverzakking kreeg toen Gerard de auto sleutels aan hem gaf. Hij had al heel lang geen auto gereden en al helemaal niet zo'n grote! Tijdens het rijden was hij heel nerveus geweest en vond hij het best spannend. Sarien en ik hadden met hem te doen, omdat de terug weg weer een uur terug rijden zou zijn. Zo lief dat hij ons toch hielp ondanks dat hij het zelf eng vond! 

Guido, Sarien, mama en ik gingen de medicijnen kopen en Walter en Gerard gingen op zoek naar snacks. We aten wat koekjes en een banaan en begonnen daarna aan de terugreis, dit keer namen we wel echt afscheid van Guido want we waren niet van plan om hem nog een keer te zien. Eén keer naar de dokter gaan was wel genoeg. Walter reed heel goed terug en er was niet aan hem af te lezen dat hij nerveus was. We hadden onze vesten aan hem gegeven zodat hij nog iets hoger zat. Marielle had ondertussen een heerlijke lunch gemaakt, dus toen we terug waren konden we meteen aan tafel, we kregen de meest lekkere vis ooit! De forel was vanochtend vers gevangen en Marielle was een ware chef die wist wat ze deed. Na de hele late lunch gingen we allemaal even uitrusten en bijkomen van de avonturen van die dag. 

Die avond kwam er een Frans gezin aan, zij sliepen ook voor een aantal nachten bij Walter. Met z'n alle aten we die avond, al hadden wij maar een mini portie omdat er maar twee uur tussen de uitgebreide lunch en het avond eten zat. Het franse gezin bestond uit een dochter die net als wij voor langere tijd aan het reizen was, ze was pas net begonnen en haar ouders waren voor de eerste maand met haar mee aan het reizen. Het was weer een gezellige avond! 

De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen, wij gingen weer door naar de volgende plek. Gelukkig voelde Gerard zich al stukken beter. Ik vond het hele bijzondere en gezellige dagen. Walter is zo'n ontzettend lieve man en samen met Marielle zijn ze geweldige ouders voor hun kinderen, echt een warm nest. Inti had in geen beter gezin geboren kunnen worden met zijn autisme, het was heel mooi om te zien hoe Walter en Marielle met hem om gingen! We vonden het allemaal jammer dat we nu al weg gingen, we hadden er nog wel een extra dag kunnen blijven. Van te voren waren Sarien en ik aan het twijfelen of we mee zouden gaan naar Walter, omdat het bijna niet te bereiken is met het openbaar vervoer en de bestemming van mama en Gerard hierna anders is dan die van ons. Dus we waren bang dat we niet weg zouden komen, of heel lang bezig zouden zijn met heel veel bussen en gedoe. Gelukkig kwam Gerard met de perfecte oplossing, hij had uitgezocht dat hun nieuwe bestemming en die van ons heel dicht bij elkaar liggen, dus dat we met hun mee konden rijden en zo wel mee naar Walter konden. Dus zo gingen we weer met z'n vieren in onze grote auto op weg naar de volgende avonturen.