Cartagena

De busrit bestond uit twee delen, eerst gingen we samen met Malene van Salento naar Medellin, daarna van Medellin naar Cartagena. Het was een beetje onduidelijk hoe laat we nou bij het bus station moesten zijn. Op ons ticket stond dat we 1,5 uur van te voren aanwezig moesten zijn, maar dat leek ons een beetje onnodig omdat het een heel klein busstation was. Maar voor de zekerheid liepen we in de ochtend naar het station toe, om even te informeren wat nou de bedoeling was. Gelukkig was het busstation op loop afstand. Een half uur van te voren aanwezig zijn, was meer dan genoeg, dus we liepen terug naar het hostel, pakte onze spullen en haalde een koffie bij een klein schattig cafeetje. Het eerste deel van de bustocht ging snel voorbij. Toen we op Medellin aankwamen moesten we van het ene busstation, naar het andere verplaatsen. We namen met z'n drieën een taxi, de taxi reed op meter, maar het was goed dat Malene scherp was. Want de meter sprong na 10 minuten opeens met het dubbele bedrag omhoog. Zo fijn de taxichauffeurs in Colombia.. ze vinden altijd wel een manier om je op te lichten, maar dat lieten we deze keer niet gebeuren :) Bij het andere busstation aten we we wat bij een erg lokaal restaurant, helaas was het eten niet zo lekker. Ze hadden geen vegetarische opties dus kozen Sarien en ik voor een stukje kip, maar ik durf niet te zeggen of het nou kip was of iets anders want in mijn wereld ziet kip er heel anders uit, heeft het een andere structuur en proeft het anders dan deze 'kip'. 

Na heel lang in de tweede bus kwamen we om 12:00u aan in Cartagena. We zijn in het totaal ongeveer 28uur bezig geweest om van Salento naar Cartagena te komen. De nacht bus was wel heel prettig. We hebben allebei best goed geslapen! Ik viel om 22:00u in slaap en met af en toe tussendoor wakker worden werd ik pas echt wakker om 6:30u. De bus was wel heel koud, maar gelukkig draag ik mijn eigen dekentje met mij mee die nu goed van pas kwam! In Cartagena namen we afscheid van Malene want zij moest naar een ander deel van de stad. Gelukkig hoefde ze niet alleen in een taxi, want een jongen die ook in de bus zat deelde een taxi met haar. Onze taxi chauffeur was nog al raar. Hij reed 3x verkeerd en zei tegen ons van te voren dat de meter aan stond. Op een gegeven moment greep Sarien in toen hij voor de 4e x verkeerd wilde rijden. Via Sariens telefoon kon hij de route zien en alsnog snapte hij het niet. Dus moest Sarien letterlijk links of rechts zeggen bij elke bocht. Toen we bij het hostel waren bleek er opeens toch geen meter te zijn en vroeg hij 100.000 pesos. Dat is veel te veel geld voor een taxi dus dat gingen wij niet betalen. Toen moesten we van hem opschrijven hoeveel wij wilde betalen. We hadden geen idee hoeveel normaal was voor die afstand dus hebben uiteindelijk 35.000 betaald. Uiteindelijk hoorde we van de hostel medewerker dat 20.000/25.000 pesos normaal is. Heeft de taxi chauffeur dus toch een kleine bonus gehad. Wij zouden maar één nacht in Cartagena blijven, daarom hadden wij gekozen voor een goedkoop hostel, buiten de stad. 

We moesten nog even wachten tot we mochten inchecken. Wij gingen buiten zitten en er kwam een Canadese man (Brandon) bij ons zitten. Hij was 45 jaar oud en had een heel erg blauw oog. Sarien vroeg wat er was gebeurd en hij vertelde een raar verhaal over dat hij in het verkeerde bed was gaan liggen en dat een donkere man (hij was nogal racistisch..) hem in elkaar had geslagen, later voegde hij er aan toe dat hij een laptop wilde stelen en toen we het verhaal in de avond nog een keer hoorde, had hij met de vrouw van de man (die hem had geslagen) het bed gedeeld, allemaal erg vaag! Hij zei nog wel meer vreemde dingen zoals dat wij geluk hadden omdat wij net als hem blond waren en blonde mensen staan volgens hem dichter bij het licht. Ook zei hij dat wij ons geen zorgen hoefde te maken want hij zou op seksueel gebied niks ondernemen bij ons. Dat vonden wij nog al een rare uitspraak want waarom zou je dat zeggen?! Daarna zei hij dat als hij wel iets ergs deed, hij er dan niks aan kon doen, want dan was het zijn onderbewustzijn die het deed en niet hij. Over zijn onbewuste kant had hij geen controle dus ook geen schuld. Dat vonden wij niet heel geruststellend.. Verder vond hij ons op franse vrouwen lijken, franse vrouwen waren altijd erg goed voor hem geweest, de mannen in Frankrijk waren wel slecht vond hij, maar de vrouwen konden niks mis doen. Sarien vroeg hoe het dan kon dat een man slecht is terwijl deze opgevoed worden en genen dragen van de goede Franse vrouwen. Daar wist hij geen antwoord op en ging hij over nadenken, hij vond het een hele goede vraag. Daarna liep hij weg en zei hij ‘ik moet gaan, dat lijkt me op dit moment beter’. 

Wij vonden het allemaal heel vreemd en voelde ons niet echt op ons gemak. We hoopte vooral dat we niet met hem op een kamer zouden slapen. Na een tijdje kwam hij terug en ging hij weer buiten zitten. Wij kregen onze kamer aangewezen en de medewerker was de kamer nog niet uit of Brandon kwam de kamer binnen en sloot de deur. Blijkbaar sliep hij daar ook en was er behalve ons niemand die er verder in die kamer sliep. Wij voelde ons helemaal niet chill dus liepen de kamer weer uit. We hadden een klein spoedoverleg en besloten om een nieuwe kamer te vragen. We zouden allebei niet slapen als we alleen met hem in een kamer zouden liggen. Gelukkig was het personeel heel vriendelijk en behulpzaam en kregen we een vier persoons kamer. Dat was een hele opluchting! 

We waren moe van de busrit en vonden het erg warm in Cartagena, dus deden we niet zo veel behalve naar een klein winkeltje gaan voor wat eten. Wij zaten boven op de bank, tegenover ons zat een jongen bij het bureau, hij was aan het werk en op een gegeven moment kwam Brandon ook naar boven. Hij was al de hele dag bier aan het drinken en ook nu liep hij telkens heen en weer tussen de keuken en de boven verdieping om nieuwe biertjes te halen. Na een tijdje raakte hij in gesprek met de jongen, hij kwam uit Engeland en hete Ollie. Brandon vertelde allemaal hele interessante en bizarre dingen. Zo zei hij dat Megan (van het koningshuis) met ongeveer heel Amerika en Canada seks had gehad en dat hij in de zelfde seks cirkel zat als haar, dus dat hij tijdens zijn meditaties kon zien hoe haar seks leven was... en koning Charles was een pedofiel, toen Ollie vroeg hoe hij dat wist, antwoord hij dat dat van z’n gezicht af te lezen was. Ollie bleef heel beleefd en stelde allemaal vragen om het beter te begrijpen. Ollie was 18 jaar en voor het eerst in een ander land dan Engeland, hij had nog nooit in een hostel geslapen en kwam op ons erg onschuldig over, met nog niet heel veel levenservaring. Het gesprek vervolgde zich en steeds meer aparte dingen kwamen ter sprake. Brandon had een hekel aan Engeland, hij vond het de hel op aarde. Sarien vroeg of hij er wel eens was geweest. Niet in dit tijdperk zei hij, maar 240 jaar geleden wel, hij was er toen geboren en had het daar niet zo naar zijn zin. Zo had hij rond die tijd ook in Frankrijk gewoond en in Amerika, voordat hij in Canada terecht kwam. Hij vertelde over alle keren dat hij in elkaar geslagen was. En opvallend was dat dat elke keer door een donkere man werd gedaan of door een lesbische vrouw. Wij vroegen waarom het elke keer donkere mannen waren of lesbische vrouwen. Brandon geloofd dat God de wereld zo heeft geschapen dat een man en vrouw bij elkaar horen en dat blond haar de puurste vorm van Gods creatie is. 

Brandon was zich erg bewust van zijn eigen agressie (behalve als deze onbewust was, dan kon hij er niks aan doen..) Hij zei dat hij nooit zelf als eerste slaat, want als hij eenmaal zou beginnen kon hij niet meer stoppen. 'Gelukkig ging het dan goed en heb jij alleen een blauw oog' zei Ollie. Ja antwoordde Brandon anders had ik een moord op mijn naam staan. Hij vertelde over zijn jeugd en dat hij altijd werd geslagen door zijn broer en als kind was misbruikt door een slechte vrouw. Daarom was zijn baard rood geworden, door het bloed, als een soort eeuwige wond. Eigenlijk was het best sneu wat hij vertelde, hij leek een beetje op een gewond klein vogeltje. Hij was waarschijnlijk heel erg getraumatiseerd in zijn leven. Hij zei dat hij ons bijzondere mensen vond en zag dat wij licht brachten. Hij wenste ons dan ook alleen maar licht toe en geen donkerte op ons pad want volgens hem bewandelde we het juiste pad. Hij bedankte ons voor het luisteren naar zijn verhaal, dat deden niet veel mensen zei hij. 

Na deze enerverende dag gingen wij naar onze kamer toe, Brandon volgde ons en keek om de hoek en vroeg of Ollie ons niet lastig viel. Wij waren heel blij dat we niet meer bij hem op de kamer sliepen! We raakte aan de praat met Ollie en het voelde net zoals vroeger als je een logeer feestje had en je maar bleef kletsten ipv slapen. Het was erg gezellig. Ollie vroeg zich af of alle hostels zoals deze zijn, wij stelde hem gerust dat dat echt niet zo is. Wij waren erg blij dat wij na 24 uur weer weg gingen. De volgende dag namen we een bus naar Minca, we hadden geen idee hoe lang dit zou gaan duren want we hadden niks uitgezocht. We gingen met een taxi naar het busstation en daar werden we door een man meteen naar de bussen geleid, natuurlijk probeerde hij ons een busticket voor veel te veel geld te verkopen. Maar ondertussen hebben we wel geleerd hoe we daar mee om moeten gaan en hebben we de normale prijs betaald. De bus vertrok om 11:00 u en uiteindelijk kwamen we om 17:30 u in Minca aan.