Minca

Toen we met de bus aankwamen in Santa Marta, werden we afgezet bij een plek waar allemaal mannen en taxi's langs de weg stonden. We werden meteen omringt door 10 mannen die allemaal een taxi aanboden. We werden gek van al die mannen om ons heen, we konden niet eens zelf even nadenken of overleggen, daar kregen we geen ruimte voor. Er kwam een Amerikaanse meid naar ons toe die ook gek werd van de mannen, ze wist nog niet of ze in Santa Marta wilde blijven of naar Minca ging, maar ze zocht iemand om een taxi mee te delen. Wij wilde wel een taxi delen als ze naar Minca zou gaan. Eerst moesten wij nog even geld pinnen, want we hadden gehoord dat er in Minca geen atm's zijn. Gelukkig zat er een supermarkt dichtbij met atm. Zo konden we ook even rustig nadenken zonder al die mannen. Emily (uit Amerika) besloot om naar Minca te gaan en boekte hetzelfde hostel als ons. Samen onderhandelde we tot we een goede prijs hadden voor de taxi. Het was ongeveer een half uur rijden en het laatste stukje moesten we lopen want daar kon de taxi niet komen. 

Sarien en ik hadden een tent geboekt, ik denk dat niet veel mensen dit deden, want de tenten stonden helemaal achter op het terrein een beetje weg te rotten, gelukkig wel in de schaduw want het was overal lekker warm. We hadden een huisdier, namelijk een hele grote kever met slagtanden. Wij waren niet zo blij met dit huisdier.. en waren hem dan ook kwijtgeraakt, dus de kever had het zichzelf comfortabel gemaakt in onze kleding.. Het hostel had een grote 'tuin' en eindigde in een rivier, overal waren grote hangmatten opgehangen waar je in kon liggen, er was een bar, een zwembad en een restaurant. Het zag er allemaal heel mooi uit. Ook liepen er heel veel honden rond, al deze honden leken allemaal een klein steekje los te hebben zitten.. ze keken schil uit hun ogen, of ze liepen alleen zijwaarts, of hun tong hing standaard uit hun bek, één hond viel graag enkels aan en wist het verschil tussen spelen en bijten niet zo goed en ga zo maar door. De meeste waren wel heel schattig :) 

We hadden ontbijt bij het hostel, ook werd er elke ochtend yoga georganiseerd, maar dit hebben we niet gedaan.. wat een verrassing haha. Eén keer stonden we bijna op het punt om vroeg ons bed uit te gaan en mee te doen, maar hebben we ons toch maar weer omgedraaid. Yoga is toch niet helemaal ons ding :) Minca ligt meer in de bergen met veel meer beesten en insecten. Van de insecten waren wij iets minder fan.. en de 100 muggen waren helemaal verschrikkelijk! Iedereen zat onder de muggenbulten, er is zelfs een naam voor 'Minca benen' zo wordt het genoemd als je hele benen onder de bulten zitten, want gek genoeg zijn benen favoriet bij de muggen. Samen met Emily en een groepje uit het hostel zijn we naar de zonsondergang gaan kijken. We liepen een klein stukje en kwamen meteen bij een prachtig uitzicht punt. In de verte kon je Santa Marta zien liggen en de zee, omringt door heel veel groen en bergen. Echt een mooi plaatje! 

We hebben in het dorpje rondgelopen en bij verschillende cafeetjes wat gedronken en gegeten, er was keuze genoeg, alleen wel allemaal hele verantwoorde gezonde keuzes, waar wij niet echt fan van zijn. Een brownie hoort in onze ogen gewoon lekker ongezond te zijn en niet volgestopt met allemaal alternatieve producten waardoor het opeens een gezonde snack wordt. Als je een gezonde snack wil neem je toch gewoon een wortel? Brownie hoort lekker zoet en ongezond te zijn. Ook een warme watermeloen salade viel niet helemaal in de smaak. Als het warm is, is elke vorm van verkoeling welkom en watermeloen is daar een voorbeeld van, dan is het toch zonde (en vies) als je deze gaat opwarmen. Bij één van de plekken waar we aten zat er bij het restaurant naast ons een mega grote leguaan op het dak, de leguaan werd gevoerd door het personeel uit de keuken.

We bleven niet zo lang in Minca dus na een paar dagen gingen we weer door. In deze paar dagen zijn we er wel achter gekomen dat de jungle niet helemaal ons ding is en ook mega gezonde en vegan restaurantjes zijn niet onze favoriet. In de ochtend pakte Sarien haar tas in en liepen we met al onze bagage omhoog. Omdat het hostel zo groot was bestond het uit verschillende verdiepingen, wij sliepen helemaal beneden, voordat we bij de receptie waren moesten we eerst naar de bar lopen, daar moesten we een trap op, dan volgde nog meer trappen en dan kwamen we bij het restaurant, waar we door moesten lopen naar de receptie en dan nog naar het dorp om bij het bus station aan te komen. We gingen weer terug naar Cartagena, want vanaf Cartagena gingen we een zeiltocht doen. Vanaf Minca vertrokken minibusjes naar Santa Marta, wij kochten een ticket en stapte in. Het minibusje zou ons naar het busstation in Santa Marta brengen, dit liep helaas een beetje anders. 

Terwijl wij net tegen elkaar zeiden hoe soepel alles verliep kwam de bus tot stilstand, er werd naar binnen geroepen dat de mensen die naar Cartagena wilde hier moesten uitstappen. Deze bus was nou niet echt een toeristen ding, dus wij waren de enige backpackers en dus ook de enige die naar Cartagena wilde gaan. Wij keken naar buiten en zagen een paar kleine gebouwtjes langs de weg, niks wat op een busstation leek, dit vonden we wel een beetje vreemd. Van de mannen bij de bus kregen we geen tijd om hier over na te denken want er werd nu op een agressievere manier gezegd dat we moesten uitstappen. Toen we uitstapte waren onze tassen al uit de achterbak gehaald, twee mannen liepen met onze tassen, staken de straat over en legde de backpacks op een motor. Wij keken elkaar aan en dachten 'oh god wat is dit nu weer..' we werden door een andere man meegenomen naar diezelfde motors, de bus was ondertussen al weggereden. We zeiden tegen elkaar dat we dit niet vertrouwde. Maar de motor met Sariens backpack stond een stuk verder weg dan 'mijn' motor. Dus echt communiceren konden we ook niet meer. De motor met mijn backpack erop reed al een stukje vooruit. Ik dacht wat gebeurt hier allemaal.. Zonder dat we konden overleggen of elkaar konden verstaan stapte we achterop de motors. Nu ik dit schrijf denk ik, jeetje wat naïef allemaal, waarom zou je dat zo doen. Maar in dat moment was er geen seconde de tijd om even stil te staan, na te denken of te overleggen. Voor we het wisten zaten we achterop, zonder helm of andere bescherming. Onze backpacks lagen op het stuur van de motor, de jongens die de motors bestuurde hadden wel een helm op. Wij zaten in onze zomer kleding achterop en hoopte op het beste. Omdat mijn kleine rugzak geen vak voor het water heeft, had ik in mijn ene hand een grote water fles en hield ik mij met mijn andere hand heel stevig vast.

Mijn motor reed als eerste weg, ik kon Sarien niet zien of horen. Er schoten allerlei gedachten door mijn hoofd 'wat nou als Sarien een andere richting op rijd en we elkaar niet meer zien' We reden de snelweg op en het tempo ging omhoog, gelukkig zag ik na een tijdje Sarien achter mij rijden in de spiegel. Dat vond ik een hele opluchting. Maar ik was nog steeds heel bang. We hadden genoeg horror verhalen gehoord over berovingen in Colombia en dit leek er in mijn ogen erg veel op. We wisten niet waar we naar toe reden, ik denk dat we wel 20 minuten over de snelweg hebben gereden, terwijl we al in Santa Marta waren, dus de weg naar het busstation was dit sowieso niet. In mijn hoofd zag ik ons al staan op een afgelegen plek, aangedaan, zonder geld, telefoon en paspoort. Daarnaast was het ook gewoon super eng om zo hard over de weg te rijden zonder enige bescherming, dus de angst om een ongeluk te krijgen was ook groot! De jongen op mijn motor zat met één hand aan mijn backpack te frummelen, ik vond dit helemaal niet chill want ik wilde liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Hij haalde onze deo uit mijn zijvak en omdat hij het niet meer terug in het vak kreeg gaf hij deze aan mij. Nu had ik nog iets extra's in mijn handen, maar als het nodig was wel iets om mee in zijn ogen te kunnen spuiten :) Sarien had haar driver zo stevig vast dat hij aan haar vroeg of er wel motors waren in Nederland. Sarien was vooral bang dat we een ongeluk zouden krijgen, de andere doem sanario's die door mijn hoofd spookte had zij niet. Na 20 minuten sloegen we de snelweg af, we kwamen op een mini zandweggetje met kleine houten hutjes. Ja dit is het dan, dacht ik, hier worden we gedropt. Gelukkig was dit niet zo en reden we een dorpje in, daar werden we afgezet langs de weg. Volgens de drivers konden we daar een busticket kopen. Natuurlijk vroegen ze veel te veel geld. Ik zat helemaal te shaken op m'n benen en was boos dat ze naar een ander dorp waren gereden en ons in zo'n positie hadden gebracht. Ik vertikte het om ze zoveel geld te betalen, uiteindelijk kwamen we uit op een redelijk bedrag. We waren zo opgelucht dat we niet meer op de motors zaten, dat we nog samen waren en geen ongeluk hadden gehad of beroofd waren! We konden inderdaad een busticket kopen bij een klein bedrijf. Niet veel later kwam er een minibus aan waar we konden instappen. 

Dit was geen officiële bus want normaal zijn dat allemaal grote bussen, met airco en veel meer backpackers. We waren weer eens de enige reizigers in de mini bus. Gelukkig ging alles wel goed, na twee uur stopte we in een stad en werd de bus aan de kant gezet. Iedereen stapte uit, tegen ons werd niks gezegd. Wij dachten dat het misschien een korte break was en bleven in de auto zitten. De kleine break heeft een uur geduurd, wij zaten als enige in de bus terwijl de motor de hele tijd stond te draaien. Na een uur kwam de chauffeur weer terug en reden we verder. Toen we bijna bij Cartagena aankwamen was er een ongeluk gebeurt op de snelweg. Wij stonden vooraan en konden alles zien. Er was een motor vanaf de andere kant over de weg geslingerd en op ons weg deel gekomen. Wij hebben het ongeluk niet zien gebeuren, wij kwamen aanrijden toen de politie er was. Omdat we vooraan stonden konden we alles zien, de politie en de onderzoekers deden ook niet echt hun best om het zicht te ontzien. Er lag een man op straat, met een blauwe zak over zijn hoofd, hij was overleden. Zijn motor lag een stukje verder op, helemaal ik stukken. Er was één politie auto met één politieman en dan twee mannen die wat onderzoek deden, foto's op hun telefoon maakte en het lijk weg werkte. Dat klinkt heel respectloos, maar was wel echt hoe het ging. De twee mannen legde de overleden persoon in een witte plastic zak, het lijk werd aan zijn armen en benen opgetild om goed in de zak te krijgen, het hoofd ging akelig in een onnatuurlijke houding naar achter. Ze tapete de zak helemaal dicht, strak om het lichaam heen, waardoor je goed het lijf kon zien, daarna werd het lijk in een tweede witte plastic zak gedaan, op dezelfde manier. Ze sleepte de overleden man over de grond naar de politie auto, hier werd hij dubbel gevouwen ingelegd en de politie auto reed weg. De motor werd naar de zijkant van de weg geschopt en alle voorbijgangers die alles hadden gefilmd konden weer door rijden terwijl er nog steeds resten motor lagen. Wij vonden dit allemaal erg heftig om te zien en ook best confronterend omdat wij een paar uur geleden op zo'n zelfde motor hadden gezeten. In Nederland zou dit allemaal nooit zo gaan, dit gaf een realistisch beeld van hoe ze hier naar de dood kijken. 

Zo zie je maar hoe onvoorspelbaar en onverwachts een dag kan lopen. Wij waren blij toen we aankwamen in Cartagena. En spraken met elkaar af nooit meer in zo'n situatie terecht te komen. Hoe opdringerig, of gepushed we ook worden, we gaan eerst samen overleggen en bedenken wat we willen.