Arusha (deel 1)

Wauw wat een bijzondere, intense, vrolijke, eye openende twee en een halve week hebben wij gehad in Arusha. Dit was voor ons tot nu toe de grootste cultuur shock van alle landen waar we zijn geweest. Je kan het met niks anders vergelijken en je er op voorbereiden is ook erg lastig als je niet weet wat te verwachten, zelfs als je je er op voorbereid zal alles toch totaal anders gaan dan je misschien had verwacht. We hebben in een korte tijd weer heel veel geleerd en nieuwe inzichten gekregen. Omdat we zoveel hebben meegemaakt heb ik de blog in meerdere delen verdeeld, dus hierbij deel 1. 

Het begon allemaal met een heerlijke week thuis in Amersfoort. Het was zo fijn om weer even thuis te zijn en het is echt bizar hoe snel alles weer ‘normaal’ wordt. Van te voren hadden Sarien en ik uren gefantaseerd over Nederlands eten en alle familie en vrienden die we weer zouden zien. Eenmaal in Nederland voelde alles weer zo gewoon, vertrouwd en vanzelfsprekend. We kregen elke keer het ‘oh ja zo proeft dat’ als we iets aten wat we zo gemist hadden. We hebben in een korte week heel veel gedaan. Zo hebben we veel leuke dingen gedaan met vrienden, zijn we bij oma gaan logeren, hebben we gegeten met de familie, een bezoekje aan Zeeland gebracht, zijn we bij ons werk langs gegaan en helaas maar wel nodig ook een bezoek aan het ziekenhuis voor Sarien. De week vloog voorbij en we gingen alle kanten op met onze emoties. De ene dag wilde we graag weer het vliegtuig in en de regen en kou achter ons laten en het andere moment voelde alles zo vertrouwd en fijn dat we ons afvroegen waarom we zo snel weer door gingen. Van te voren hadden veel backpackers aan ons gevraagd of we niet bang waren dat we niet meer weg wilde als we eenmaal thuis waren. Wij keken dan verbaasd, want daar hadden we nog nooit over nagedacht. Maar hoe dichter we bij onze vertrek datum kwamen hoe meer we deze vraag gingen begrijpen, al hadden we er ook weer heel veel zin in om door te gaan, het was een dubbel gevoel. Ik denk dat dit gevoel ook kwam doordat we naar een totaal onbekend werelddeel gingen vliegen, een land waar we allebei best wel zenuwachtig voor waren omdat we er allebei geen voorstelling van konden maken en het uit onze comfortzone lag. Af en toe zeiden we tegen elkaar ‘waarom wilde we ook al weer vrijwilligers werk doen in Tanzania..’ maar herinnerde onszelf er dan ook weer aan dat het nu misschien spannend is maar we waarschijnlijk een geweldige onvergetelijke tijd zouden hebben en dat was ook zo! 

Voor vertrek zijn Sarien en ik gaan kringloop shoppen, want we mochten allebei een extra koffer meenemen. We hebben allemaal kleding, speelgoed, boekjes, voetbalschoenen, sportkleding, maandverband en ballen meegenomen voor de kinderen. Het was zo leuk om dit te doen! Uiteindelijk hadden we 22 kg aan spullen mee voor Travel for Charity. Nadat we onze tas opnieuw inpakken en afscheid namen van iedereen vertrokken we samen met papa en mama naar Schiphol. We hadden een lange reis voor de boeg want we moesten twee keer overstappen. Eerst vlogen we naar Rome, daarna naar Addis Abada (in Ethiopië) en daarna naar Kilimanjaro in Tanzania. Alle vluchten verliepen soepel en de stoelen waren verrassend ruim, dus dat was heel aangenaam!

Toen we na heel veel uur aankwamen in Kilimanjaro, een visum hadden, door alle checks heen waren en godzijdank al onze tassen hadden verzameld (we waren een beetje bang dat er iets mis zou gaan met de tassen door de vele overstappen) liepen we naar buiten. De communicatie met Raphael (de eigenaar van Travel for Charity) was een beetje moeizaam, zo hadden we pas een week voor onze vlucht vertrok een bericht terug gekregen met verdere informatie over ons verblijf en de taxi die ons zou komen halen. Het was namelijk nog ruim een uur rijden van het vliegveld naar Arusha (de stad waar we verbleven). Het enige wat we wisten was dat we opgehaald zouden worden door Godfrey, hoe hij eruit zag, welke auto hij reed, of zijn telefoon nummer hadden we niet. Nou hadden we sowieso niet zo veel aan een telefoon nummer, want we hadden geen simkaart, dus we konden niet bellen, we hadden geen wifi en wisten we het adres niet, want dit had Raphael niet aan ons doorgegeven (ondanks heel vaak vragen). Maar we hadden volle vertrouwen in Godfrey. Omdat Godfrey er nog niet was gingen we eerst maar even geld pinnen, al gauw werden we omringt door taxi chauffeurs, iedereen wilde ons helpen, er werd zelfs collectief gezocht naar Godfrey want één van de taxi chauffeurs kende wel een Godfrey. Wij hadden al snel door dat dit allemaal niet werkte, dus ging ik op zoek naar een simkaart. Net toen we in de rij stonden voor een simkaart, kwam Godfrey aangelopen met een bordje met ‘Maria & Janne’ erop. Godfrey was van onze leeftijd en erg vriendelijk en beschaafd. Hij had stiekem drie jongens uit het voetbal team van Travel for Charity mee genomen, hij wilde ze leren om een tour guide te worden en zo konden ze hun engels oefenen. Hij vroeg of we niks tegen Raphael wilde zeggen, want eigenlijk mocht dit niet. De jongens Junior, Nelson en Daniel waren erg nieuwsgierig en stelde veel vragen, wat de lange en warme rit in de auto erg gezellig maakte! Nelson was het meest zelfverzekerd met praten in het Engels en hielp de andere jongens als zij er niet uitkwamen. Ze leerde ons een aantal woordjes Swahili en vertelde over hun favoriete voetbal club. Daniel was de clown van de drie en maakte alle grapjes, Junior was de oudste en het meest verlegen. We leerde al gauw de Afrikaanse massage kennen, om de paar meter zijn er hobbels op de weg gemaakt, waardoor je helemaal door elkaar wordt geschut in de auto, ‘welkom in Afrika’ zei Godfrey na onze eerste massage :)

Toen we bij ons verblijf aankwamen ontmoeten we de andere vrijwilligers. Lilian uit Frankrijk en Semi uit Duitsland sliepen net als wij in het huis. Naomi, Carmel en Olga, drie zussen uit Congo sliepen thuis. Zij zijn sinds een paar weken naar Tanzania verhuisd met hun familie, voor het werk van hun vader. Ze vertelde dat ze voor het grootste deel van hun leven in Zambia hebben gewoond. Hun vader heeft een belangrijke baan, hij vertegenwoordigd Congo voor een organisatie die de vrede probeert te bewaren onder Afrikaanse landen. In het totaal zijn ze met zeven kinderen thuis, Naomi is de oudste van 27 jaar, Carmel is 24 jaar en Olga 22 jaar. Ze vertelde dat er voor de volgende dag een familie uitje (met de vrijwilligers) op de planning stond, we zouden met z’n alle naar een waterval gaan, daarna een groot meer bezoeken en kanoën en in de avond uitgaan. Wij waren nog moe van de vlucht, dus toen de zussen naar huis gingen, liepen wij naar boven om onze kamer te bekijken en uit te rusten. We zagen een hurk wc met daarnaast een emmer met water. Er was geen stromend water, dus we moesten regenwater opvangen en daarmee de wc doorspoelen en onszelf douchen. Dit was voor ons de eerste keer dat we kennis maakte met een Bucket shower. Helemaal fris en hygiënisch voelde het niet.. Je moest boven de wc gaan staan en dan het water gebruiken uit de zelfde emmer als waar je mee doorspoelt. Echt schoon heb ik mij niet gevoeld die twee weken. Dit verklaarde ook meteen waarom iedereen hier zo ontzettend stinkt! Alle mannen hebben een sterke zure zweet lucht om zich heen hangen, een geur die de hele ruimte overneemt. Maar gelukkig wende die geur snel en na twee dagen roken we het bijna niet meer. Nadat de zussen weg waren en ook Lilian en Semi de deur uit waren, zaten we alleen in een onbekend huis en hadden we geen idee wat de bedoeling was. We hadden Raphael nog niet gezien. Voordat de zussen de deur achter zich dicht trokken zeiden ze, doe de deur op slot en laat niemand binnen, want de kinderen en de buurt bewoners weten nu dat jullie hier zijn. Wij zaten boven en dachten ‘waar zijn we beland?!’ We hoorde allemaal onbekende geluiden en gebonk en gerammel aan de deur. We zijn maar op bed gaan liggen en hebben alle geluiden genegeerd. Uiteindelijk kwam Raphael in de avond naar het huis toe, hij had een meid bij zich met wie hij het erg gezellig had. Zij kon geen Engels dus hun gesprek was in het Swahili. Wij konden er niks van verstaan dus zaten er een beetje bij, best wel ongemakkelijk want we wilde niet hun gesprek onderbreken, of er zelf doorheen gaan praten. Raphael bracht de meid naar huis en kwam terug met eten. Met z’n drieën aten we rijst met bonen en konden we eindelijk wat vragen stellen en hem en de organisatie beter leren kennen. Raphael is zelf 27 jaar oud, hij is opgegroeid in dezelfde community als waar hij de organisatie voor inzet. Hij heeft heel veel grote dromen en plannen voor Travel for Charity en is erg trots op de organisatie.

Het huis waar we in verbleven staat midden in de buurt waar ook de kinderen wonen die naar de school komen. Het was echt een arme buurt waar de gezinnen geen geld hadden voor water, genoeg maaltijden op een dag, nieuwe kleding of schoenen en ga zo maar door. Dit was soms best wel confronterend maar ook een hele bijzondere ervaring omdat wij net zoals de mensen daar leefden. We hadden vaak geen stroom, geen wifi, geen (warm of schoon) water, geen wasmachine, geen vaatwasser en alles was heel basic. Wij vroegen ons af waarom alle mensen en kinderen bruine rotte tanden hadden, de zussen vertelde ons dat dat door het water komt. Ze kunnen geen drink water uit de supermarkt veroorloven dus drinken ze het regenwater wat opgevangen wordt (wat wij gebruikte voor de wc en het douchen) dit water is heel ongezond en daar zitten allemaal verkeerde stoffen in waardoor hun tanden dus gaan rotten. Als wij over straat liepen met een fles water in ons hand, kwamen er altijd wel kinderen naar ons toe die vroegen of ze een slokje mochten.

De volgende ochtend leerde we al snel een stukje van de cultuur kennen. Op het bord stond de planning voor de dag met als start ‘9:00 u ontbijt’ dus als echte Nederlanders zaten wij om 8:45u beneden, helemaal ready. Het hele huis was muis stil, niemand was wakker. Om 10:00u stonden de zussen voor de deur en gelukkig kwam ook op dat moment Raphael aanlopen, want er is maar één sleutel, dus anders hadden we ze niet eens binnen kunnen laten. Raphale slaapt namelijk ergens anders en heeft vaak de sleutel op zak. Het water was op, Raphael ging dit bijvullen. Sarien wilde hem gaan helpen, maar dat wilde hij niet, ze moest weer gaan zitten. Hij riep naar boven toe dat Lilian en Semi moesten komen om hem te helpen, terwijl zij nog lagen te slapen, toch wel echt irritant die mannen cultuur, waarbij een vrouw niet mag helpen. Voor het ontbijt hadden we mtori, dit is een bananen soep, chapati en thee met melk. Omdat er vlees in de mtori zat, aten Sarien en ik chapati, dat is zo lekker! De thee is hele zoete chai thee en ook echt heel lekker! De zussen hadden hun spullen op onze kamer gelegd, want ze bleven bij ons logeren. Na het ontbijt vertrokken we naar Mera camp. Onderweg zagen we weer alle kleine hutjes, zandwegen, kuilen in de weg, geiten en koeien overal, spelende kinderen, vrouwen die voor hun huisjes zaten te koken of de was deden en heel veel mannen die langs de weg op hun scooter zaten of lagen in de schaduw. Bij Mera camp liet gids Joshua ons alles zien, we moesten een heel stuk naar beneden lopen, over glibberige stenen en door het water, gelukkig hadden Sarien en ik onze waterschoenen mee. Het was super groen en mooi! Het was ook meteen een goeie team building want we moesten elkaar elke keer helpen om niet uit te glijden. We hebben zo gelachen om Carmel die met een kapotte slipper erg zat te struggelen en gillend door het water ging. De waterval was mooi en het water kwam met een hele grote kracht naar beneden, Lilian, Semi, Naomi, Carmel en Olga gingen het water in, wij vonden het te koud, dus bleven op het droge, op de plek waar we waren scheen de zon niet en het water was ijskoud. Op de terugweg moesten we alles omhoog lopen, Raphael had muziek opgezet op de box en iedereen liep dansend de berg op, zo leuk om te zien dat ook alle voorbijgangers stopte en mee gingen dansen. Naomi had het zwaar en elke keer als ze een pauze nodig had, konden we weer doorlopen als ze weer kon dansen :) Toen we weer boven stonden was het al 15:00u, de planning liep helemaal in het water want eigenlijk moesten we om 13:00u bij Lake Duluti zijn. Deze hebben we maar overgeslagen, we zijn gaan lunchen, tijdens het wachten op ons eten hebben we heel veel kaart spelletjes gespeeld, hier hadden we ook ruim de tijd voor want het duurde 1,5u voor de eerste borden op tafel kwamen. Tijdens het kaarten leerde we elkaar weer beter kennen, zo was Raphael erg fanatiek en werden de spelregels plotseling veranderd als hij aan het verliezen was :)

Sarien en ik waren eigenlijk nog moe van alle vluchten dus we zagen het niet zitten om tot 6:00u in de ochtend door te feesten. Gelukkig stond Semi er het zelfde in en spraken we af dat we met z’n drieën eerder naar huis zouden gaan, als de rest nog wilde blijven. Van Raphael en de andere mochten Sarien en ik namelijk niet alleen naar huis gaan, dat was te gevaarlijk als twee witte meiden in het donker. Het was heel fijn dat we de drie Congolese zussen hadden, zij vertelde ons alle ins en outs over hoe we ons konden kleden, wat respectloos was en hoe de cultuur in elkaar zit. Zo wordt er verwacht dat je als vrouw bedekt over straat gaat, korte mouwen mogen wel, maar liever geen blote benen of een blote buik. Wij vroegen ons af hoe dit dan in de avond zou gaan, tijdens het uitgaan. Maar dit was letterlijk een wereld van verschil, hoe bedekt je je overdag moest kleden, zo bloot mocht het in de avond. De korte jurkjes werden uit de tassen gehaald en de zussen gingen in volle glam de deur uit. Sarien en ik hebben een backpack vol ‘praktische’ kleding, dus hebben daarmee maar het beste ervan gemaakt haha. Voordat we konden vertrekken moesten we (natuurlijk) weer op Raphael wachten, hij was even naar huis gegaan om iets te halen en kwam 1,5 uur later pas terug. Wij vermaakte ons in de tussentijd met muziek en spelletjes. De stroom was uitgevallen dus we zaten in het donker met een geïmproviseerd sfeer lampje, erg gezellig. Toen we helemaal compleet waren gingen we in de auto naar de eerste plek, dit was een restaurant en club in één, Semi, Sarien en ik hadden trek dus wij bestelde een pizza, buiten in een wat rustigere plek aten we deze op. Dit was Semi zijn laatste dag, hij was drie weken bij Raphael gebleven, hij was heel benieuwd wat wij van de hele ervaring zouden vinden want hij stond er zelf dubbel in, maar hij wilde er niet te veel over kwijt omdat hij niet onze ervaring wilde beïnvloeden. We hebben heel veel gedanst en na een paar uur gingen we naar de populairste club van de stad, de hub. Hier was het een stuk drukker! We hadden het heel leuk met z’n alle, het enige af en toe irritante waren alle jongens die vooral Sarien en mij heel interessant vonden door onze witte huidskleur. Iedereen wilde met ons dansen, met ons praten, naar ons kijken of ons aanraken. Na een hele leuke avond besloten Semi, Sarien en ik om rond 3:00u naar huis te gaan met een bajaji (tuktuk). In de bajaji vertelde Semi dat hij, Raphael en Lilian vorige week langs dezelfde weg reden en toen een heel groot vuur zagen, er werd toen een man verbrand, omdat hij had gestolen. Vroeger gebeurde dit heel veel, nu 'nog maar' ongeveer één keer in de maand, als je de politie wat geld geeft kan je voor eigen rechter spelen. Wij vonden dit echt bizar om te horen!

Voordat Semi op de bus naar Kilimanjaro stapte dronken we (hij, Lilian, Sarien en ik) een ijskoffie in een leuk cafe. Naomi, Carmel en Olga waren na het ontbijt naar huis gegaan. Semi zou om 13:30u opgehaald worden bij het cafe maar uiteindelijk werd dit 15:00u. We zwaaide hem uit en liepen met z’n drieën op aanraden van Semi naar het geschiedenis museum. We kregen een rondleiding van een heel aardig meisje, eerst vertelde ze over de evolutie van de mens en alle botten die zijn gevonden op verschillende plekken, daarna zagen we allemaal opgezetten dieren, Sarien en Lilian maakte van alle dieren hele gekke perspectief foto’s waardoor de dieren opeens hele grote snuiten hadden of oren. We hebben heel veel gelachen. Buiten liep er een reuze schildpad rond genaamd Tom, Tom was al 200 jaar oud!! Sarien heeft echt een hele grote angst voor schildpadden en ik vind zo’n grote schildpad ook niet heel chill. Dus bleven we op afstand, Sarien heeft Tom wel 1x aangeraakt. Lilian vond het helemaal geweldig en was beste vrienden met Tom. Naast Tom hadden ze nog veel meer schildpadden maar dan kleiner. Ook hadden ze een kleine slang en een muis. De rondleiding eindigde bij een kunst plek, waar allemaal mannen aan het schilderen waren. Er hingen prachtige kleurrijke schilderijen en wij kochten een mini schilderijtje van de masaii. Het was echt heel leuk om een museum te bezoeken, we sloten de dag af bij de pizza hut. Hierna begon het vrijwilligerswerk, daar schrijf ik over in deel 2.